Waar is de tijd gebleven? 2.

Jeroen Kruitnaegel is het prototype van de keiharde interviewer die met z’n eeuwige glimlach het onderste uit de kan wil halen. Het publiek draagt hem op handen, zien graag de duistere geheimen van sommige publieke figuren breed uitgemeerd op het scherm. En iedereen heeft wel ergens een verborgen geheim dat het daglicht niet mag zien. Degenen die geen geheimen hebben, komen niet in aanmerking voor z’n wekelijkse show. Maar Max Cosi is zich van geen kwaad bewust, door z’n ziekte en ook z’n ouderdom, staat hij er gewoonweg niet bij stil dat hij een nieuw slachtoffer is van Jeroen Kruitnaegel. Hij wil hier nog één keer schitteren, herinneringen ophalen, z’n oude vrienden terugzien. Zo is het toch afgesproken?
Jeroen kijkt naar het ventje tegenover hem. Is dat nu de “ grote Max Cosi “? Is dat nu de man die z’n grootvader verraden heeft aan de Duitsers? Hoe oud is die man? Hij kijkt eventjes op z’n fiche. Zesentachtig. Dan moet hij toch nog zelf een jonge kerel geweest zijn? Hij kijkt terug naar de papieren die voor hem liggen. Een oude blauwe map ligt naast de microfoon. Er staat een zwart hakenkruis op. De camera volgt en kijkt mee over de schouder van Jeroen. Zoomt in op het hakenkruis. Max Cosi ziet het blijkbaar niet. Wacht geduldig op nieuwe vragen. Met het nodige knip-en plakwerk zal alles overgaan in één vloeiende beweging. De antwoorden zullen zodanig gemonteerd worden dat Max Cosi, willen of niet, er niet zonder kleerscheuren uit zal komen. Maar dat weet hij nog niet. Max mag misschien al oud zijn, maar om hier wat uitgelachen te worden zullen ze vroeger moeten opstaan.
“ Komen er nog vragen?”vraagt hij kordaat.
“ Er komen nog veel vragen, beste Max, maar eerst gaan we kijken naar een filmpje uit de oude doos.”
De tune van “ Waar is de tijd gebleven? ” schiet in gang. Het is nu compleet duister in de studio.
We zien overvliegende bommenwerpers die hun bommen droppen op een grote stad.
“ Is dat niet de Onze-Lieve-Vrouwetoren? De kathedraal? Inderdaad, beste kijker, de haven en de stad krijgen het zwaar te verduren. Nu maken we een sprongetje in de tijd. Wel, wel, als dat niet Max Cosi is in z’n jonge tijd. Toen hij nog de café-chantants afschuimde als operette-en charmezanger. Kijk, hier treedt hij op voor de Duitsers in de Rubens. En hier treedt hij op voor de Luftwaffe in Deurne…”hoort men een stem die commentaar heeft op de achtergrond.

“ We gaan er eventjes uit voor de reclame. Na de reclame nog meer onthullingen uit het leven van Max Cosi…tot zo dadelijk…”zegt Jeroen Kruitnaegel.
Hij staat recht, laat z’n papieren uitnodigend op de glazen tafel liggen. Max kijkt hem schamper aan. Hij kan zich de details niet meer herinneren. ’t Was oorlog. En hij moest toch ook zien te overleven? Plots valt z’n oog op de blauwe map met hakenkruis. Verdomme, het lijkt wel een dossier. Het zal toch niet zijn dossier zijn zeker? De herinneringen beginnen langzaam maar zeker z’n geheugen terug binnen te dringen. Dat is ook de bedoeling van Jeroen. Langzaam gaar stoven, noemt hij dat. De nieuwsgierigheid zal winnen en het duurt nog maar enkele minuten of Max zal zich niet meer kunnen bedwingen om in het dossier te kijken. De regisseur en Jeroen sluiten een weddenschap af. Zal Max Cosi in z’n dossier kijken of niet? En wat zal z’n reactie zijn…?

©GoNo