Op een maandagmorgen, ergens rond de klok van 9 uur…
‘ Hallo,
u spreekt met de klantendienst van Gazet van Antwerpen. We hebben een
aanbod dat u ongetwijfeld als muziek in de oren zal klinken...’
Ik
moet even bekomen, hoe weten die dat ik naar muziek aan het luisteren
ben, vraag ik me plots af…
‘ Ja,
ik ben inderdaad naar muziek aan het luisteren met koptelefoon,
kwestie van een betere klank te hebben hé?’
‘ Euh,
wat zegt u?’
‘ Ik
zeg, en ik ga het geen twee keer herhalen, dat ik naar muziek aan het
luisteren ben, verdomme nu heb ik het toch twee keer herhaald...’
‘ Ja
maar meneer, het gaat hem om een hernieuwing van uw abonnement...’
Ik
heb mijn abonnement twee jaar geleden opgezegd. Zijn daar op die
klantendienst wel bij de pinken, moet ik zeggen…
‘ En
wat mag dat onweerstaanbare en als muziek in de oren klinkende aanbod
dan wel wezen? ‘
‘ Ha,
ik hoor dat meneer geïnteresseerd is. Welnu, dat doet mij deugd. U
krijgt, verschiet niet, een volledige maand gratis de krant thuis
bezorgd. Bovendien hebt u toegang tot de digitale krant en kunt u
gratis meedoen met spelletjes om mooie prijzen in de wacht te slepen.
Dat is pas een aanbod hé?’
Sjonge,
wat een aanbod, ik word er niet goed van. Zoveel gratis, waar halen
ze het? En ik die direct aan geldklopperij dacht, foei, foei…
‘ Maar
wacht, dat is nog niet alles. U krijgt er bovenop nog een Samsung 7,
gratis voor niks. Altijd mooi meegenomen, zou ik zo denken of niet
soms?’
Die
kerel is een echte spraakwaterval, zoveel is zeker. Mijn oren
beginnen te tuiten door de housemuziek die halvelings door mijn
koptelefoon aan het razen is. Het leidt me af van dit toch wel
uitermate boeiende gesprek…
‘ Een
Samsung 7, zegt u? Zijn dat niet die dingen die ze terug aan het
roepen zijn wegens veelvuldig in brand schieten en ontploffen? Wilt u
soms een aanslag plegen op mij? Bent u een terrorist soms?’
‘ Nee,
meneer, ik veronderstel dat u een grapje maakt?’
‘ Uw
veronderstelling is totaal verkeerd. Als ik inga op uw aanbod, zal ik
waarschijnlijk uw gazet juist geteld één dag kunnen lezen. De
volgende dag zal ik in uw gazet staan als slachtoffer van een
ontplofte Samsung 7, geschonken door uw bedrijf. Maar dat laatste zal
er wel niet bij vermeld staan hé?’
‘ Maar
meneer, het is toch een aanbod dat het overdenken waard is hé?’
‘ Nee,
beste vriend, ik ben mijn leven voorlopig nog niet beu. Als ik weer
eens depressief ben, met zelfmoordplannen rondloop, zal ik uw
klantendienst bellen. Naar het schijnt, de zon schijnt ook als er
geen wolken voor drijven, alhoewel, met of zonder wolken, ze schijnt
altijd, maar dit volledig buiten beschouwing gelaten en totaal niet
relevant, hebben jullie het perfecte zelfmoordwapen in huis. Als ik
met jullie in zee ga, krijg ik natte voeten.
Tussen
haakjes, ik heb al een abonnement bij de collega’s. Plus nog een
compleet gratis abonnement bij Express News. Een krant die al het
overbodige nieuws de vuilbak in smijt. Ik heb geen boodschap aan het
feit dat FC De Patattenvelden gelijk gespeeld hebben tegen FC De
Pureestoempers. Of dat doperwtjes tegenwoordig met afsluitbare dopjes
te verkrijgen zijn. Of dat prinsessenboontjes wel degelijk door aan
lager wal geraakte prinsessen geplukt worden. Nee, dus, ik neem geen
abonnement, nu niet en morgen niet. Gelieve mij dus niet meer lastig
te vallen of uw klantendienst zal in de concurrerende pers
verschijnen als doelwit van mijn nietsontziende en tevens
bloeddorstige wraak. Dat laatste is een aanbod dat als muziek in uw
oren zal klinken. De dodenmars gespeeld op de tonen van de
Radetzky-mars. Het moet vooruitgaan, zeg ik altijd hé?’
Er
volgt een oorverdovende stilte. Hij is waarschijnlijk de
anti-terrorismecel aan het bellen. Ik moet beginnen oppassen met mijn
gevoel van droge humor, vroeg of laat loop ik tegen de staanlamp.
Tegen de lampadaire in het betere Vlaams. Ik hoor een sirene op de
achtergrond, wat zijn die snel om mij op te pakken, denk ik dan…
‘ Meneer,
bent u er nog?’
‘ Nee,
ik ben er nog. Ik ben mijn valies aan het maken want de door u
gebelde federale is al in aantocht, zo te horen...’
‘ Wat
zegt u?’
‘ Laat
maar, de gevangenissen zitten vol met onschuldige mensen die geen
abonnement bij uw krant genomen hebben. In wat voor een dictatuur
leven wij hé?’
Weer
een stilte. Ik begin het gewoon te worden. Waarschijnlijk belt hij nu
de psychiatrische dienst van een bevriend ziekenhuis en wordt ik niet
alleen door de federale opgepakt, maar ook nog eens platgespoten door
een bodybuilder in witte frak…
‘ Hallo
klantendienst, bent u er nog?’
Ik
hoor niets meer. Zelfs geen geluid dat zegt dat hij de hoorn op de
haak gegooid heeft. Verdomme, denk ik, ze zijn me aan het afsluiten
van de buitenwereld. De volgende stap is het afsluiten van water, gas
en elektriciteit. In die volgorde, zo staat het in hun handleiding.
‘t Is proper, net nu ik al mijn rekeningen betaald heb, denk ik
dan…
Epiloog…
Dat
ik niets meer hoorde, kwam uitsluitend door het feit dat de batterij
van mijn mobieltje leeggelopen was. Waarvoor mijn excuses aan de
klantendienst. Het was niet mijn bedoeling om onbeschoft te wezen, ik
ben wel degelijk en goed opgevoed in de brousse. Weliswaar tussen de
apen en andere primaten, maar dat is maar een detail hé?
©GoNo