In de wachtzaal van m’n huisdokter..

Ik zit te wachten in de wachtzaal van m’n huisdokter. Ik heb een afspraak, hopelijk gaat het een beetje vooruit. Ik haat dat wachten tussen mensen die ik ken van haar noch pluim. Tegenwoordig is alles op afspraak. Je denkt dan dat je de enige bent, vergeet het maar, er zijn nog twintig wachtenden voor u. Ik kijk rondom mij. De multiculturele samenleving is over-vertegenwoordigd. Ik tel welgeteld twee overjaarse bomma’s die waarschijnlijk alle bestaande ziektes al gehad hebben. Een oud ventje, met een wandelstok, zit tegen z’n eigen te praten. Een duidelijk geval van opkomende dementie en/of gespleten persoonlijkheid, is m’n diagnose…

Ik kijk verder, zonder blikken noch blozen, spiedend in het rond. Pal in de ogen van een Berber-moeder, die met haar nageslacht van twee stuks, ook zit te wachten. Op een briefje van de dokter om waarschijnlijk vroeger op vakantie te vertrekken. Althans dat denk ik toch, een mens moet iets denken terwijl hij wacht hé? Haar kinderen zijn een beetje ongedurig aan het worden, er is hier geen speelhoekje voorzien. Er liggen alleen tijdschriften op een salontafeltje dat recht uit de Ikea komt. Om de één of andere reden hangt de sticker van Ikea er nog op. Zou m’n huisdokter gratis reclame maken voor deze firma, vraag ik me af. Waarom ligt er anders een catalogus van Ikea op het tafeltje? Ik neem een tijdschrift, blader er door. Ene Astrid Bryan zegt dat ze haren John doodgraag ziet en hoopt dat haar relatie nog lang mag duren. Van de Story kun je wat leren, denk ik dan. Een mens moet naar de dokter gaan om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen in BV-land. Ik kijk naar de datum, ’t is verdorie een boekje uit 2012, de vervaldatum ruimschoots overschreden. Waarom liggen er altijd oude tijdschriften in een wachtlokaal? Waar haalt m’n huisdokter die? Stroopt hij ’s nachts de vuilbakken af, op zoek naar lectuur? Ik zit te wachten met een heleboel vragen, waarop hij waarschijnlijk toch niet zal antwoorden. ’t Heeft geen medische relevantie, laat staan dat het hem een zak kan schelen. Z’n Poolse kuisvrouw brengt die mee, omdat ze geen flauw benul heeft van wat er instaat…

De klok, recht tegenover mij, tikt verder alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Zou zo’n klok er ooit bij stilstaan dat er hier mensen zijn die hun tijd bijna gehad hebben? In principe kan ze er niet bij stilstaan, want als ze stilstaat is het teken dat haar batterijtje leeg is. Een stilstaande klok heeft geen enkele nut en reden van bestaan meer. ’t Is dan een dood voorwerp hé? Waar zou hij die gekocht hebben? Ik denk in de Blokker of heeft hij ze gratis bij z’n salontafeltje gekregen?

Er komen nog mensen binnen. Een man en vrouw. Duidelijk een koppeltje. Samen uit, samen thuis, denk ik dan. Ze stralen liefde uit. Hij duwt haar zachtjes op de stoel naast mij, ze laat het haar welgevallen. Ben je hier al lang, vraagt ze aan mij. Een uurtje of twee, zeg ik met uitgestreken gezicht. De dokter is met een bevalling bezig, haar water brak toen ze zat te wachten. De vrouw kijkt me aan met een verbaasde blik, die geld waard is. Ik moet een lach onderdrukken…

Ben je ziek, hoor ik haar vragen? Ze wil duidelijk een gesprek aanknopen. Nee, antwoord ik, ik kom de lachgasmeter nakijken, het metertje werkt niet meer en de mensen gaan hier allemaal met een overdosis lach buiten. Zou ze nu snappen dat ik geen zin in een gesprek heb? Maar nee hoor, ’t moet weer eens lukken…

Ik neem een tijdschrift, kwestie van te laten zien hoe hoog m’n peil van beschaafdheid wel is. De Knack, als dat geen uiting is van m’n culturele interesse, weet ik het ook niet meer. ’t Is een gratis exemplaar, te verkrijgen bij uw warme bakker. ’t Gaat over ene Maggie De Block, staatssecretaris of is ze minister, van Migratie en Vluchtelingen., tevens asielzoekers.  Ze ziet er uit als een blok beton of graniet. Die heeft haar naam niet gestolen, denk ik dan. Het mens lijdt een beetje aan overgewicht. Een beetje veel, zo te zien. Ze is zelf dokter, lees ik. Je zult maar op consultatie gaan bij haar met de vraag wat je moet doen tegen overgewicht. Ik heb zo de indruk dat ik haar niet zou geloven.

