Verlangen…

Meestal zit ik in de verdomhoek
waar de meeste klappen vallen
m’n leven leest als een open boek

een roman die de fictie overstijgt
waar geen plaats is voor tederheid
laat staan dat men nestwarmte krijgt

soms kiest men z’n eigen leven niet
’t lot bepaalt hoe men verder moet
krijgt men toegeschoven de zwarte piet

m’n hart verlangt naar zoveel meer
tederheid, warmte, een beetje begrip
’t gevoel erbij te horen, ook al doet het zeer…

©GoNo

Misverstand…

“ ‘k Ben gestopt, ’t heeft geen zin meer en er valt niets mee te winnen…”zegt Camiel tegen niemand in het bijzonder.
“ Proficiat, Camiel, proficiat en was het moeilijk om te stoppen?”vraag ik uit medeleven en ook om toch maar iets te vragen.
“ Ja, jongen, ons Germaine keek er niet eens van op, ze schudde alleen maar haar hoofd en dat was het dan…”
“ Maar heb je dan geen last van de neveneffecten?”vraag ik bezorgd.
“ Neveneffecten? Het enige effect dat ik voel is dat in mijne portemonnee. Ik spaar per week twintig euro uit, da’s op een maand tachtig euro en op jaarbasis negenhonderdzestig knotsebotsen. Kan ik al een schoon vakantie van nemen hé?”
“ Inderdaad, Camiel, ge kunt mij zelfs uitnodigen om mee te gaan. Ge laat Germaine thuis bij de hond, de kat en de papegaai om die gezelschap te houden en ook omdat er toch iemand de vuilbak buiten moet zetten hé?”
Germaine kijkt me aan met een vals lachje. Heb ik iets verkeerd gezegd? ‘k Zou het niet weten.
“ Het laatste wat ik zou doen is jou meenemen, iemand zonder geld kan ik niet gebruiken. En tussen haakjes, wanneer krijg ik die vijf euro terug? Met intrest erbij is het al vijftig euro geworden…”
“ Camiel, beschouw het als een investering met hoog rendement op lange termijn. Als ik dood ben en gestorven door redenen die inherent zijn aan het overlijden, zal uw vijf euro het tienvoudige waard zijn. Ge kunt dan zeggen: “ aan die beroemde schrijver en dichter heb ik nog vijf euro geleend…”.
De roddelblaadjes gaan staan springen om het ware verhaal te horen. Kassa, kassa!”
“ Germaine, dien kerel wordt met de dag gekker, zo zot als een achterdeur. Ga daar mee naar de oorlog. Zie hem daar staan, de beroemde kwibus. Gene nagel om aan z’n gat te krabben, maar uitleggen kan hij het wel.”
Germaine kijkt nu ook Camiel aan met een vals lachje. ’t Gaat er straks stuiven, denk ik, maar dit terzijde.
“ Camiel, uw vrouwtje verwacht dat ge zegt dat zij de enige ware is die ge mee zou nemen. Nietwaar, schoonheid?” Dat schoonheid moet je met een korreltje zout nemen, wat zeg ik, met een kilo zout. Strooizout lijkt me de beste oplossing. In haar geval dan toch.
Camiel laat het voorlopig niet aan zijn hart komen, steekt een sigaretje op en inhaleert heel diep.
“ Hoe, ik dacht dat ge gestopt waart met roken?”
“ Wie, ikke? Zotteke, een mens moet van iets doodgaan hé?” zegt Camiel op gedecideerde toon.
“ Ja maar, nog geen twintig minuten geleden heb je toch gezegd dat ge gestopt bent omdat er niets mee te verdienen valt…”
“ Opgeblazen kikker, ik had het over de lotto hé?”
Germaine kijkt me nog steeds aan met een vals lachje, haar ogen gaan richting deur. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. En in echtelijke ruzies kan ik beter niet tussen komen. Ik bedank ze beiden voor de gezellige avond. Ook met een vals lachje…

©GoNo

En wat nu?

