Waar is de tijd gebleven? 6.

Max Cosi gaat terug zitten op z’n plaats. Hilde van Boxtaele zit zwaar te ademen in haar rolstoel. Jeroen Kruitnaegel kijkt angstvallig naar het pistool van Max. Of is het gespeelde angst? Maar dat angstzweet dan? Kan hij dat zomaar te voorschijn toveren? Misschien wel, misschien niet…
Max draait zich half om naar het achter hem zittende publiek.
“ Beste mensen, laten we een spelletje spelen. Onder jullie stoel bevindt zich een kastje. Daar staan twee knopjes op. Eéntje met een A en ééntje met een B. Jullie mogen nu kiezen wie er eerst doodgeschoten wordt. A is Jeroen, B is Hilde. In geval ex aequo schiet ik mezelf een kogel door de kop…de kijkers thuis kunnen meestemmen via sms-nummer 5253…”
Het publiek graait onder z’n stoelen en vindt de kastjes. Er klinkt rumoer onder het publiek. Niet iedereen is akkoord met de gang van zaken. Een spelletje spelen, tot daar aan toe, maar optreden als scherprechter is een beetje teveel van ’t goeie. En toch zijn dit dezelfde mensen die soms onschuldige mensen in assissenzaken voor de rest van hun leven laten opsluiten. Maar dit is een andere situatie. Hier zijn geen rechters om bij te sturen.
De regie zit er ademloos naar te kijken. Wat een schouwspel. In de huiskamers zijn er discussies over hoe ver men mag gaan met dat soort van televisie. Het begint klachten te regenen, de politieburo’s worden overstelpt met telefoontjes van mensen die het ergste vrezen. Ze proberen te bellen, maar ‘t is zoals de belspelletjes, geen enkele lijn open. Dan maar ter plaatse gaan, besluit de commissaris. Hij stuurt enkele patrouilles, die juist een frietje aan het eten waren, naar de commerciële omroep. Maar ze staan er voor nikske, want dit is geen live-uitzending vanuit het omroepgebouw. Dit programma is opgenomen op een andere locatie. Maar er klopt iets niet, hoe kunnen ze dan oproepen om thuis mee te stemmen? Dat gebeurt meer, beweert de nachtwaker van dienst. Niemand kan of wil controleren of je stem daadwerkelijk meegeteld is.

Na de kleine onderbreking gaan we verder, u moogt ook zappen, maar op eigen verantwoordelijkheid hé?

Jeroen Kruitnaegel is van de hand Gods geslagen. ’t Is al ver gekomen dat het publiek mag beslissen over leven en dood. Hij weet dat hij populair is, maar hij moet het opnemen tegen een oud menske dat in een rolstoel zit. Je zou er kunnen vanuit gaan dat het mens al in de tachtig is en sowieso al niet lang meer te leven heeft. Maar de publieke opinie kan soms rare bokkesprongen maken.
Jeroen kijkt naar het bleke gelaat van z’n grootmoeder. Ziet er niet gezond uit, is z’n conclusie. Misschien lost het probleem zich vanzelf op? Ze ademt nu met horten en stoten. Hoop doet altijd leven, Jeroen…

De politie is eindelijk te weten gekomen waar de show opgenomen is. Het is in een oude fabriekshal, die omgetoverd is tot studio. De Federale wordt opgetrommeld, misschien komen ze nog op tijd om te laat te komen? Een helicopter gaat alvast een kijkje nemen boven het gebouw. Met hun anfraroodcamera’s en hun warmtezoekers zien ze de contouren van mensen in de studio. Het lijkt wel of Max daar opgewacht heeft. Een smile verschijnt op z’n gelaat, z’n ogen spreken boekdelen. Hij schittert…

©GoNo