Misverstand…

“ ‘k Ben gestopt, ’t heeft geen zin meer en er valt niets mee te winnen…”zegt Camiel tegen niemand in het bijzonder.
“ Proficiat, Camiel, proficiat en was het moeilijk om te stoppen?”vraag ik uit medeleven en ook om toch maar iets te vragen.
“ Ja, jongen, ons Germaine keek er niet eens van op, ze schudde alleen maar haar hoofd en dat was het dan…”
“ Maar heb je dan geen last van de neveneffecten?”vraag ik bezorgd.
“ Neveneffecten? Het enige effect dat ik voel is dat in mijne portemonnee. Ik spaar per week twintig euro uit, da’s op een maand tachtig euro en op jaarbasis negenhonderdzestig knotsebotsen. Kan ik al een schoon vakantie van nemen hé?”
“ Inderdaad, Camiel, ge kunt mij zelfs uitnodigen om mee te gaan. Ge laat Germaine thuis bij de hond, de kat en de papegaai om die gezelschap te houden en ook omdat er toch iemand de vuilbak buiten moet zetten hé?”
Germaine kijkt me aan met een vals lachje. Heb ik iets verkeerd gezegd? ‘k Zou het niet weten.
“ Het laatste wat ik zou doen is jou meenemen, iemand zonder geld kan ik niet gebruiken. En tussen haakjes, wanneer krijg ik die vijf euro terug? Met intrest erbij is het al vijftig euro geworden…”
“ Camiel, beschouw het als een investering met hoog rendement op lange termijn. Als ik dood ben en gestorven door redenen die inherent zijn aan het overlijden, zal uw vijf euro het tienvoudige waard zijn. Ge kunt dan zeggen: “ aan die beroemde schrijver en dichter heb ik nog vijf euro geleend…”.
De roddelblaadjes gaan staan springen om het ware verhaal te horen. Kassa, kassa!”
“ Germaine, dien kerel wordt met de dag gekker, zo zot als een achterdeur. Ga daar mee naar de oorlog. Zie hem daar staan, de beroemde kwibus. Gene nagel om aan z’n gat te krabben, maar uitleggen kan hij het wel.”
Germaine kijkt nu ook Camiel aan met een vals lachje. ’t Gaat er straks stuiven, denk ik, maar dit terzijde.
“ Camiel, uw vrouwtje verwacht dat ge zegt dat zij de enige ware is die ge mee zou nemen. Nietwaar, schoonheid?” Dat schoonheid moet je met een korreltje zout nemen, wat zeg ik, met een kilo zout. Strooizout lijkt me de beste oplossing. In haar geval dan toch.
Camiel laat het voorlopig niet aan zijn hart komen, steekt een sigaretje op en inhaleert heel diep.
“ Hoe, ik dacht dat ge gestopt waart met roken?”
“ Wie, ikke? Zotteke, een mens moet van iets doodgaan hé?” zegt Camiel op gedecideerde toon.
“ Ja maar, nog geen twintig minuten geleden heb je toch gezegd dat ge gestopt bent omdat er niets mee te verdienen valt…”
“ Opgeblazen kikker, ik had het over de lotto hé?”
Germaine kijkt me nog steeds aan met een vals lachje, haar ogen gaan richting deur. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. En in echtelijke ruzies kan ik beter niet tussen komen. Ik bedank ze beiden voor de gezellige avond. Ook met een vals lachje…

©GoNo