De man is dood, begraven op een geheime locatie ergens in de woestijn. Volgens de nieuwe bewindsvoerders gesneuveld tijdens een vuurgevecht tussen rebellen en aanhangers van het oude regime. Volgens andere bronnen koudweg omgelegd door een jonge rebel. Die waarschijnlijk de eeuwige roem vergaard heeft. Niet iedereen kan zeggen dat hij een dictator de eeuwige jachtvelden ingestuurd heeft.
Het roemloze einde van een gevreesde dictator werd breed uitgesmeerd in kranten en op het internet. Geen woorden meer aan vuil maken. Een tijdperk wordt afgesloten. Een nieuwe start voor Libië? Valt nog te bezien. De voorlopige regering heeft al laten uitschijnen dat de nieuwe grondwet zal gebaseerd zijn op de “ sharia “. De woorden van de profeet in wetteksten gegoten. Oog om oog, tand voor tand.
Europa staat al te hengelen naar contracten. Wil meehelpen aan de wederopbouw. Nee, ze doen dit niet om hun olie veilig te stellen. Ze doen dit puur uit humanitaire redenen. Hebben zij ook niet meegeholpen om de zo gevreesde kolonel ten val te brengen? Voor wat, hoort toch wat? Als het aan die Libiërs moest gelegen hebben, zaten ze nu nog op hun kamelen in de woestijn thee te drinken. Het is verdomme dankzij de NAVO dat ze nu in een vrij land wakker worden. Of niet soms?
Syrië trekt zich voorlopig niets aan van de dreigementen, gaat rustig verder met op zijn bevolking te schieten. Voorlopig komen er geen bombardementen op Assad en konsoorten. Gebruikt dezelfde retoriek als zijn illustere voorbeeld kolonel Kadhafi. Staat er niet bij stil dat hij dezelfde weg kan opgaan. De kruik gaat zo lang te water tot ze barst. En er zijn al serieuze barstjes in.
Nostradamus schreef al in zijn quantrijnen dat de volgende wereldoorlog zou uitbarsten in het Oosten. De man schijnt niet vies te zijn geweest van roesverwekkende middelen. Het hielp hem om visioenen te zien. Hij heeft nooit geweten of zijn voorspellingen uitgekomen zijn, wegens een beetje dood-zijnde. Moeten we nu wakker liggen van een volgende wereldoorlog? Nee, we moeten wakker liggen van de toenemende belastingdruk. Van het armer en armer worden van hele lagen der bevolking, die amper nog weten hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen. Meer en meer mensen die op straat leven, geen dak boven hun hoofd hebben, geen werk hebben. Die uitgeperst als een citroen door het dagelijkse leven moeten gaan. Mensen die, telkens weer, moeten opdraaien voor een kleine minderheid die van wanbeleid een goddelijke deugd gemaakt hebben. Die hun zakken en kruiwagens maar blijven vullen met ons belastinggeld. Daar ligt jan-met-de-pet van wakker. Wie zal er over enkele maanden nog spreken over Kadhafi? Degenen die contracten misgelopen hebben?
Wie spreekt er nu nog over Mubarak? Over Sadam Hussain? Over de president van Tunesië? Hoe heet die kerel ook alweer?
Libië is een rijk petroleumland, Kadhafi heeft honderden miljarden gestolen van zijn eigen land. Miljarden die op buitenlandse rekeningen staan. Waarvan de intresten alleen al de volledige staatsschuld van Griekenland zouden kwijtschelden. Zullen al die banken dit onrechtmatige verkregen geld terugstorten in de schatkist van Libië? ’t Zou me verbazen moesten ze dit doen. En als ze het doen, zal het dan ten goede komen aan de bevolking van dit woestijnland? Of wordt er met dat geld een nieuwe regime geïnstalleerd zoals in Iran? Een regime dat geleerd heeft van haar eigen geschiedenis, is er twee waard.
Misschien zie ik het allemaal een beetje te pessimistisch. Misschien wordt er wel degelijk een democratisch regering op poten gezet. Misschien kunnen ze het Belgisch model gebruiken. Een model van veel palaveren en weinig doen. We kunnen onze eigen zakkenvullers naar ginds sturen. Kunnen ze uitleggen hoe men op legale wijze de bevolking kunnen uitzuigen. Tot er een volgende revolutie komt?
Daarom stek ik me de vraag: en wat nu?

©GoNo

Cartoon

Benny

Alle begin is moeilijk, sprak de kleine, dat zei z’n vader ook altijd…

De eerste tekenen van sadistische neigingen deden zich voor toen hij amper vier jaar was. Benny was een lief baasje, een lachebekje. In de kleuterklas wondt hij de juf rond z’n kleine vingertjes. Z’n mondje lachte constant, maar zijn ogen spraken een andere taal. Ze waren koud en kil, keken recht door je heen. Maar ’t viel niet op, gezien hij zijn ogen steeds afwendde. De weinige keren dat hij je recht aankeek, gingen je haren rechtop staan. De andere kleuters waren bang van hem, lieten hem links liggen. Hij genoot er van…