Ik moet pilletjes hebben voor m’n bloeddruk, zegt de vrouw naast mij. Ik ook, zeg ik. Ja, gasmeters opnemen brengt stress mee, hoor ik haar zeggen. M’n eerste man, die werkte voor den elektriek, is gestorven door de stress. Ze heeft m’n aandacht nu ten volle. Gestorven door de stress? Ja, zegt ze, die moest van ’s morgens tot ’s avonds de meters opnemen. Een collega van u dus? Ik knik ja, wat moet een mens anders hé? En, vraag ik, hoe oud was hij toen hij stierf? Negenenveertig, veel te jong om dood te gaan hé? Ja, zeg dat wel, beaam ik. Hij moest bij de wanbetalers de meters opnemen en een voorstel doen om af te betalen of een budgetmeter laten plaatsen. Wat die allemaal naar z’n kop gesmeten kreeg, ik kan er een boek over schrijven. ’t Is even stil, alsof ze er ernstig over nadenkt om toch maar die toekomstige bestseller te schrijven…

Ik zit me nu af te vragen wie die man is naast haar. Ik weersta de verleiding om het haar te vragen. Beter het overlaten aan m’n fantasie, dan kan ik er alle kanten mee uit hé?

Hij is van de stress onder een tram gelopen in Borgerhout, zegt de vrouw naast mij. Was het zelfmoord of een werkongeval? Ze zijn er nog altijd niet uit, de verzekering schuift het op de lange baan. Je betaalt je hele leven voor alles en nog wat, maar als ze zelf moeten betalen geven ze niet thuis. Ik moet haar gelijk geven, ik heb meer dan vier jaar moeten wachten op de schadevergoeding van m’n brommer. Tot de rechter het kotsbeu was, ’t Heeft dan nog meer dan twee maanden geduurd eer het geld op m’n rekening stond. De dokter komt binnen, de volgende aub, wie is de volgende? ’t Is toch op afspraak? Hij kijkt naar mij, een liefdevolle blik van herkenning. De GoNo, wel wel, wat een eer en genoegen mij hier te zien, zie ik hem denken…

Ik sta recht, volg hem als een schaap naar de slachtbank. Ik heb het niet voor dokters, ze zijn een noodzakelijk kwaad. Ge gaat binnen voor een onnozel pilletje en ge komt buiten met een briefje om u stante pede te melden in het ziekenhuis. Kwestie van uw verblijf hier op aarde nog wat te rekken. Maar m’n huisdokter is een fan van mij, hij denkt waarschijnlijk dat m’n boekenverkoop die van de kookboekjes overschrijdt. Ik laat hem in de waan, m’n ijdelheid mag ook eens gestreeld worden hé?

’t Is voor pilletjes tegen uwen hoge bloeddruk zeker? Overbodige vraag, denk ik dan. Nee, ’t is voor pilletjes tegen m’n borstkanker en tegen m’n verregaande impotentie, zeg ik grijnslachend. Die GoNo toch, je zult nooit veranderen hé, is z’n diagnose. Jawel dokter, vroeger was ik een vrouw, je ziet dat die verandering toch wel degelijk goed gelukt is? Rook je nog steeds zoveel, vraagt hij mij bekijkend met een kennersblik. Euh, ik ben geminderd tot twee pakjes zelfgemaakte per dag. Allez, da’s toch al iets, alle begin is moeilijk zal ik maar zeggen. En dan zijt ge verwonderd dat ge impotent en een hoge bloeddruk hebt, om nog maar te zwijgen van uwen borstkanker? Een man naar m’n hart, doet altijd goed mee met m’n nonsens…

Ik verbaas mij erover dat ge nog steeds in leven bent, zegt hij. Dat komt door uw goede zorgen en hartverwarmende pilletjes, antwoord ik. Onnozelaar, is z’n antwoord. Hij heeft mensenkennis, moet ik toegeven. Misschien komt het ook omdat ik uit een keiharde familie kom, opper ik. Hij weet in wat voor een condities ik opgegroeid ben, waar slagen en verwondingen deel uitmaakten van de weg naar volwassenheid. Hij schrijft me m’n bloeddrukverlagende chemische rotzooi voor. Ferm tegen z’n goesting, want ik ben volgens hem een hopeloos geval, die alle dagen met de dood speelt. Dat zegt hij me ook. Maar dat zegt hij al jaren. Ik antwoord hem, dat als m’n tijd gekomen is er toch niets meer aan te doen is als ze daarboven aan het laatste blad zijn van m’n levensboek.

