Waar is de tijd gebleven?

Hij heeft vreugde en verdriet gekend. Staande ovaties en fluitconcerten. Hij wil in schoonheid afscheid nemen. Sterven op de planken. Deze keer geen rolletje, maar echt dood gaan. Maar hij weet niet goed hoe hij deze ultieme rol moet aanpakken. Iedereen weet dat hij kanker heeft, hij is vlug vermoeid en de regisseurs beginnen hem meer en meer te ontlopen. Hij ziet er niet uit, lijkt op een vogelverschrikker en zelfs die rol krijgt hij niet in de musical “ De Tovenaar van Oz”.
Hij mag nog eens opdraven op tv, een assistent zegt hem waar hij moet zitten, hoe hij op de vragen moet antwoorden. Manneke, antwoordde hij met uitgestreken gezicht, toen ik voor de koning en de koningin speelde, zat jij nog in de teelbal van je vader. Verdomme, de waarheid mag toch gezegd worden of mag dat ook al niet meer? Schijnbaar niet, want de regisseur kwam hem vertellen dat men niet gediend is met zulk een antwoord. Zijn we al op antenne? Nee, hier zijn de vragen en de antwoorden. Gemakkelijker kunnen we het niet maken hé? En probeer niet recht in de camera te kijken, kijk naar de presentator, luister naar de vragen, als artiest is het maar een kleintje om deze spontane vragen en antwoorden van buiten te leren. Zoveel zijn het er nu ook niet. De schminkster poedert hem nog wat bij. Hij krijgt er een niesbui van. Atchie, atchie, atchie, drie keer is scheepsrecht. Doet hem denken aan die keer dat hij piraat was en bij het enteren van die kartonnen driemaster, een beetje te wild aan het scheepstouw bengelde. Waardoor hij door de onstuimige vaart die hij had, los door het piratenschip sloeg en terecht kwam in de coulissen. Z’n piratenlapje hing plotseling voor z’n linker-, in plaats van z’n rechteroog. Van een mirakel gesproken. Het frappantste was dat hij ook nog drie benen had. Ergens was het misgelopen met dat houten been. De regisseur trok de haren uit de kop van z’n assistent, waarvoor dient anders een assistent. Toen mocht dat nog van de Bond van Toneelassistenten. Nu moet men eerst z’n eigen haren uittrekken…
Bent u klaar, vraagt de assistent aan het schriele mannetje dat aan de glazen tafel zit. Natuurlijk is hij er klaar voor. Wie is er hier de artiest hé?
De lichten worden gedempt, de begintune klinkt, de spot wordt op hem gericht, het publiek klapt netjes in de handen. Op commando. Anders straks geen koffiekoeken. De presentator, een jonge kerel nog groen achter de oren, komt binnengevlogen. Met veel lawaai en veel armbewegingen. Dat hoort zo, het moet flitsend zijn. De artiest bekijkt hem van kop tot teen en denkt : ga weg, man, ga toch weg…
“ Dames & heren, uw presentator Jeroen Kruitnaegel…met het onovertroffen programma “ Waar is de tijd gebleven?” Applaus, oorverdovend applaus. Het publiek is weer eens van uitstekende kwaliteit.
“ Zo, vandaag hebben we in ons midden de alom gekende beroemde tenor en tevens musicalster, Max Cosi. Mag ik u een hartelijk applaus vragen? Ja, dat mag ik.”
“ Max, je ziet, de mensen zijn je nog niet vergeten hé?”
Max is op slag de vragen & antwoorden die hij van buiten geleerd heeft vergeten. Het doet hem wel iets. Hij staat eventjes recht en buigt naar z’n publiek. Twee Japanners en drie Chinezen staan ook recht en buigen voor Max, waarop Max terug buigt voor…en dat ging nog zo’n klein kwartier door. Tot Jeroen tussenbeide kwam met de vraag of de afhaalchinees nog open was. Een overeengekomen seintje met de security om de Aziaten met zachte hand terug op hun plaatsen te zetten. Harde hand durfden ze niet gebruiken want bijna twee miljard Chinezen over de vloer krijgen is geen optie…
“ Beste Max, zeg me eens, hoe lang is het al geleden dat je nog op de planken gestaan hebt?”
Wat is dat voor een vraag. Denkt Max.
“ Twee weken, ongeveer…”
“ Twee weken? Ik heb vernomen dat het al meer dan drie jaar geleden is dat je nog een serieuze rol aangeboden kreeg. Klopt dat, Max?”
“ Twee weken geleden heb ik nog audities gedaan en ik wacht nog op antwoord…”
“ Dat er nooit zal komen, om de eenvoudige reden dat niemand het risico wil lopen om met iemand in zee te gaan die kanker heeft…”
Wat is dit voor een snertprogramma, denkt Max Cosi. Maar hij kan en wil niet weglopen, hij moet z’n tijd afwachten. “ Waar is de tijd gebleven?” Ze zullen het gauw genoeg merken. Een vals grijnslachje ontplooit zich rond z’n mondhoeken…

©GoNo