nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd

©kerima_ellouise