Zeg dokter, kun je geen recentere lectuur in je wachtkamer leggen, vraag ik ten afscheid. GoNo, m’n kuisvrouw brengt die mee, ik moei me daar niet mee, m’n wachtzaal is geen bibliotheek hé? Ik wist het van die kuisvrouw, de volgende keer vraag ik hem waar die goedkope klok vandaan komt. Wedden dat ze van een bejaarde hypochonder vandaan komt. Als cadeautje voor de goede zorgen en hartverwarmende pilletjes?

De zon schijnt buiten, het lijkt wel lente in december. Met kerstmis zal het 25° zijn, er is nog toekomst, denk ik dan. Ik kan weer een tijdje voort met m’n pilletjes, het leven lacht me toe…of juist niet?

©GoNo

Het Gezegende Jaar 2013…

De oorlog in Syrië is nog altijd aan de gang. Maar het haalt het nieuws bijna niet meer. De mensen zijn al die oorlogen meer dan beu. Dat er kinderen sterven is erg, heel erg. Maar bij ons sterven er ook alle dagen in het verkeer, in het ziekenhuis en thuis. Als je alle dagen geconfronteerd met al dat geweld op tv, kweek je op de duur eelt op je zieltje. Ik geef niets meer als ze weer komen schooien om de zoveelste ramp te steunen. Sedert ik gelezen heb dat de voorzitter van SAMU, een organisatie die zogezegd de daklozen opvangt, een loonzakje krijgt van 1,3 miljoen euro en ook nog woont in een sociale woning van het OCMW, is de rekening vlug gemaakt. Overal waar men de kans ziet zitten er graaiers die zonder scrupules hun zakken vullen.

Wat mij verder bijblijft van het gezegende jaar 2013, is dat de rijken hun straffen kunnen afkopen. Ze kunnen deals sluiten met het gerecht en de fiscus. De kleine man zal het gelag wel betalen. Desnoods via GAS-boetes. Politiekers, die voor miljoenen gefraudeerd hebben, komen er goedkoop vanaf. Of hun zaak verjaard of ze worden gewoonweg vrijgesproken.

Oja, een Dewever, burgervader van Antwerpen, komt om de haverklap in het nieuws. Toen hij een scheet liet op ’t Schoon Verdiep, beweerde men in Brussel dat het zijn schuld was dat de burger zich afkeerde van de politiek. Als het dondert in Antwerpen, regent het in Brussel, denk ik dan…

De treinen rijden stipt op tijd, ze rijden trager, dus ligt het aan de mensen dat ze te laat zijn. We staan met z’n allen meer uren in de file dan dat we thuis zijn. Ligt ook aan de mensen, waarom moeten die allemaal op hetzelfde tijdstip vertrekken, vraag ik me af? In de vakantie zie steeds hetzelfde fenomeen, iedereen vertrekt op hetzelfde uur. Als de eerste duizend een uur wachten, de volgende twee uren enzovoort, zijn er geen files. Maar hoe gaan ze dat voor elkaar krijgen hé? Ouders die het lef hebben om met hun kinderen op vakantie te vertrekken terwijl de school nog niet uit is, zullen voortaan geen doktersbriefje meer kunnen voorleggen. Dat zeggen de minister en de dokters. De ouders vegen er hun gezegende achterste aan en lachen de minister vierkant uit. Als men tot 500€ kan besparen door vroeger te vertrekken, kan ik ze geen ongelijk geven. Het zijn de reisorganisaties die men moet aanpakken, die bepalen de prijzen en niet de ouders…

Wat is er op een jaar tijd veranderd in België? De belastingen zijn niet omlaag gegaan, wat men ook moge beweren. Het leven is er een stuk duurder op geworden. Als men al eens 10€ meer krijgt, dan stijgen de provincie-gemeente-en rijkstaksen. Men geeft 10€ en neemt er 20 terug.