De juf was boos, héél boos. Bij het binnenkomen in het kleuterklasje vond ze haar goudvissen, Jasper en Casper, dood in de aquarium. Het water was troebel en er dreef een leeg potje vissenvoer in het rond. Dit was moedwillig gedaan, zoiets gebeurt niet zomaar. Ze was er het hart van in, wie kan daar nu plezier aan hebben, dacht ze. Hoe moest ze dit uitleggen aan de kleuters? Het eerste wat die kleuters deden was naar de aquarium gaan kijken. De goudvissen maakten deel uit van hun leefwereldje. Een leefwereldje dat nu dreigde verstoord te geraken…

“ De visjes zijn dood, allebei…”sprak Sophietje, terwijl de traantjes over haar wangen rolden.
“ Maar nee, ze slapen, heeft de juf gezegd…”wist Danny te vertellen.
Het gespreksonderwerp van de dag. De kleuters hadden hoe klein ze ook waren een eigen mening. De juffen ook, wie het ook gedaan mocht hebben, vroeg of laat zou die zich verraden. ’t Was kwestie van tijd en observatie…

Benny lachte in zijn vuistje. Wat een gedoe om een paar dode visjes. Alsof de wereld aan het vergaan was. ’t Zal hen leren om mij te pesten. Want wie mocht die visjes nooit voederen? Juist. Benny. Aan hem werd nooit gevraagd om ze eten te geven. Zelfs de juf, die toch zijn lievelingsjuf was, vroeg het hem nooit. De planten water geven, kleurpotloodjes rondbrengen en tekeningen ophalen. Dat waren zijn taken, die hij met trots vervulde. Hij voelde zich groot tussen de kleinen. Hij was ook groter, minstens een hoofd. Die snertvisjes hebben hun verdiende loon gekregen. Ze hadden maar alles moeten opeten. Zegt zijn vader ook altijd. Alles wat je vraagt, moet je opeten. En ze vroegen toch eten?

Benny heeft een vlieg gevangen. Trekt één voor één de vleugeltjes uit. Stom zo’n vlieg, draait rondjes op de tafel, probeert te ontsnappen maar kan geen kant op. Benny lacht geniepig, de juf krijgt hem in de smiezen. Wat is Benny toch aan het doen? Waarom lacht hij zo heimelijk? Die jongen heeft altijd plezier op zijn eentje. Een zonnetje in het kleuterklasje. Ze kijkt hem vertederend aan, knipoogt naar hem. Moesten alle kleuters maar zo zijn als hij. ’t Leven zou een pak gemakkelijker zijn. Benny snijdt de vlieg met zijn schaartje middendoor. De pootjes doen hun laatste stuiptrekkingen. Benny had meer verwacht. Stomme vlieg…

©GoNo

Gevallen goden…

De man en z’n entourage
gedragen zich als goden
zittende op hun wolk
almachtig over hun volk
beslissend over leven en dood
af en toe werpend kruimeltje brood

de man en z’n entourage
gedragen zich niet langer als goden
donderend van hun wolk
de beslissing ligt nu bij het volk
waarom zouden wij jullie laten leven
jullie hebben om ons ook niet gegeven

de man en z’n entourage
smekend om genade
maar ’t klinkt vals en niet oprecht
ze blijven door en door slecht
zelfs in hun laatste stonde
hun laatste aardse seconde

de man en z’n entourage
liggen kermend op de bloeddoordrenkte grond
genadeschoten maken einde aan dictatuur
opgeruimd staat netjes, die zijn we kwijt
op bloed beluste goden zijn niet meer van deze tijd…

