Bompa kent er niets van….

Ze speelt op haar eentje. In haar eigen kleine leefwereldje, waar grote mensen niet toegelaten zijn. De grassprietjes die ze uittrekt, legt ze apart. Ik kijk ernaar, vraag me af wat de bedoeling kan zijn van dit toch wel uiterst secuur werkje. Misschien bestaat er in haar verbeelding één of ander geheimzinnig wezen dat straks gevoederd moet worden. Wie zal het zeggen hé?
Ik vraag wat ze aan het doen is. Het zou me verbazen dat ze een antwoord wil geven. Ze is nogal aan de eigenzinnige kant, maar dat schijnt een familietrekje te zijn. Haar vocabulaire beperkt zich dan tot een neen als het een ja moet zijn en vice versa. En zeker als de vragen of opmerkingen van haar bompa komen. Een constant gevecht tussen een kind van drie jaar en een vent van zesenvijftig. De ene plooit niet voor de andere. Te gek om los te lopen en ik speel het spelletje mee. Met veel plezier. Mijn keikop tegen de hare, denk ik dan en moge de beste winnen! Ze denkt dat ze kan winnen met te huilen, te tieren en hysterisch te doen. Ik denk da ik kan winnen met haar kuurtjes gewoonweg te negeren. Maar al bij al zijn we goeie vrienden, soms is er een onuitgesproken wapenstilstand, een stille vrede, een pact. Dan koeioneren we elkaar, hangen met twee het varken uit. Om dan ‘s anderendaags de strijdbijl opnieuw op te nemen en met hernieuwde moed in de aanval te gaan….
Ik vraag nogmaals wat ze aan het doen is. Ik maak bloemekes. Van grassprietjes? Het zou me straf verbazen dat er daar ooit bloemekes uit zouden voortgroeien. Ze legt de grassprietjes minutieus in haar met water gevulde bekertjes. Maakt zich kwaad omdat er een sprietje aan de zijkant blijft plakken. Moet ge een hamer hebben, vraag ik geheel behulpzaam, dan kunt ge ze er in kloppen. Ze kijkt me aan alsof ik een vreemde eend in haar bijt ben. Oei, ‘k heb weer de verkeerde vraag gesteld. Ik probeer het begin van een nieuwe veldslag uit te stellen wegens de warmte en het geen zin hebben in achterhoedegevechten. Bompa kent er niks van hé? Afwachten of ze de toegestoken hand wil aanvaarden. Ze herhaalt dat ik er dus inderdaad nikske van ken. Uit grassprietjes in een bekertje zullen bloemetjes groeien. De evolutie staat niet stil, denk ik, en ’t is een gat in de markt. De logische gevolgtrekking is dat er straks koeien op de weide zullen staan met bloemetjes in hun vacht. Witte koeien geven gewone melk en bruine koeien chocolademelk hé?
Bompa, wil je de bloemetjes op tafel zetten? De bloemetjes buiten zetten , zou er beter op trekken, denk ik. Ja, natuurlijk, zitten er dan al bloemetjes in? Bompa, morgen zullen er bloemetjes zijn, morgenvroeg. Ik begin stiiletjesaan goesting te krijgen om ’s nachts bij de buren hun bloemen te gaan uittrekken en ze te verdelen over de bekertjes. Al was het alleen maar om haar verbaasde blik te zien. Alhoewel, waarschijnlijk zal ze niet eens verbaasd zijn en zeggen: “ Bompa, ‘k heb het toch gezegd, bompa kent er niets van….”

©GoNo