Joyeux Noël

M’n rijkgevulde tafel doet pijn aan m’n ogen. ’t Is kerstfeest voor iedereen en ik wil wel een eenzame uitnodigen, maar ik ken niemand in m’n straat die er wil voor uitkomen dat hij die avond eenzaam is. Een eenzame asielzoeker zie ik ook al niet zitten, laat staan liggen. Waarbij ik me afvraag hoeveel asielzoekers een warme maaltijd gekregen hebben van onze zorgzame medeburgers. Niet van één of andere instantie hé? De kerken daveren op hun grondvesten, evenzo de kerkelijke leer. Kerken worden met de grond gelijk gemaakt wegens instortingsgevaar. Een teken aan de wand…
M’n rijkgevulde tafel doet me pijn aan de ogen. Een heel konijn voor mij alleen. Klaargemaakt met donkere Leffe. Meer moet dat niet zijn. Er zijn er die het met minder moeten doen. De TV op de achtergrond speelt Duitse kerstliederen, alsof ze nooit weggeweest zijn. M’n zoon belt me uit Kortrijk om me een prettig kerstfeest te wensen, waarvan akte. Hij gaat kerstmis vieren met en bij z’n schoonouders. Het doet me pijn aan het hart dit te horen, ‘k maak mij er vanaf met hem het beste te wensen voor ’t nieuwe jaar. Tijden veranderen, denk ik. Kinderen leiden hun eigen leven, hebben andere prioriteiten en ik mag al blij zijn dat ik enige teken van leven hoor van m’n kinderen…
M’n rijkgevulde tafel doet me pijn aan de ogen. Ik zeg tegen m’n eigen:” Proficiat, ’t is lekker en een Zalige Pasen, Noël…”
Zal ik er wat kroketjes bij bakken? Nee, dat hoeft niet, om de eenvoudige reden dat er geen zijn. Ik eet konijn met de lekkere saus, waarin ik een beschuitje sop. Ergens hoop ik dat er iemand mij zal komen halen om alsnog samen aan de dis te zitten. Ha, eindelijk, de bel gaat. De wonderen zijn de wereld nog niet uit op deze heuglijke dag des heren. Ik kijk door het raam en wat zie ik? Ja, wat zie ik? ’t Is donker en er brandt geen licht aan de benedendeur. Dus veel valt er niet te zien. Ik roep hallo naar beneden, naar boven roepen is totaal zinloos gezien ik op het hoogste verdiep woon. ’t Zijn de mannen van de vuilkar die nieuwjaar komen wensen op kerstavond. Moesten ze nu nog een liedje zingen, maar neen, ’t is hen zuiver te doen om ons wat geld uit de zakken te kloppen. Ik wens ze ook een gelukkig nieuwjaar en voeg er aan toe dat ik zal bidden opdat ze opslag krijgen, in ’t slechtste geval ontslag…
Ze blijven bellen, waarschijnlijk in de hoop dat alsnog naar beneden zal komen. Ik heb veel goesting om m’n konijn met Leffe op hun kop te smijten. Maar ik bedenk me. ’t Zou zonde zijn en ’t is een avond van vrede en uw medemens liefhebben. Ik verlang naar een sigaretje, maar ik ben al van oktober gestopt. Nog een stukje konijn, Noëlleke? Wat ben ik lief voor m’n eigen hé? Baja, waarom niet, ‘k zal broederlijk delen en zusterlijk opeten. Ik voel me nu echt Joyeux Noël…

©GoNo

nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd

©kerima_ellouise

Aan m'n trouwe lezers & lezeressen

Ik wens jullie een Zalig Kerstfeest en Prettiggestoord Nieuwe Jaar

GoNo

Zagen en klagen…

Ongerept heuvelend land
getooid met wit gewaad
hoe schoon en flamboyant
als de waterzon ondergaat

mensen, altijd klagen en zagen
zien de schoonheid niet meer
van de kristallen die mij vragen
waar zijn de sneeuwmannen ook weer?