©GoNo

Gruwelbeelden

De strijd is gestreden. Weer een dictator minder. De gruwelijke beelden van z’n executie doen wereldwijd de ronde. Toch handig zo’n mobieltje met ingebouwde camera. Altijd het laatste nieuws van op de eerste rij. Er is altijd wel iemand die het vastlegt hé?
Honderden klachten stromen binnen bij de BBC. Klachten over de gruwelijkheid van de beelden. Moeten die beelden zo nodig uitgezonden worden? Ja, zeggen de voorstanders van de zogenaamde vrije pers. De publieke opinie heeft recht op informatie. Nee, zeggen de tegenstanders, ieder mens heeft recht op privacy. Ook al is hij een rotzak eerste klas. Volgens een journalist van de vrije pers moeten zulke beelden uitgezonden worden al was het maar om toekomstige en nog zetelende dictators er op te wijzen welk lot hen beschoren is. ’t Kan ook zijn dat die verheven leiders nog meer geweld zullen gebruiken tegen hun eigen burgers. ’t Zijn fanatiekelingen die zich vastklampen aan hun macht om te beslissen over leven en dood. Die zich verrijken op kosten van de samenleving. Die hun landgenoten leegzuigen tot er alleen vel over been overschiet. Die iedere tegenstand tegenover hun regime in het bloed smoren. Die zonder verpinken het bevel geven om op de eigen bevolking te schieten.
Is het dan verwonderlijk dat die rebellen of noem ze voor m’n part “vrijheidsstrijders”, geen greintje mededogen laten zien? Een getergd volk is tot veel in staat. Ongetwijfeld zullen er daar ook wel opruiers tussen gelopen hebben. Maar laten we wel wezen, zonder steun van de NAVO, zat Kadhafi waarschijnlijk nog stevig in het zadel. Nog niet zo lang geleden werd hij de hand geschud door alle groten ter aarde. Werden er eeuwigdurende contracten afgesloten met zijn regime. Onze politieke leiders waren er als de kippen bij om bij hem op visite te gaan. In z’n beroemde tent, ergens op z’n tot burcht omgetoverde site, midden in Tripoli. Als de meute hieltjeslikkers verdwenen was, ging de grote leider terug naar zijn paleis. Om daar een verkwikkend badje te nemen, om het geïmporteerde woestijnzand van zijn oude lijf te schuren. Door maagdelijke dienstmaagden. Waarom wachten tot ik voor Allah moet verschijnen, als ik het hier en nu ook al kan krijgen; zal hij gedacht hebben. Je moet de kat niet bij de melk zetten en nadien komen klagen dat ze die opgedronken heeft hé?
Maar de vraag die mij nog steeds door het hoofd speelt is:- moeten die gruwelbeelden wel uitgezonden worden? Men kan natuurlijk opwerpen dat niemand verplicht is er naar te kijken, zappen is ook een optie. Maar het nieuws is een aaneenschakeling van gruwelbeelden. Er valt weinig positief nieuws te rapen. Of er zou een olifantje moeten geboren worden in gevangenschap. Of de prijs van de benzine is naar beneden gegaan met een paar centen. Na eerst een verhoging van bijna één euro.
Dictators zijn er altijd geweest, zullen er altijd zijn. De geschiedenisboekjes staan er bol van. Ze sterven meestal niet rustig in hun bed. Maar voor ze sterven hebben ze ontelbare doden op hun geweten…