We zitten nog steeds in een crisis, beweren ze. Wie zit er in een crisis? De rijken zijn nog nooit zo rijk geweest, de armen nog nooit zo arm. Zelfs tweeverdieners krijgen het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Er zijn, naar schatting, bijna een half miljoen mensen die op de zwarte lijst staan. Mensen die meerdere maanden aflossingen achter staan. Van die half miljoen mensen zijn er meer dan 125 000 die onder schuldbeheer staan en hun aantal stijgt nog. Je vraagt je af waar dit zal eindigen…

Ik weet het, uit pure ondervinding, er zijn er die lenen om op vakantie te gaan. Of om de laatste nieuwe snufjes op electronica in huis te hebben. Ze hebben schulden, maar de laatste nieuwe gsm of Playstation hebben ze. Maar er zijn er ook een pak die hun werk zijn kwijtgeraakt. Als je gewoon bent om een zekere levensstandaard aan te houden, is het verdomd moeilijk om plots te moeten bezuinigen op alles en nog wat. Leg dat je kinderen maar eens uit. Je kan niet mee op bosklassen want er is geen geld. Nieuwe schoolspullen? Zijn die van het jaar ervoor niet goed meer? In mijne tijd moesten we het doen met de afdragers van de oudsten. Kledij en schoolgerief. Da’s nu uit den boze, we leven in andere tijden. Consumptie-tijden. Maar er zijn al veel mensen die al die nodeloze gadgets uit hun leven verbannen. Waar de tv niet meer beslist hoe we moeten leven. De reclamemakers zijn verdomme de enigen die mogen liegen en bedriegen. Ongestraft. Aanzetten tot overconsumptie zou strafbaar moeten zijn. Als men reclame voor tabak en alcohol kan verbieden, waarom dan ook niet reclame voor gratis kredietkaarten of renteloze leningen? ’t Is een dooddoener om te zeggen dat niemand verplicht is om op die reclame in te gaan. Je bent ook niet verplicht om dood te gaan, maar het gebeurt toch, denk ik dan. Blijven ademen kan toch zo moeilijk niet zijn?

In mijn straat is er een nieuw koppel komen wonen. Jonge mensen, hij is leraar wiskunde, zij is verpleegster in een bejaardentehuis. Ze hebben het appartement gekocht en de verbouwingen grotendeels zelf gedaan. Hun ouders hebben borg gestaan voor een lening. De leraar wiskunde zit nu zonder werk en geeft bijlessen aan achtergestelde kinderen. Thuis, op z’n appartement. ’s Avonds na de schooluren. Van zes tot acht en later. Toen ik met hem sprak, vertelde hij me dat hij weinig of geen privacy meer had. Z’n relatie lijdt eronder. Maar ik kan niet anders, zegt hij. We moeten per maand 1200€ af betalen. Naar het schijnt is er een lerarentekort, we moeten ze importeren uit Nederland, zeg ik hem. Ja, zegt hij, ik begrijp er ook geen snars van. Ergens klopt het plaatje niet…

Ik zie in m’n omgeving meer en meer werklozen. Die van de ene dag op de andere thuis zitten. Veelal ouderen, de vijftig voorbij. Waar gaan die nog werk vinden, denk ik dan. Welke baas zal hen aannemen? De loonkosten zijn te hoog, dat hoor ik nu al meer dan dertig jaar. Ze moeten naar omlaag, maar niemand doet er iets aan. Minder inkomsten voor de staat? Inderdaad, maar als iedereen gepluimd is, hebben ze totaal geen inkomsten meer. Wat gaan ze dan doen? Ons laten gratis werken? Dan zou het wel eens kunnen zijn dat ze gratis naar het hiernamaals gestuurd worden. Krijgen we hier ook een soort van Arabische lente. Die al lang overgegaan is in een Arabische winter.