©GoNo

Waar de sterre bleef stille staan…

“ Voor mij is het een dag als een andere”, zei boer Nelissen tegen de facteur, die een kerstkaartje in de brievenbus kwam droppen.
“ Je begint te zien dat de mensen minder schrijven, ’t is de schuld van de computer…”
“ Da’s de vooruitgang hé facteur, zelfs m’n koeien worden computergestuurd gemolken…”
“ En proeft ge daar verschil in?”vraagt de facteur.
“ Ja, met de hand gemolken is minder zuur, maar met honderd melkkoeien geen beginnen meer aan. “
“ Zeg facteur, naar het schijnt, maar de zon schijnt ook, ‘k heb het gehoord van iemand die het zien zeggen heeft, zou diene ondergedokene bisschop buitengevlogen zijn in Westmalle. Hij kon met z’n vieze poten niet van ’t Kindeke Jezus afblijven …”
“ Da’s toch nogal iets met die kerk. Zelfs de arme pastoor van ’t dorp wordt er scheef op aangekeken, sedert dat schandaal is z’n kerk voor de helft leeg. In de andere helft zitten er amper vijf man en een paardenkop…”
“ ’t Zijn harde tijden voor wie gelooft…maar de paus trekt er zich nikske van aan, die zal wel vrede aan alle mensen scanderen. Wie gelooft die man nog hé?”
“ En gaat ge Kerstmis vieren?”
“ Nee, gene tijd voor, met al die beesten hier en sedert de invoering van de ramadan kweek ik nu ook schapen. ’t Brengt nog op ook en ze mogen ze zelfs, mits een kleine toeslag, hier komen slachten. Een mens moet z’n medemens altijd helpen zei m’n vader. En die kan het weten, want die heeft tot 1955 een Jood verstopt in zijne kelder. In ’55 waren z’n centen op en toen heeft ons vader hem naar ’t Rooie Kruis gebracht uit pure medelevendheid en nog zowat van die dingen hé…”
“ Dat waren tijden hé?”
“ Zeg dat wel, zeg dat wel…Toen zaten de pastoors en andere kerkleiders ook aan de kinderen, maar toen zeiden ze nikske. ’t Was de normale gang van zaken als ge vooruit wilde geraken in ’t leven. Niet dat ik daar mee akkoord ga, begrijp me niet verkeerd hé? Maar nu? Allé, zeg nu zelf, kinderen met twee papa’s en twee mama’s? Die dan nog zo stoned als een patat rondlopen? Vroeger kregen die lieverdjes een flink pak op hun blote billen, maar dat mag nu niet meer. De wereld is naar de kloten, zeg dat ik het gezegd heb. Er zal een nieuwe oorlog komen, let maar eens op…”
“ Zeg, hoe is het met uwen zoon?”
“ Zit nog altijd in Afghanistan…Hij had graag met Kerstmis thuis geweest, maar er is iets tussen gekomen. Diene van Landsverdediging wil perse z’n manschappen gaan bezoeken op tweede kerstdag. Die spreekt alsof hij de opperbevelhebber is, die denkt dat hij Napoleon is. En zodoende moet iedereen maar wachten om in verlof te gaan tot meneerke z’n opwachting gemaakt heeft…”
“ Eergisteren heeft het er lelijk gedaan, zegt Prosper de veldwachter. Die zijne zoon zit daar ook ergens.”
“ ‘k Zou het niet weten, ‘k heb al een week geen contact meer met mijne zoon, dat internet loopt zover niet, zeggen ze bij Telenet. Maar ze gaan komen kijken zo gauw het een beetje dooit. En bellen naar ’t ministerie helpt ook niet, ze pakken daar niet op of ze verbinden u door met een antwoordapparaat…”
“ Allé, ‘k ben er mee weg, ‘k moet nog een tiental kaartjes in de bussen steken. ’t Wordt alle jaren minder en minder. De nieuwjaarsfooien ook.”

De facteur rijdt als een volleerde acrobaat door de sneeuw. Die krijgen ze niet kapot. Een echte Flandriën. Zo worden er geen meer gemaakt.

Boer Nelissen peutert de envelop los. ’t Is een kaartje van Landsverdediging, om te melden dat z’n zoon gesneuveld is. Een ijzingwekkende kreet galmt over de sneeuwwitte polders en ’t Kindeke Jezus lacht in z’n kribbeke…

©GoNo

Happy X-mas

Heerlijk toch?

Steek die naald
in ’t gaatje reeds gemaakt
voel hoe je langzaam
in ’t duister wegglijdt
een verloren strijd
ergens is een moeder haar kind kwijt

snuif in rechte lijn
naar je zelfgedolven graf
voel hoe je langzaam
het hoogste punt bereikt
een verloren strijd
ergens is een moeder haar kind kwijt…