©GoNo

Cartoons

CUT

“ Mag ik jullie, namens Cult-TV kortweg CUT, hartelijk welkom heten. Ik stel mij even voor: ik ben regisseur L.Odderoog. geboren en getogen in Amsterdam, maar wegens financiële en belasting-technische redenen uitgeweken naar Brasschaat. U zult mij ongetwijfeld nog kennen van de alom geprezen realty-show “ Is dit je vader en moeder wel?”waarin bastaardkinderen op zoek gingen naar hun verloren gewaande ouders…
Jullie zijn de overgebleven kandidaten, die alle testen glansrijk doorstaan hebben. Jullie zijn met twaalf, een beetje zoals de twaalf apostelen. Ik zal jullie “Jezus” zijn, jullie leider, jullie vader en moeder. Jullie rots in de branding, als ’t ware.
Zoals jullie weten kan er maar eentje de hoofdprijs van 50 000€ in de wacht slepen. Het hele concept is gebaseerd op een afvallingskoers. De kijkers thuis, voor wat ze waard zijn, mogen meestemmen via televoting. Die stemmen kunnen in bepaalde gevallen doorslaggevend zijn. Ik wil er jullie wel op wijzen dat ik en alleen ik, het laatste woord heb. Een goed verstaander heeft maar één woord nodig, zou ik zo zeggen. Met andere woorden, degene die mijn bevelen niet opvolgt, mag zijn valiezen en koffers pakken. Is dat duidelijk? U daar, met uwen rooie kop, bent u zo geboren of bent u het restant van een miskraam? Ja, ’t is tegen u, roestkop…”
De jongeman met een rooie kop en ook nog eens ros haar, kijkt alsof hij door een wesp gestoken is. Krijgt nog een rooiere kop. De elf anderen lachen hem uit. Een goed begin is alles. De regisseur weet nu al wie er als eerste uit zal vliegen. Maar eerst zal hij dat kereltje met de grond gelijk maken. Die roestkop doet hem teveel denken aan z’n oude schoolmeester. Die voor ’t minste over de rooie ging. Losse handjes en zeker als je hem de “ Rooie “ heette. Wat omzeggens iedereen deed, zelfs de collega’s.
“ Bon, waar was ik gebleven? ( Kijkt even in z’n draaiboek…). Juist, de locatie is gesitueerd in de grotten van Han. Gelieve dus rekening te houden met de ongerepte schoonheid van de natuur en geen troep achter te laten. Er zijn plaatsen voorzien waar u uw behoeften kunt deponeren, onder het alom tegenwoordige oog van de camera. Kwestie van de kijkers thuis ook iets te gunnen. Voor de verlegen scheten onder u, geven wij media-training. Maar meestal loopt het wel los, na enige tijd merk je niet eens dat er een camera boven je hoofd hangt. Koppelvorming wordt ten stelligste aangeraden, hoe meer conflicten hoe meer kijkers. Hoe beroemder jullie ook zullen worden in Vlaanderen en omstreken. En wie weet, zit er een carrière bij de televisie voor één van jullie wel in hé?”
Bij het vooruitzicht van een duurbetaalde televisie-job beginnen de meeste gezichten te glunderen. Touché, denkt de regisseur. Nu nog een paar van die onnozelaars de goeie richting uitsturen en de eesrte conflicten kunnen morgen gefilmd worden. Hij werpt tersluiks een oogje in z’n draaiboek en ziet de namen van de eventuele koppels staan. Verdomme, die rooie wordt gekoppeld aan die blonde verpleegster. Als dat geen vurige relatie wordt, weet hij het ook niet meer. En ’t is toch maar voor enkele afleveringen.
“ We gaan ons nu eerst omkleden, jullie krijgen kledij met ons logo. Daarna is er een koud buffet voorzien. Na het buffet, krijgen jullie de tijd om de omgeving te verkennen. Om tien uur wil ik iedereen in de barak zien. Voor een briefing. En om jullie eerste indrukken vast te leggen…Zijn er nog vragen? Doe geen moeite, ik beantwoord ze toch niet, ‘k heb wel andere dingen aan m’n hoofd dan stupide vragen te beantwoorden…”
En zo begint de eesrte dag van een realty-soap die zou uitgroeien tot wat het proces van de eeuw genoemd zou worden..

©GoNo

Verwondering

verwonderd heb ik gekeken
de schoonheid aanschouwd
sfeer geproefd
tastbaar zijn aangevoeld

hier in mijn vaderland
gekopieerd en neergezet
in zijn oude glorie hersteld

op eilandjes herboren
natuurlijk schoon
tentoongesteld

bewonderd heb ik
met pijn in mijn hart
hoe dit beest zijn eigen lot tart

dit was veel erger
dan ooit kon worden verteld
wegkwijnende zielen
tussen tempels
glorieus hersteld

zo moet men zich bedenken
hoort hier al dat moois
terwijl in hun vaderland
vrijheid wordt geroofd

