Laatste gesprek van Z.H. Paus Benedictus XVI met Kerk en Beven…
Help, m'n keuken staat in brand...
“ Uwen Heiligheid, mag ik u bedanken voor dit allerlaatste gesprek dat u
zult geven alvorens de vergetelheid van het kloosterleven op te zoeken?”
“ U moogt mij bedanken met een donatie van enkele honderdduizenden
eurookes. Dit ter ondersteuning van pausen die op vervroegd pensioen gaan. En tot
meerdere glorie van God, uwen Schepper, waarvan ik de plaatsvervanger ben…”
“ Ik zie dat u nog altijd even grappig bent als vroeger in de jaren
veertig van de vorige eeuw hé?”
“ Ja jong, ik lach me nog altijd te barsten met deze vergankelijke
wereld. Maar ‘k moet eerlijk toegeven dat het wat minder aan ’t worden is. M’n
kaakspieren willen niet goed meer mee. M’n
onderste kaakspieren ook al niet, maar ’t zal me worst wezen, ik draag toch een
pamper…”
“ Maar uwen Heiligheid, bisschop van Rome, laat u feitelijk de Kerk niet
een beetje in de steek?”
“ M’n goedgelovige vriend, ik ben de spirituele leider van een
genootschap die de leer van Christus hoog in het vaandel voert. Met een kruis
als symbool, dat staat voor het lijden van Jezus, de zoon van God. Die job van
paus heb ik nooit gewild, ik had al een mooie carrière achter de rug. Maar al
die verplichtingen die deze functie met zich meebrengen zijn er teveel aan. Ik heb
verdorie geen moment rust, altijd maar reizen en overal de clown moeten
uithangen, kruipt niet in je kouwe kleren hé?”
“ Maar uwen Geiligheid, U kon toch weigeren?”
“ Dat geloof je zelf niet hé?”
“ Jawel, ik zou geweigerd hebben als ik mij niet ten volle kon inzetten
voor dit ambt…”
“ Luister eens goed, beste onwetende en goedgelovige, als God u roept
kan je niet weigeren. En de meerderheid heeft beslist dat ik Zijne Zaligheid
Paus Johannes-Paulus II moest opvolgen. Ik voelde het al aankomen, na de tweede
ronde lag ik met vier stemmen voor. Ik probeerde vlug nog wat vijanden te maken
onder de kardinalen en heb zelfs gedreigd dat ik alle kardinalen die voor mij
gestemd hebben de laan uit te sturen. In hun geval de Via Dolores, kwestie van
de kerk in ’t midden te houden…
“ ’t Heeft schijnbaar niet veel geholpen, zo te zien?”
“ Nee, laten we wel wezen, die mannen zijn allemaal vast benoemd hé. Vaste
positie met uitzicht op een mooi pensioen. Dus waarom zou ik ook niet nog een
beetje mogen genieten? ’t Is allemaal begonnen toen ik me niet meer kon bukken.
Ik zag een briefje van tien euro liggen op ’t St-Pietersplein toen we een
rondritje aan ’t maken waren tussen de tienduizenden gelovigen. Ik zeg tegen m’n
kamenier, de eerwaarde heer Schnitzelfrits, die heet echt zo, de man kan er ook
niets aan doen, ik zeg dus tegen hem: kijk 10 euro, bukt u…- doet die kerel
toch wel z’n broek naar beneden zeker in de pausmobiel. Ik was van de hand Gods
geslagen. Ik hoorde plots de klokken van Rome en ’t was nog geen pasen. Ik zag
de klepel met bijbehorend klokkenspel. Halleluja, dacht ik, toen ik hem een stevige
trap met m’n legerbottine gaf. De eerwaarde kamenier jankte het uit, maar ik
moet eerlijk toegeven dat hij jankte in het Latijn. Ik heb hem overgeplaatst
naar het klooster waar ook monseigneur Vangheluwe verblijft. Die twee gaan goed
overeenkomen, denk ik…
“ Heilige Vader, hebt u nog een goede raad voor uw schaapjes, die aan
het verdwalen zijn en niet goed meer weten waar het Licht brandt?”
“ Euh, ik zou zeggen dat de Heer als Hij een deur sluit, altijd wel een
venster laat openstaan. Maar een beetje verluchting is gezond. De Kerk zal niet
ten onder gaan omdat ik aftreed. En als troost zal ik voor jullie bidden. Hierbij
geef ik uw lezers de pauselijke zegen Urbi en Orbi. Ga nu allen heen in vrede
en vergeet den offerblok niet…”
“ Uwen Heiligheid, ik dank u voor dit verhelderend gesprek en moge uwen
pauselijkheid het aanschijn van de Heer zo vlug mogelijk prijzen…”
“ Zo gehaast ben ik nu ook weer niet hé?”
©GoNo