Vloeken...

Vloeken….'t mag niet, zei de pastoor vroeger altijd. Tot hij een keer op z'n duim sloeg bij het ophangen van één of andere heilige. Jezus, zelf zoon van een timmerman die alle dagen meerdere malen vloekte, deed alsof hij niets gehoord had. Ieder huisje heeft z'n kruisje, dacht hij. Waarbij hij zich plots de bedenking maakte dat hij geweldige jeuk in z'n eigen kruis had…

Vloeken… 'k heb gevloekt en nog geen klein beetje ook. 'k Heb alle heiligen en konsoorten hartsgrondig verwenst. Inclusief de paus en z'n nageslacht. De reden? Omdat m'n dierbare venster-op-de wereld het weer eens opgegeven had. Windows noemen ze dat. M'n gat ja…

Bij mij was het meer een zwart venster. Door zwarte vensterramen ziet men niets hé? Een kwartier heeft het geduurd eer ik doorhad dat er geen leven meer in m'n pc zat. Maar geen nood, als bijna volleerde pc-technicus heb ik altijd een USB-stick achter de hand. Alleen wist ik niet meer waar dat rotding gebleven was. Vroeger zei ik altijd tegen m'n kinderen dat ze hun gerief op een vaste plaats moesten leggen zodat ze niet moesten zoeken. Al goed dat ze hier niet waren, 'k had nogal wat moeten horen…

Heel m'n kot afgezocht, waar is dat ding toch gebleven? Intussen liep ik te vloeken alsof m'n leven ervan af hing. Musti bekeek me met een half oog. Te lui om haar beide ogen open te doen. Ik vermoed dat ik haar stoorde in haar overpeinzingen over het wel en wee van een kattenleven. Kan ook zijn dat ze droomde van een kater. Een krolse kater die teveel aan de drank gezeten heeft en nu opgescheept zit met een fikse kater. Een homo-kat als 't ware. Die moeten er ook zijn, nietwaar? Kwestie van de voortplanting in stand te houden. Alhoewel?

Je hebt zo van die momenten in 't leven dat je wenst dat de aarde stil staat. Dat je terug kunt gaan in de tijd. Al was het maar om te zien waar je een USB-stick gelegd hebt. Waarom wordt al die elektronica niet in een visstick gestopt? Moet je nooit zoeken. Diepvries openen en daar ligt hij. Dat m'n pc daarna naar rotte vis ruikt, neem ik er graag bij. Je kunt niet alles hebben en krijgen in 't leven hé?

Ik tast m'n geheugen af. Wanneer heb ik dat kloteding nog eens gebruikt? Een goed jaar geleden? Da's lang geleden. Ik onthou maar van vijf voor twaalf tot twaalf uur. En da's al een hele prestatie. Wacht eens...heb ik die stick niet in de schuif met al die draden en andere benodigdheden om een pc deftig te laten draaien gelegd? Je moet eens kijken hoeveel kabeltjes er achter een pc lopen. Je houdt het niet voor mogelijk. Een kabeltje voor je boxen, eentje voor je toetsenbord, eentje voor je muis en ga zo maar door. Een wirwar van draden achter m'n pc. Tot er iets misloopt. 't Lijkt een beetje op de Gordiaanse knoop. Veel zin om die door te hakken met m'n chef-mes…

Schuif open getrokken. Na enig zoekwerk vind ik meerdere sticks. Ik wist niet eens dat ik er zoveel had. Waarvoor dienen die allemaal? Heb ik zoveel opgeslagen waarvan ik nu niet eens meer weet het hoe en nog minder het waarom? God mag en kan het weten. Hé, er ligt ook een recovery. Wat een naam voor een doodgewoon herstelschijfje. Klinkt als een afdeling in één of andere ziekenhuis. Misschien moet ik wel naar 't ziekenhuis met m'n pc? In de handleiding staat er niets dat verwijst naar een ziekenhuis. Even bellen dan maar?