©anjer

Het proces…

Ik kan mij van de indruk niet ontdoen dat elke assissenzaak opgeblazen wordt tot een media-circus. Advocaten die zich verdringen om in de schijnwerpers te kunnen lopen, hun visie weergeven op tv en in de kranten. Een rechtszaak wordt tegenwoordig in de media bepleit. Het komt de verkoopcijfers ten goede. Hoe meer leed, hoe meer vreugde op de redacties… Is het nu echt nodig om telkenmale de nabestaanden te confronteren met het hen aangedane leed? Maakt onderdeel uit van het rouwproces, zo beweren de hooggeleerde psychologen en psychiaters. Wie of wat geeft hen het recht om te beslissen wat een rouwproces is? Dat verschilt toch van mens tot mens? Welk nut heeft het om een psychopaat een forum aan te bieden in een gerechtszaal? De man in kwestie zit gewoon de nabestaanden uit te lachen. Geeft geen antwoorden op de hem gestelde vragen. Draait rond de pot en herroept steeds opnieuw z’n afgelegde verklaringen. Manipuleert de media, de rechters, advocaten en noem maar op. Stopt zich weg achter het mom van geheugenverlies. De ouders van de vermoordde tieners krijgen geen antwoord op hun vragen over het ‘hoe’ en ‘waarom’. Blijven met schuldgevoelens en open vragen achter. Een psychopaat zoals R.J. geniet met volle teugen van de media-aandacht. Hij en hij alleen, weet de ware toedracht… Moet dit proces gevoerd worden? Ja, in naam van de democratie en de gerechtigheid. Maar zou het niet beter zijn om al die nutteloze miljoenen euro’s te spenderen aan een degelijke opvang van de nabestaanden? Hun kinderen zullen niet terugkomen, weet ik ook wel. Maar als ik een zoveelste proces volg, heel dat circus analyseer, kom ik meer en meer tot de conclusie dat een dader meer rechten heeft dan de slachtoffers. Hoe komt het toch dat moordenaars een beroep kunnen doen op de beste advocaten en de gewone burgesr soms content moeten zijn met een Pro Deo-advocaat? Wie betaalt die erelonen feitelijk? Ge gaat me toch niet vertellen dat al die psychopaten miljonairs zijn hé? R.J. hamerde, op de eerste dag van z’n proces, er al op dat hij geen foto’s of tekeningen van hem in de pers wou. De voorzitter ging hierop in. Bang voor procedurefouten. De ouders vroegen om de foto’s van de autopsies achter gesloten deuren te behandelen, wegens te luguber en uit respect voor hun kinderen. De voorzitter weigert hierop in te gaan. Na het proces zullen ze wel verschijnen op het internet. Of in één of ander rioolblaadje. Voor grof geld gekocht van een integere justitiebeambte… De publieke opinie heeft recht op informatie. Ben ik volledig mee eens. Maar er zijn grenzen. Waar houdt het fatsoen op en begint de sensatie? Voelen wij ons nu echt beter met de wetenschap dat R.J. z’n slachtoffers al dan niet heeft laten lijden? Ik hoef die details niet te weten. Laat die details voorbehouden zijn voor de nabestaanden, die hebben er recht op. Ik niet. De man heeft bekend. Punt. Ontneem hem z’n rechten, die heeft hij verspeeld door het doden van onschuldigen. Geen privileges, geen show om op te voeren. Veroordelen, wegstoppen in een kerker en sleutel weggooien. Bij wijze van spreken hé? Want we leven hier in een beschaafd landeke. Een landeke waar de daders verdomme meer rechten hebben dan de slachtoffers… ©GoNo

Cartoon

Met dank aan Sabrina Gouwy

Verdomd en verdoemd Vlaanderen

Scenario A:

Na de Weveriaanse Revolutie scheurt Vlaanderen zich af van België. De onafhankelijkheid wordt uitgeroepen op 11 juli 2031. De eerste president van Vlaanderen wordt De Wever. Verkozen met 99,9 % van de stemmen. Het mini-staatje gaat een gouden toekomst tegemoet. Dankzij z’n strategische ligging en z’n havens. De Vlamingen, van oudsher noeste werkers, tillen Vlaanderen naar ongekende hoogten. Zowel op technologisch als cultureel gebied. De levensverwachting is gestegen met 25%. Niemand wil nog doodgaan, laat staan er het bijltje bij neerleggen. De multiculturele samenleving is afgeschaft. Weggestemd bij referendum met overgrote meerderheid. De belastingen zijn herleid tot aanvaardbare proporties. Overal ziet men huizen, straten en pleinen in aanbouw. Iedere Vlaming heeft recht op een woning. Het recht op werken is ingeschreven in de Vlaamse grondwet. Er wordt opnieuw geïnvesteerd in een degelijke opleiding volgens de noden van de arbeidsmarkt. Beroepen die geen toekomst hebben zijn afgeschaft wegens geldopslorpend en totaal zinloos. De werkloosheid is gedaald tot een minimum. Vlaanderen is daardoor een welvarende regio en bengelt niet langer aan het staartje.
Investeerders staan aan te schuiven. Met China op kop. Vlaanderen bloeit en groeit…

Scenario B:

Na herhaaldelijk geprobeerd te hebben om Vlaanderen onafhankelijk te verklaren, komt men in het Europees Parlement tot de conclusie dat er streng moet opgetreden worden. De federale regering wordt onder druk gezet om De Wever & Consoorten eindelijk aan te pakken. Op 11 juli 2031 wordt de staat van beleg uitgeroepen. De avondklok wordt tijdelijk (?) ingesteld. Samenscholingen van meer dan één persoon worden verboden. De politieke partijen van nationalistische strekking zijn verboden. Uno-troepen hebben een bufferzone ingesteld tussen Vlaanderen en Wallonië. Brussel is benoemd tot Vrijstad. Gezien de vele Europese instellingen op haar grondgebied. En haar strategische ligging. Na het bombardement op Antwerpen en het terug vrijmaken van de haven, is men begonnen aan de wederopbouw. De werkloosheid is gedaald tot aanvaardbare proporties, dankzij de verplichte tewerkstelling als onderdeel van het Grote Herstelplan. De levensverwachting is gedaald met 25%. Iedereen wil doodgaan en er het bijltje bij neerleggen. De Wever is ondergedoken en probeert de massa er toe te bewegen om verzet te plegen tegen wat hij de Bezetter noemt. Op iedere hoek van elke straat worden er volop camera’s geplaatst. Dit om de veiligheid van de hardwerkende burger te verzekeren. Vlaanderen is niet langer een welvarende regio en moet overleven met subsidies van de Europese Gemeenschap. Er is een Voorlopige Militaire Raad geïnstalleerd in het Antwerps stadhuis. Alle vergrijpen worden aanzien als sabotage. Er worden volop nieuwe gevangenissen gebouwd die rechtstreeks onder het gezag van de Amerikaanse bevelhebber vallen…

Scenario C:

Na jaren palaveren, bleef alles zoals het was. Op 11 juli 2031 werd, 730 dagen na de verkiezingen, eindelijk een volwaardige federale regering geinstalleerd. Toen was het kalf al verdronken. En Vlaanderen tot de rand van Brussel ook. De weinige Vlamingen die de ramp overleefden zijn vertrokken naar veiliger oorden. De rest is nog aan het zwemmen richting Nederland. Een asielcentrum is opegricht op de Waddeneilanden. Wat op verzet stuit van de verschillende Nederlandse natuurbehoud-bewegingen…

©GoNo

“ ’t Zal een strenge winter worden!”

“ We gaan een straffe winter krijgen, ‘k voel het aan ’t kraken van m’n botten…”
Ik kijk hem aan, bedenk mij dat de herfst nog maar juist begonnen is. Is het niet wat voorbarig om nu al te zeggen dat het een strenge winter zal worden?
“ Uw botten kraken altijd, ook in de zomer hé?”
“ GoNo, grote muil, als je zoals ik, in de loopgraven gelegen heb aan den Ijzer, zou je wel anders piepen…”
Een vlug rekensommetje leert mij dat hij op z’n minst tussen de drieënnegentig en zevenennegentig jaar moet zijn. Zo oud ziet hij er niet uit, maar schijn kan bedriegen.
“ Heb jij de Eerste Wereldoorlog meegemaakt?”vraag ik op twijfelachtige toon.
“ Beste vriend, ‘k heb er zelfs twee meegemaakt, maar den tweede was rap voorbij, na tien dagen moesten we de wapens al neerleggen. Ik ben opgepakt als krijgsgevangene, naar Duitsland gezonden en verplicht tewerkgesteld in een munitiefabriek nabij Dusseldorf…Vier jaar heb ik daar gezeten en in de winter van ’44 moesten we de barakken ontruimen, te voet door een ijzige bijtende kou. Degenen die achterbleven in de sneeuw, werden met een kogel afgemaakt. M’n beste vriend heb ik een tijdje ondersteund tot hij met bevroren voeten inéénzakte. Een SS’er heeft hem, met een grijnslach, voor m’n ogen het genadeschot gegeven. Ik zal dat beeld nooit vergeten, die SS’er ook niet…”
Even is het stil, alsof hij alle verre herinneringen terug ziet. Herinneringen uit vervlogen tijden. Harde tijden. Twee oorlogen meemaken en ondergaan. Hoeveel kan een mens verdragen? Vraag ik me af.
“ Weet je, dat ik nog een rat opgegeten heb? En een verdwaalde kat ook…Terwijl die rot-SS’ers een veldkeuken bijhadden. Toen de Russen dichter en dichter kwamen lieten ze alles in de steek, maar het eten namen ze mee. De veldkeuken staken ze in de fik. Na eerst nog, in het wilde weg, enkele kameraden neergeschoten te hebben. Zomaar, voor de lol…”
Weer is het onbehaaglijk stil. Er vloeit een traan uit z’n oog. Een traan die zich een weg baant langs de groeven in z’n verweerde gezicht. Ik zie in die groeven een zekere gelijkenis met de loopgraven aan de Ijzer. Wil iets onnozel zeggen, maar doe het niet. Soms moet ik van m’n eigen balen…
“ ’t Zal een strenge winter worden…”zegt hij.
Ik geloof hem…

©GoNo

Bedankt Lieve Lezer (es)

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van deze blog. Vijf jaar zijn voorbijgevlogen. Misschien doen we er nog vijf jaar bij, wie weet...
GoNo