©GoNo

Muren kunnen hard zijn…

“ Je zult nog veel met je hoofd tegen een muur lopen…”zei ze, nadat ze hem er eerst fijntjes opgewezen had dat ze het verder geschopt had in ’t leven dan hijzelf.
Hij gaf haar volmondig gelijk. Als hij de balans opmaakte was het niet om over naar huis te schrijven. Het enige wapenfeit dat hij op z’n actief had, was kindertjes maken. Maar dat kon evengoed een speling van de natuur zijn. Hij twijfelde, zijn die kinderen wel van hem? Wat zou een DNA-test kosten? Dit buiten beschouwing gelaten en totaal irrelevant voor de lezer.
Ze hadden voor de zoveelste keer ruzie. Een week voor kerstmis, de kerstsfeer zat er schijnbaar nog niet in. Bol het dan af, zei hij impulsief. Wat ze ook deed. Zo vader, zo dochter…’k Zal er van wakker liggen, zei hij op sarcastische toon. Op sommige momenten lijkt ze compleet op hem, altijd direct haar stekeltjes opzetten. Afweergeschut in stelling brengen en kaboum, schieten op alles wat beweegt, daarna zullen we wel de vragen stellen. Zo er nog vragen moeten gesteld worden hé? Maar gedane zaken nemen geen keer, de ruzie was compleet. Hij wist van tevoren dat het maanden zou duren, mischien wel jaren.
“ Je zult nog veel met je hoofd tegen een muur lopen…”zei ze. Vanmorgen is hij opgestaan met schele hoofdpijn. Muren kunnen hard zijn…

©GoNo

Wintertijd…

Wintertijd
speeltijd voor koning winter
de herfst pakt haar biezen
kan niet anders dan ’t duel verliezen
geen beschutting voor de daklozen
ze hebben er zelf voor gekozen
ergens huilt een kind de winterdood
rillende tranen in opperste nood
moeder ligt er naast lijkwit
dode ogen in de maagdelijke sneeuw
naast de warme schouw, een wachtende meeuw

wintertijd, gezelligheid
aan de warme kachel drink ik chocomelk
eet ik rozijnenbrood
en buiten
buiten sterven mensen de vriesdood
hoe zou het zijn om zo te moeten sterven
vraag ik me af
zouden ze met laatste kracht hun naam kerven
die eventjes vertelt wie ze zijn of waren
om bij ’t ontdooien weggespoeld te worden
voor eeuwig door de gore riolen…

ik schenk me nog een koffie in
koester de warmte om me heen
ook al ben ik eenzaam en alleen
ik word niet gevriesdood, godzijgeloofd
ik heb tenminste een dak boven m’n hoofd…

©GoNo

Wintertijd

Het vriest de stenen uit de straat. Koning Winter schrijdt door het land met in z’n zog prinses Vriesje en prins Koud-hé. De wind waait door de bomen en ’t is nog maar de vraag of de goede sint zal komen. Die man moet een ijzeren gezondheid hebben of op z’n minst goeie pillen. Komende van het zonnige Spanje naar het barre koude noorden, ge moet het maar doen op diene ouderdom. En dan nog op de daken lopen, wie doet beter hé? ’t Is dit jaar wel oppassen geblazen met al die zonnepanelen, om nog maar te zwijgen van al die schotelantennes. Misschien ook de reden dat hij de brave kindjes naar het Sportpaleis laat komen. De stoute kindjes ook, die zullen wel zeggen dat ze braaf zijn. Anders krijgen ze nikske, nada, rien de knots. Wie braaf is mag op de sint zijne schoot zitten. Als uwen kleine plots een halve meter in de lucht gaat, weet ge genoeg hé? ’t Is een teken dat uwen kleine paardje aan het rijden is op de sint. Moet kunnen hé?
De sint doet z’n intrede al in de maand november. ‘k Vraag me af waar hij al die resterende tijd zit? Die kerel zit ergens ondergedoken op een goed bewaarde geheime stek. Ik probeer er achter te komen, maar het lijkt wel een staatsgeheim. Zelfs Wikileaks kon mij niet helpen. Volgens mij zit hij bij Van Gheluwe, ergens in het klooster van Opgrimbie. Samen bidden met Fabiola. Om alsnog in de hemel te geraken. Samen schrijven aan een nieuw boek: “ Sprookjes voor kinderen…”. Om alsnog hier in de zevende hemel te geraken…
De feestdagen komen eraan, ik lees in de digitale krant dat er nog nooit zoveel boekingen geweest zijn naar zonniger oorden. En dat in volle crisis. Maar er wordt minder uitgegeven aan cadeautjes. Tja, op vakantie gaan en cadeautjes uitdelen? ’t Is het één of ’t is het ander. De kinderen zullen er niet van wakker liggen, die krijgen wel hun geschenkjes, al moesten de ouders er voor gaan lenen. Honderden stuks speelgoed waar na een tijdje niet meer naar omgezien wordt. Ze zijn al lang niet meer tevreden met kleurpotloodjes en een kleurboek. Da’s ouderwets of ouderzwets. De gemiddelde kleuterkamer bestaat nu uit een kleurentv, met spelconsole en een kinderpc. Liefst aangesloten op ’t internet, want als je al die spelletjes moet gaan kopen… Dat diene kleuter later beter zijne weg weet naar de pornosites dan z’n eigen ouders, daar staan de hedendaagse ouders niet bij stil. De kleine is toch rustig, zie eens hoe braaf hij aan ’t spelen is op de computer. Z’n oogjes tranen van blijdschap. Zeg dokter, is het niet raar dat mijn pagadder op vier jaar al een bril moet dragen? Is dat normaal? En z’n vingertjes zijn helemaal plat. ’t Lijken wel zwemvliesjes…
Mevrouwtje, maak u niet ongerust, ik zie dat hier alle dagen hé. Dat komt door het internettijdperk en die platte vingertjes, da’s van berichtjes te sturen naar degene die naast hen staat. Da’s nu éénmaal de vooruitgang, later komt er nog doofheid bij en een beetje kanker omdat ze te dicht bij een zendmast gewoond hebben. Maar ze overleven het wel, de wetenschap staat niet stil. Binnenkort wordt erbij de mens een chip ingeplant zodat al die antennes overbodig zullen zijn. De mens zal dan zelf voor antenne spelen. Zelfs draadloos internet zal gewoon via uw aars binnenkomen. Opletten voor diaree want dan kan de verbinding wel eens uitvallen hé?
Het vriest en ik zit hier flauwe kul te vertellen, terwijl er mensen doodvriezen omdat ze geen dak boven hun hoofd hebben…