Nee, het jaar 2013, heeft ons niet gebracht waar op hoopten. Bij mij toch niet en bij velen ook niet. Van al die goede voornemens die we gemaakt hebben, zullen er niet veel uitgekomen zijn. Maar geen nood, er komt een nieuw jaar, we mogen terug een lijstje maken, die we nadien zo vlug mogelijk zullen vergeten door de beslommeringen van elke dag. Vanaf 2014 mogen de Roemenen en Bulgaren onbeperkt Europa doorkruisen. Ze mogen hier werk komen zoeken, wonen en een nieuw leven opbouwen. Duizenden zullen afzakken naar ons landje van melk en honing. En ze zullen blijven, wees daar maar zeker van. Degenen die het geluk hebben om nog werk te hebben, zullen hen moeten onderhouden. Maar ’t is een verrijking voor onze cultuur. We moeten niet meer als toerist naar hun land, ze komen wel naar hier…zo blijft het geld dat we uitgeven op vakantie in ons landje. Geld dat we op ons spaarboekje zetten en waar de regering nu al maanden aan het lonken is. die 350 miljard zullen en moeten ze hebben. Volgens de minister van Financiën gaan we nog veel plezier beleven aan z’n nieuwe wetsvoorstel. Hij zegt het met een grijnslach tot aan z’n oren. ’t Is er ene van de CD&V, een wolf in schaapsvacht dus…

Nelson Mandela is gestorven op de gezegende leeftijd van 95 jaar. Voor degenen die het nog niet weten. Laurence of Arabië ( Peter O’Toole ) is ook gestorven, maar bijna niemand die weet wie hij is. Joan Fontaine, actrice in Hitchcock-films, is ook gestorven. Wie zeg je? Kamiel, m’n dierbare vriend,  is ook gestorven. Maar daar schrijft de pers niet over. Voor mij was dat het dieptepunt anno 2013. Daarom dit stukje, voor zij die nooit de voorpagina van de krant zullen halen. Hoogstens ergens tussen de reclame voor de Rode Duivels, ergens op de laatste bladzijden van uw krant…

©GoNo

Respect vragen ze…

Ook die gebarentolk gezien in het stadion? De man in kwestie tolkte zo goed dat hij van de Belgische delegatie een contract van onbepaalde duur voorgeschoteld kreeg. Om, met een beurtrol, in de negen parlementen die we rijk zijn, de doven en slechthorenden bij te staan. De man lijdt aan hallucinaties en dat heb je nodig om hier in een parlement te werken. Vraag maar aan Fientje Moerman, die klaagt dat de politici weinig of geen respect krijgen van hun kiesvee. Hoe zou dat toch komen, denk ik dan. Respect moet je verdienen, zei Mandela en nog een paar anderen waarvan ik de naam kwijt ben…

Als ik vraag wat de mensen denken over de politici, dan antwoorden de meesten dat het allemaal graaiers en sjoemelaars zijn. Schaf die stemplicht gewoon af, ze luisteren toch niet naar de burgers. Nog voor de stemmen zijn geteld, hebben ze al een coalitie op poten gezet. Of ze nu winnen of verliezen, maakt niets uit. Ja, zeg ik dan, maar dat is toch democratie? Ga weg, zeggen ze, democratie is ook inspraak en het welzijn van het volk behartigen. Parlementariër is een voorbeeldfunctie, geef het goede voorbeeld aan de bevolking en ge zult respect krijgen. Er zit iets in, denk ik dan…

Geef het goede voorbeeld. In tijden van crisis, die crisis blijft maar duren, waarbij iedereen moet inleveren zouden die verkozenen ( of zelfs niet-verkozenen) een beetje minder in de vetpotten moeten graaien. Ze zijn er als de kippen bij om met het vingertje te wijzen, maar ze dulden geen kritiek op hun gegraai. Wegstemmen bij de volgende verkiezingen. Maar heeft het wel zin? Je ziet telkens dezelfde krokodillen opkomen, al dan niet met hun zonen of dochters. Werkloos in de politiek? Geen nood, met de afscheidspremie kom je gemakkelijk enkele jaren toe. Meestal verkassen ze dan nog naar één of andere vriendjesbedrijf of krijgen een hoge finctie waar ze dan met hun alwetendheid mee mogen beslissen over de toekomst van de mensheid. De Clercq is geen burgemeester meer van Kortrijk en kwaad dat hij was. Ze hadden een mes in z’n rug gestoken. Hij, de gewezen minister van Justitie, zomaar aan de kant gezet. Hoe durven ze? Na al die jaren ten dienste van de gemeenschap. Geen nood, hij is nu voorzitter van Belgacom. Verdient nu nog meer dan toen hij minister en burgervader was. Idem voor Leterme, gewezen premier van België, werkt nu in Parijs bij de Oeso. Geen kat weet wat hij daar doet, maar hij heeft een mooi bureau en een nog mooiere secretaresse. De Moulin Rouge is juist om de hoek, dus aan versnaperingen zal het hem niet ontbreken. Dehaene , ook gewezen premier van België, zit in een twintigtal bedrijven. Betaald, want voor niets gaat de zon op hé? Z’n voorzitterschap van Dexia is uitgelopen op een debacle. Ik ben geen bankier, zei hij, ik weet dus niet wat die uitgestoken hebben. Ja, denk ik dan, je bent voorzitter van de raad van beheer, strijkt uw geld op, voor de rest is mijn naam Haas en ‘k weet van nikske. Zo kan ik het ook, maar niemand vraagt mij. Verhofstadt, ook premier geweest, zit in het Europees Parlement. Z’n enige ambitie is om voorzitter te worden van die geldverslindende machine. ’t Wordt goed betaald en geen controle. Een voorzitter kan moeilijk zichzelve controleren hé? Ze vragen respect? En waar is hun respect voor de gewone burger? Die iedere maand met moeite de eindjes aan elkaar moet knopen? De politiekers staan al lang niet meer ten dienste van de bevolking, hebben ze dan het recht nog om te spreken? Nee, denk ik dan. Ze moeten hun grote muil dichthouden, zolang er onzin uitkomt. Als men een leugen lang genoeg verteld wordt het een waarheid, zei ene A.Hitler ooit. Goebels, zijn minister van Propaganda, beaamde het volmondig. We hebben het resultaat gezien en gevoeld. M’n voorvaderen toch, want ik was nog niet geboren…