' Hallo? Spreek ik met de afdeling recovery? Ja? Welnu, ik heb een klein probleempje. Het zit namelijk zo, m'n pc heeft schijnbaar de geest en z'n pijp aan Maarten gegeven. Er zit geen greintje leven meer in. Mond-op-mondbeademing heb ik al geprobeerd, maar 't valt niet mee om met uw muil op die verluchtingsgaatjes te plakken. Telkens ik inadem krijg ik een dosis stofdeeltjes binnen die smaken naar verschaalde sigarettenrook. De vraag is nu, kunnen jullie met al jullie gesofisticeerde apparatuur mij niet helpen? Ik ben ten einde raad en krijg de onweerstaanbare neiging en drang hem tussen hier en vijf minuten door het raam te kieperen…'

' Meneer, ik zal u doorverbinden met de afdeling psychiatrie. Als u eventjes uw adres opgeeft, komen we u en uwen pc gelijk ophalen…'

' Da's geweldig vriendelijk, ik ben blij dat er nog mensen bestaan die anderen onbaatzuchtig willen helpen. U verdient een standbeeld op uw grafzerk. Of op z'n minst toch een medaille voor moed en zelfopoffering…'

Waarna ik de rest van m'n al zo korte leven mag doorbrengen in een geluidsdichte gecapitonneerde kamer, gekleed in een dwangbuis van Armani. Maar zo ver is het niet gekomen hé?

Ik vertel de hele historie aan m'n kat. Bij gebrek aan vrouw is zij de enige waar ik tegen kan zagen. Ze kijkt me begrijpend en liefdevol aan. Voor één keer is ze een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Er is nog toekomst voor deze rotwereld, denk ik plots en ineens. Zie ik nu een traan in haar ogen? Of is het m'n verbeelding? Bij nader inzien was het een druppel water die op m'n brilglas kleefde. Weeral eens vergeten om hem af te zetten bij het wassen van m'n aanminnig gelaat. Moet kunnen, ook een bril heeft recht op een portie water hé?

Ik steek de recovery in m'n pc, het kreng sputtert als een overjaarse hippie, die z'n Volkswagen niet meer in gang krijgt. Rare geluiden, niet meer normaal. Ik besluit om deze keer niet meer te vloeken, 't is al welletjes geweest. 't Is ook geen voorbeeld voor m'n kat hé? Een beetje opvoeding moet er toch nog zijn, denk ik dan…

Ik ruik iets dat aan 't verbranden is. Miljaarde, subiet schiet heel m'n kot in de fik. Ik woon op de derde verdieping en heb helemaal geen zin om naar beneden te springen. Ik lijd namelijk aan dieptevrees gepaard gaande met hoogtevrees. Dodelijke combinatie als men moet springen. Voor je te pletter slaat, ben je al gestorven aan een hartaderbreuk. M'n laatste gedachte zal zijn, amai dat gaat hier goed vooruit…

't Is niet m'n pc die in de fik staat, 't is verdorie men tafellaken waar m'n van de asbak gevallen sigaret een deftig gat in aan 't branden is. Ook dat nog. Nu vloek ik wel. Dat tafellaken heb ik als cadeau gekregen van m'n dochter. Speciaal meegebracht uit Egypte. Ik moet nu al op zoek naar een verklaring voor dat brandgat. 'k Zal haar wijsmaken dat de kat het gedaan heeft. Dat beest moet dringend stoppen met roken voor er ongelukken gebeuren…

Er komt leven in de brouwerij. Gepruttel en gesputter. Maar kijk, de vooruitgang staat niet stil. M'n beeldscherm floept aan. Voilà, c'est ça, rien ne va plus, ik kan beginnen aan een urenlange recovery. 396 updates moeten er binnen gehaald worden. Man, wat kan het leven toch eenvoudig zijn hé?

Ik vloek binnensmonds. Hoop dat God en al z'n heiligen me niet gehoord hebben. Vloeken, 't mag wel niet, maar 't kan toch zo'n deugd doen?

©GoNo

Met een wrang gevoel in de regen...

' Wat denk jij over al die vluchtelingen die naar hier komen?'

Zo, denk ik, de discussie gaat beginnen, 't heeft nog lang geduurd eer men m'n mening vroeg. Ik heb weinig of geen zin om in een oeverloze discussie te geraken waarvan ik al op voorhand weet dat ik het onderspit zal moeten delven. Tegen vier man discuteren die toch niet zullen luisteren naar m'n argumenten, is een hopeloze zaak…

' Tja, wat moet ik ervan denken?'
' Je hebt toch wel een eigen mening of ben je bang om er voor uit te komen?'vraagt P.
' Nee, helemaal niet, maar eerlijk gezegd interesseert het me weinig of niets. M'n voorvaderen moesten ook gaan lopen toen er hier oorlog was. Dus vraag ik me af wat wij zouden doen moest het hier opnieuw beginnen…'

Ze kijken me aan alsof het in Keulen aan 't donderen is, wat zou kunnen gezien de weerberichten…

' Onze voorvaderen zijn niet op de loop gegaan, ze trokken zich strategisch terug om daarna met vernietigende kracht terug te slaan...'zegt C. die nog majoor in het roemrijke Belgische leger geweest is. Hij kan het dus weten hé?