©GoNo

MOPPEN

Laarzen

Een echtpaar op leeftijd, Margaret en Bert, wonen in California.
Bert wilde altijd graag zo’n paar echte cowboy laarzen. Dus toen hij een paar in de uitverkoop zag, kocht hij ze direct, trok ze aan en liep er trots mee naar huis.
Hij liep het huis in en zei tegen zijn vrouw trots : "Zie je iets verschillends aan mij ?"
Margaret bekeek hem nauwkeurig en antwoordde: "Nee" en trok haar schouders op.
Totaal gefrustreerd stormt Bert de badkamer in, trekt zijn kleren uit en loopt terug de kamer in, geheel naakt behalve dan de laarzen.
Weerom, deze keer een beetje luider, vraagt hij zijn vrouw:
"Zie je NU iets verschillends aan mij ?"
Margaret kijkt op en zegt gelaten : " Bert, wat is er verschillend ? Het hangt vandaag naar beneden, het hing gisteren naar beneden en het zal morgen ook naar beneden hangen."
Woedend schreeuwt Bert terug :" En weet je waarom het naar beneden hangt, Margaret ?”
"Helemaal niet.", antwoordt Margaret.
"Wel, het hangt naar beneden omdat het naar mijn nieuwe laarzen kijkt." zegt Bert verongelijkt.
Waarop Margaret antwoordt : "Je had een hoed moeten kopen Bert, een hoed !"

Spannend

Hij tegen zijn vrouw : "Laten we er een gezellig en spannend weekend van maken."
Zij, aangenaam verrast : "Maar dat is een fantastisch idee !"
Hij : "Oké, dan zien we mekaar maandag terug."

Spitstechnologie

Een rijke dame koopt een nieuwe luxe sportwagen, boordevol electronische snufjes.
Als ze met haar nieuwe bolide naar huis rijdt wil ze onderweg de autoradio aanzetten en ze stelt vast dat de radio niet werkt.
Wat ze ook probeert, ze krijgt hem niet aan de praat.
Ze besluit om meteen terug te keren naar de garage.
“Hoor eens” zegt ze tegen de verkoper “die radio doet het niet, er komt geen geluid uit !”
“Toch wel, Mevrouwtje” zegt de verkoper “maar deze radio is voice-controlled. Dat betekent dat U hem met uw stem moet bedienen.”
“Met mijn stem ?” vraagt het vrouwtje verwonderd. “Hoe moet ik dat dan doen ?”
“Ik zal het even demonstreren” zegt de verkoper.
De man gaat in de wagen zitten en zegt met heldere, duidelijke stem : “Iglesias”.
Uit de luidsprekers komt een robotachtige stem : “Enrique of Julio ?”
“Julio” zegt de verkoper.
Meteen weerklinkt weergaloos “Quieremo Mucho” uit de 16 luidsprekers.
Verrukt over zo’n technologie rijdt ze met haar sportkar weer de garage uit.
Onderweg wil zij dat natuurlijk ook zelf uitproberen en zegt tegen haar radio : “Elvis”.
Waarop de vernuftige radio vraagt : “Costello of Presley ?”
“Presley” zegt de dame.
Een fraktie van een seconde later weerklinkt “Jailhouse Rock” door de luidsprekers.
Nog steeds vol bewondering voor dit staaltje spitstechnologie geniet de vrouw volop van haar ritje
en gaat gemoedelijk iets langzamer rijden. Ze heeft helemaal geen oog meer voor het verkeer en
toen er plots een gehaaste wagen haar bijna ramt en claxonneert, roept ze verongelijkt : “Klootzak !”
Vraagt de robotstem uit de autoradio : “Leterme of Reynders ?”