Ik ga doventolk worden, ’t is waarschijnlijk een knelpuntenberoep aan het worden. Volgens wetenschappers zullen de meeste jongeren potdoof zijn tegen dat ze veertig zijn. Vanwege teveel decibels die ze constant in hun oren laten blazen. Ik moet nog niet wanhopen, er is nog toekomst voor mij. Morgen neem ik de stier bij de horens, er zal wel ergens een cursus bestaan bij de VDAB voor doventolk. En als er geen bestaat, moeten ze er maar ene maken. Ik zal toch niet de enige kandidaat zijn, hoop ik. Wat zeg je? Je moet wat harder praten, ik ben een beetje doof langs de ene kant en langs de andere kant hoor ik niet goed. Dat komt door al die zever waar ik de godganse dag naar moet luisteren. De zever komt van politiekers die respect vragen en onze wil naast zich neerleggen. Kijk, ik ben al aan ’t oefenen met m’n kat. Stom beest, ze verstaat er geen bal, in haar geval haarbal, van. Ze zegt dat ik aan hallucinaties lijd. Kan kloppen, kattekop, soms zie ik roze katten door de lucht vliegen. Nee, geen roze olifanten, dat is een beschermde diersoort, die mogen niet meer door de lucht vliegen. Idem voor ‘ het regent oude wijven’. Ook verboden, als ze u betrappen kunt ge een GAS-boete krijgen. Dus gooi uw oude schoonmoeder niet meer van het derde verdiep naar beneden. ’t Mag niet meer. ’t Is zelfs gevaarlijk, want stel dat er iemand juist passeert? Niet iedereen is er tuk op om een oud wijf op zijne kop te krijgen. Ik persoonlijk, krijg toch liever een oud wijf op m’n veredelde schedelpan dan een roze olifant. ’t Scheelt hem direct een pak hé? Dit gezegd en geschreven zijnde, wens ik jullie allemaal een goed einde en goed begin van het nieuwe jaar. Ik zal proberen om iedereen respect te betonen. Ik zeg wel proberen hé. Ik had vroeger een hond, die probeerde ook altijd….op m’n been te rijden. Heb het hem afgeleerd met wat prikkeldraad rond m’n been. Wat een gejank voor een paar druppeltjes bloed…

©GoNo

Free Mandela…

Mandela is gestorven en we zullen het geweten hebben. Er gaat geen dag voorbij of er is wel ergens een biografie over z”n leven op tv te zien. Iedereen zegt dat hij een groot man en leider was. Een man zo vergevingsgezind dat ene Jezus Christus al spijt heeft dat hij aan z’n kruis gestorven is. Ik vermoed dat de volgende stap zal zijn hem heilig te verklaren, samen met Boudewijn en Fabiola. Gegarandeerd dat er in de toekomst mirakels aan hem toegeschreven zullen worden. Bijvoorbeeld een arme zwarte, die blind en doof, plots z’n belastingbrief kan lezen. Waardoor hij de helft van z’n uitkering kwijtspeelde. Omdat hij nu alleen maar doof is hé? Hij durft niet meer naar het graf van Mandela gaan, bang dat hij te horen zou krijgen dat hij niet meer doof is…