' 't Heeft wel vijf jaar geduurd om te hergroeperen in Engeland hé?'zeg ik met een tikkeltje sarcasme.

C., gewezen majoor, kijkt me plots bloeddorstig aan. Als hij nu een mitrailleur vast had,was ik eraan. Eens militair, altijd militair, denk ik dan…

' Ze moeten het leger inzetten tegen al die vluchtelingen. Op een legervliegtuig zetten en terug naar hun vaderland. 90 procent van die vluchtelingen zijn jonge kerels die hier willen profiteren van onze rijkdom. 't Zijn allemaal hooggeschoolden hé? Maakt dat m'n kat wijs, die gelooft misschien nog in sprookjes...'zegt onze majoor buiten dienst, met kwade stem.

' En die tien procent vrouwen en kinderen mogen dus blijven?'vraag ik met een lachje op m'n lippen.

' Ja, die mogen blijven, als ze zich maar aanpassen aan onze levensstijl en cultuur…'

Hij heeft een punt, denk ik plots. Dat hoor ik overal zeggen. Maar wat is onze cultuur en levensstijl feitelijk. Houdt dat in dat ze frieten met stoofvlees moeten eten? Dat ze moeten zeggen dat Rubens de grootste schilder is die Vlaanderen ooit heeft gekend? Dat Eddy Merckx de grootste wielrenner aller tijden is? Wie bepaalt er wat cultuur is? De geschiedenis van een volk?

' Ik kan je gelijk geven als je zegt dat ze zich moeten aanpassen. Maar bij m'n weten gebeurt dat bijna nooit hé? Vroeg of laat willen ze hun eigen cultuur leven en beleven. Wij klitten ook samen in het buitenland. Kijk maar eens rond je als je op vakantie bent in 't buitenland. En daar wringt het schoentje...'zeg ik, mij ervan bewust dat ik mij in een wespennest aan 't begeven ben…
De andere drie zwijgen, doen alsof ze nadenken over m'n woorden. Terwijl ik in hun ogen kan lezen dat ze zich afvragen wanneer ik eindelijk eens een rondje ga geven…

' Voilà, eindelijk eens iemand die de waarheid zegt. Aanpassen of oprotten. Dat ze hun vluchtelingen steken waar de zon niet schijnt. We hebben al problemen genoeg met onze eigen werklozen waar de meesten van hen ook tot de jeugd behoren. Dat ze eerst eens voor hun eigen volk zorgen. Er zijn hier genoeg behoeftigen die amper toekomen met hun uitkering of pensioentje…'

De ijzervreter krijgt zo waar nog een applaus van de aanwezige klanten. Ik kijk een beetje beteuterd naar het schouwspel, mij afvragende of al die mensen nu echt zo denken…
Populisme bestaat in alle lagen der bevolking, is m'n conclusie…

' Ik vraag me nog altijd af wat we zelf zouden doen moesten we in hun schoenen staan?'probeer ik nog een keer.

' We staan niet in hun schoenen hé? Wij wonen hier, hebben voor onze welvaart gewerkt. Alles wat wij verworven hebben, hebben we met onze eigen handen opgebouwd. En gij schrijvertje, die het allemaal zo goed weet, vertel me eens wie dat allemaal zal betalen? Waar gaan ze het geld halen om al die vluchtelingen te onderhouden? Ze spreken alle dagen  over de crisis, dat er moet bezuinigd worden om onze sociale zekerheid in stand te houden. Maar voor die tienduizenden vluchtelingen hebben ze plots geld in overvloed. En nu gij hé?'

Ik kan er geen speld tussen krijgen. Als ik erbij nadenk, dan voel ik dat hij gelijk heeft. Maar is alles zo zwart/wit? Ik zou willen zeggen dat iedere mens recht heeft op een menswaardig bestaan, dat grenzen gemaakt zijn door mensen. Dat er door de eeuwen heen altijd volksverhuizingen zijn geweest. Maar hoe krijg ik het verkocht aan mensen die zelf in miserie leven? Die zelf tot de nieuwe kaste van armoedzaaiers behoren? Ik ben ook één van hen, weet wat het is om iedere euro vijfmaal om te draaien alvorens hen uit te geven.

Ik heb m'n rekening betaald, met het excuus dat ik nog naar de dokter moest. 't Is met een wrang gevoel dat ik nu buiten in de regen sta…

©GoNo