Bloedbad op een lentedag…

Het zal je maar overkomen. Je gaat blijgezind naar een shoppingcenter. De zon schijnt op je bolleke en je dag kan niet meer stuk. De kinderen zeuren om een ijsje en nog wat speelgoed dat ze achteraf bij de rest zullen gooien. Lijstje met de dringende boodschappen vergeten op de tafel in de keuken. Had je niet gevraagd om er aan herinnert te worden? Weeral eens gesproken voor dovemansoren…
Een jonge kerel van 25 jaar voelt zich een commando. Teveel spelletjes gespeeld op z’n pc. Wil eens zien wat hij allemaal kan aanrichten met een mitrailleur. Een echte, geen speelgoed waarmee hij op z’n pc-scherm schiet en een bonus krijgt bij de zoveelste afgeknalde. En waarom zou je lid zijn van een schietclub als je je kennis van wapens niet in de praktijk kunt omzetten?
Hoe gekker kan de wereld nog worden? Vraag ik me af.
De kerel begint in het wilde weg te schieten, zonder onderscheid van ras of stand. Hij lijkt wel een lid van de bende van Nijvel, maar het speelt zich af in Nederland. Hij maait ze neer, geeft zichzelve iedere keer een bonus. Er breekt paniek uit, volwassenen en kinderen lopen alle richtingen uit. Weg van deze levensbedreigende situatie. De jonge man neemt de tijd om z’n mitrailleur te herladen. Richt op de wriemelende massa shoppers. Op de grond blijven de doden achter, naast de gekwetsten. In een zee van bloed…
Z’n laatste kogel is voorbehouden voor hemzelf. Er zal geen proces komen. Nu niet, morgen niet, nooit niet. Het enige proces dat er zal zijn is een rouwproces. Zij die het overleven zullen zich afvragen waarom ze juist die dag in het shoppingcentrum waren. Het bloedbad is voor eeuwig op hun netvlies gebrand. Het zal waarschijnlijk jaren duren voor ze nog een voet in een shoppingcentrum zetten. De regering zal nieuwe maatregelen aankondigen, nog meer camera’s, nog meer controles. Maar ’t zal geen fluit helpen, een geweldloze beschaving bestaat al lang niet meer. Vandaag in Nederland, morgen hier bij ons. Het kan bijna niet anders. ’t Is een maatschappij geworden waarin alleen nog de taal van de wapens gesproken wordt. De onzinnige taal van het geweld…
Een losgeslagen maatschappij. Een maatschappij op drift, zonder houvast. Geen normen of waarden meer. Ieder voor zich en de rest kan stikken. Ach, ze zullen wel weer met hoogdravende verklaringen komen. Verklaringen waar niemand zit op te wachten, want die kunnen we wel zelf verzinnen. We moeten niet tot ons vijfenzestigste naar school geweest zijn om te zien wat er aan ’t gebeuren is. We zitten er elke dag middenin. We leven niet in ivoren torens, maar laag bij de grond. Sla er de krant maar op na, zet je tv maar aan, er gaat geen dag voorbij dat er iemand vermoord wordt. Elke dag, elke dag…
Het zal je maar overkomen hé? Er zijn geen middelen om het geweld te stoppen. Een gek of gekkin valt niet te stoppen. Een oud vrouwtje wordt in Mortsel zomaar in de rug gestoken door een psychiatrische patiente die al acht jaar onder toezicht staat van een ganse staf van deskundigen. Zij hebben beslist dat ze tweemaal per week naar buiten mocht als onderdeel van de therapie. Hoe kan zo’n psychiater verdomd weten wat er zich in het hoofd van een patient afspeelt? Het is allemaal natte vingerwerk. Een boer steekt z’n vinger in de lucht en die weet vanwaar de wind komt, die zogenaamde deskundigen weten zelfs niet vanwaar de wind uit hun gat komt. Maar de feiten zijn wat ze zijn. Een oud vrouwtje vecht voor haar leven…ze was op de verkeerd plaats. Als ze het overleeft, zal ze zich nog jaren afvragen:” Waarom?”
Da’s ook de vraag die ik mij stel. Waarom?
En het leven gaat verder z’n gangetje. Binnen een paar maanden zijn we het vergeten. Als we naar het jaaroverzicht kijken, zullen we ons afvragen of dat ook gebeurd is anno 2011. De overlevenden zullen opnieuw geconfronteerd worden met het zinloze geweld van deze losgeslagen maatschappij. Tot op de dag dat er een nieuw bloedbad zal aangericht worden…en wij opnieuw met de neus op de feiten gedrukt worden.

©GoNo