Stemmen

Voorzitter tot beklaagde:
“ Kunt u mij een verklaring geven waarom u uw vrouw zo toegetakeld heeft?”
Beklaagde:
“ Edele achtbare, ’t zijn hogere machten die mij influisterden dat ik korte metten moest maken met alle ongelovigen, te beginnen met m’n vrouw die in ’t geniep een relatie had met een moslim-arabier…”
Voorzitter:
“ U gaat mij toch niet vertellen dat u stemmen hoorde die u zeiden uw vrouw toe te takelen?”
Beklaagde:
“ Inderdaad, edele achtbare, inderdaad…”
V.:
“ En wat moet ik mij hierbij voorstellen?”
B.:
“ U kunt zich dat niet voorstellen. ’t Is alsof je gedachten constant onderbroken worden door een reclameboodschap. Maar in plaats van je aan te zetten tot kopen, wordt je aangezet tot het uitvoeren van een welbepaalde opdracht. In mijn geval een kruistocht tegen die heidense ongelovigen…”
V.:
“ Volgens het psychiatrisch verslag dat hier voor mij ligt, bent u totaal bij uw zinnen en is er geen spoor te bekennen van ook maar enige vorm van een gespleten persoonlijkheid…”
B.:
“ Wat weten die zieleknijpers van wat er omgaat in iemand z’n hoofd? ’t Is allemaal natte-vingerwerk. Je kunt die wijsmaken wat je wilt hé? Een beetje zoals bij de dokter, je zegt :” ik heb last van mijne rug…” wie kan controleren dat het waar of niet waar is?”
V.:
“ Allemaal goed en wel, maar de feiten die u gepleegd heeft en waarvoor u hier terechtstaat, wijzen er toch op dat u een agressief persoon bent. Een gevaar voor uzelf en de maatschappij. Hoorde u die stemmen ook toen u uw schoonmoeder verleden jaar van het balkon duwde?”
B.:
“ Meneer de voorzitter, dat schijnheilig mens is uit vrije wil van het eerste naar beneden gesprongen, daar zijn getuigen van. Die twee zatte Hollanders, die op het naastliggende balkon een potje aan ’t neuken waren, hebben aan de politie verklaard dat op het moment dat ze de zevende hemel bereikten, ze uit hun ooghoeken zagen hoe er een dame op de ballustrade kroop en sprong na het zeggen van de volgende woorden, ik citeer, : iedereen neukt hier en m’n schoonzoon wil met mij niet neuken…!
Waarna ze sprong. Tot wanhoop van de tuinier, want ze kwam terecht in z’n juist aangeplantte en aangelegde rozenperk. Naar ’t schijnt heeft men achteraf tweehonderd en één stekelige doorntjes uit haar achterste en kut mogen plukken. Wat haar voor een tijdje de lust ontnam om mij nog lastig te vallen. En om op uw vraag te antwoorden, edele, ja, die stemmen lachten zich in koor een breuk…”
V.:
“ Uw vrouw beweert dat u haar moeder een handje geholpen heeft. Beter nog dat u haar ondersteunde om op die ballustrade te kruipen…”
B.:
“ Edele voorzitter, ik wilde haar terugtrekken, was zelfs bereid om met haar in bed te gaan liggen. Ik heb haar gesmeekt om niet te springen. Maar ’t enige dat ze zei, was dat ze stemmen hoorde. Collega-stemmen als het ware. Wie ben ik omdat in twijfel te trekken hé?”
V.:
“ Ik krijg stilletjesaan de indruk dat iedereen stemmen hoort, behalve ik. Een stem in mij zegt dat ik niets geloof van wat u hier staat te vertellen. De jury zal straks over uw geval stemmen. U moogt gerust zijn dat mijn stem doorslaggevend zal zijn. Wat zegt U? U bent uw stem kwijt? Dewelke?”

©GoNo

't Moet mij van ‘t hart

’t Moet mij van ’t hart
’t leven is iets apart
’t ene moment ben je gelukkig
’t andere een beetje nukkig

omdat ze maar niet willen begrijpen
dat je niet danst naar hun pijpen
dat je je eigen ongezouten mening zegt
geen woorden in andermans mond legt

’t moet mij van de lever
kotsbeu al dat gezever
van al dat egoistische gedoe
word ik stilletjesaan levensmoe

schijnbaar leven we in grote welstand
gelukkig en tevree langs de buitenkant
maar van binnen is alles leeg en kil
duizenden geluiden en toch is het stil…

©GoNo