Ze waren er allemaal, de leiders van het volk. Als er op dat moment iemand een bom gegooid zou hebben, zou de wereld er helemaal anders uitzien, denk ik dan. Alleen de paus en de Noord-Koreaanse verheven leider Kim Yung II ontbraken. Wat ik niet begrijp is dat men nu al dagen loop te zeulen met die kist van Mandela. ’t Is daar in Zuid-Afrika verdorie 35°, er moet toch een reukje rond die kist hangen? Of is het een lege kist? Of ene met een wassen beeld van Madame Tussaud?

Bij leven en welzijn moet die Mandela nogal wat handjes geschud hebben, de halve wereld was z’n vriend. Iedereen heeft goede herinneringen aan z’n persoon. Hij zei zelf dat hij geen heilige was, maar ze geven hem blijkbaar toch die status. Binnen een paar maanden spreekt niemand hier nog over hem, een voetnoot in de geschiedenis. ’t Is zo’n beetje als de oorlog in Syrië, de nieuwswaarde is weggeëbd. De bombardementen gaan rustig verder, onschuldigen gaan daar ook dood, maar die heten geen Mandela. Hij was een lichtend voorbeeld, een echte vrijheidstrijder, zei de president Assad van Syrië. Die man is al even gek als die van Noord-Korea…

Ik ben tegen al die ophemeling van al die zogenaamde grote leiders. Wat stellen die in weze voor? Sterven doen ze allemaal, de ene al wat vroeger dan de andere. Hun vergaarde fortuinen kunnen ze niet meenemen. Ze krijgen een praalgraf of in ’t slechtste geval een naamloze put. Nelson Mandela zal wel in de hemel binnen mogen, veronderstel ik. Iemand met de Nobelprijs voor de Vrede heeft allicht een streepje voor. Hij heeft met al z’n charisma geen enkele oorlog weten te voorkomen, laat staan er één te beëindigen. In z’n eigen land, zeg je? Daar gebeuren meer moorden per dag dan in heel de USA op een jaar. Die heeft hij toch ook niet uit wereld geholpen?

De man had z’n verdienste, daar is iedereen het erover eens. Maar er zijn er zoveel die elke dag iets doen voor hun medemensen en die nooit de media halen. Als ik boodschappen meebreng voor het oud mensje dat de trappen bijna niet meer afkan, heb ik al mer gedaan dan Mandela. Ik ga te voet, hij liet zich voeren. Ik denk zelfs dat hij nooit boodschappen gedaan heeft voor die arme zwarte, die plots weer kon zien…

We hebben schijnbaar nood aan iemand waar we naar op kunnen kijken. De kuddegeest cultiveren, netjes achter iemand aanlopen. Het is van alle tijden en het zal altijd zo blijven. Iedereen die zegt dat hij zo’n goede mens was, moet dringend z’n bovenkamer eens laten nazien. Er zijn geen goede mensen, we zijn zoogdieren, niet meer en niet minder. Als men morgen zegt dat men moet kiezen tussen zelf neergeschoten worden of z’n eigen ouders doodschieten, dan geef ik je op een briefje welke keuze de meesten zullen maken. De overlevingsdrang is even groot als bij de ‘dieren’. Alleen pretenderen wij dat wij bechaafd zijn, wat dat ook moge betekenen. Maar in oorlogstijden schiet er weinig van over van die zo geroemde beschaving. Dan schieten we mensen omver die we van haar noch pluim kennen. Omdat we moeten, zeggen we dan. Als er geen enkele soldaat nog z’n wapens opneemt, waar staan dan die verheven leiders? Er zijn de laatste honderd jaar meer soldaten gesneuveld dan in gans de geschiedenis van de mensheid. Miljoenen jonge levens. Die gaan we herdenken met veel vertoon, met grote woorden die we na een uurtje vergeten zijn. De koning legt een krans en gaat daarna op koffiekrans. Nooit geen oorlog meer, terwijl we druk bezig zijn om contracten binnen te slepen voor de laatste nieuwe wapens. Om van te kotsen, denk ik dan…

Ze gaan nog een paar dagen zeulen met het stoffelijk overschot van Mandela. Dan pas wordt hij begraven. Eindelijk zal hij denken, eindelijk ‘ Free Mandela’…

©GoNo