Een paardenbloem tussen haar vingers...

Ze ligt daar, helemaal alleen. Haar fiets verhakkeld, herleidt tot een hoopje schroot. Ze beweegt nog, haar hand voelt het natte gras. Haar vingers omklemmen een paardenbloem. De lente is in 't land, denkt ze...

Ze probeert te bewegen. Het gaat niet. Ze voelt haar benen niet meer. Waar zijn mijn benen, denkt ze, heb ik die nog wel?

Langzaam komt het besef dat er iets niet juist was. Wat was er gebeurd? Ik ben op weg naar mijn werk, het is nog donker en toen? Een knal alsof er een bom viel...

Een auto stopte, een man stapte uit,bekeek de schade aan zijn voertuig, stapte terug in en reed weg alsof er niets gebeurd was. Zonder zich te bekommeren om het slachtoffer...

Ze is nog jong. Zesentwintig jaar, moeder van een spruit van drie jaar. Alleenstaande. Zoals er veel zijn. Pas begonnen als inpakster na een lange zoektocht om werk te vinden. Het leven lachte haar terug toe. We komen er wel, zei ze tegen haar zoontje, we hebben geen papa nodig hé kleine jongen...

Ik heb het koud, vreselijk koud.

Ze probeert te roepen, maar er komt geen geluid uit haar mond.

Ik ben alleen, moederziel alleen.

Ben ik aan het sterven, denkt ze.

Ze prevelt de naam van haar zoontje: “ Kevin, Kevin, Kevin...” Eindeloos monotoon. Zoals een plaat die blijft hangen.

Haar ogen kijken naar de donkere hemel. Geen enkele ster te zien. Het begint te regenen...

Een boer die naar zijn land reed heeft haar gevonden. Dood. Een paardenbloem tussen haar vingers geklemd.

De dader van deze moord hebben ze gepakt omdat zijn nummerplaat tussen de spaken van haar fiets zat. Een jaar rijverbod en tweeduizend euro boete. Hij was dronken, herinnerde zich niets van het ongeval. Heeft geen vluchtmisdrijf gepleegd want reed weg om hulp te gaan halen. Als hij zich niets herinnerde, waarom reed hij dan weg om hulp te gaan halen?

©GoNo

Onbekend nummer...

Twee dagen geleden kreeg ik een ongewenst telefoontje van een onbekend nummer. Ik kijk altijd uit als het om onbekende nummers gaat, ik zou de eerste en tevens de laatste niet zijn die geplunderd word met z'n ogen open. Maar omdat nieuwsgierigheid een een soort van tweede natuur geworden is, kon ik het toch niet laten om op te nemen...

“ Hallo, spreek ik met Goedewei Abdel?”

De stem klinkt Hollands met een vleugje Surinaams accent...

“ Nee, u spreekt met zijn vader, mijn zoon is momenteel in Afrika, op zoek naar de bron van de Nijl. Hij staat nu aan de voet van de piramide van Cheops, met een wichelroede in zijn handen. Hij beweert dat de straling hem de weg zal wijzen. Ik heb er zo mijn bedenkingen bij, de enige weg die ik zie is de weg naar de psychiatrie. Maar wat was de vraag ook al weer?”

De dame aan de andere kant zal waarschijnlijk denken met een gek te spreken, maar ze moet een quota halen dus is er nog toekomst, denk ik dan...

“ Misschien kunt u mij ook helpen? Wie beheert er de financiën in uw huishouden?”

Wat een vraag, denk ik plots. Ze kan al evengoed vragen welke kleur van slipje ik draag. Of misschien of ik alle dagen nog masturbeer? Ik kan haar geruststellen, het slipje is zwart en masturberen is te vermoeiend geworden omdat ik Alzheimer heb en vergeet dat ik al klaargekomen ben...

“ Waarom stelt u zo'n intieme vragen? Ik vraag u toch ook niet of uw tepels momenteel stijf staan bij het aanhoren van mijn goddelijke stem? “

Ik hoor een lichte zucht aan de andere kant, hopelijk haakt ze niet in. 't Is nog maar middag en de dag is nog lang hé?

“ Sorry voor de vraag. Maar ik bel omdat wij een voordelige formule willen aanbieden!”

“ Een voordelige formule van wat? Een formule om een waterstofbom te maken? Of is het toevallig een Formule 1-wagen? Als het de relativiteitsformule van Einstein is, die heb ik al. Onbruikbaar voor mij,omdat ik er niets van snap...”

“ Nee, nee, het is voordeelpakket van een nieuwe verzekering. U betaalt per maand een kleine som en u en uw familie zijn verzekerd tegen alles wat een mens kan overkomen...”

Dat klinkt als muziek in de oren. Maar dan als een rockconcert van Rammstein, de broer van Einstein...

“ Dus, als ik het goed begrepen heb, wat voor mij moeilijk is want ik kan amper lezen en nog minder schrijven, dan ben ik verzekerd tegen alles wat mij overkomen kan? Als ik naar de Eskimo's ga en ik koop daar een ijsje. De Eskimo neuzen als begroeting, zoals u waarschijnlijk wel weet hé? Maar ik likte juist aan mijn ijsje. Resultaat: ijsje komt in mijn neusgaten terecht. Help, roep ik nog, ik krijg geen lucht meer. Dat komt omdat ik vergeten was dat ik ook kon ademen langs mijn mond. Betalen jullie dan de onkosten van het ziekenhuis bij de Eskimo's? En de ambulance-slee? Zeg niet dat het vergezocht is, ik sta algemeen bekend als ontdekkingsreiziger, vandaar dat mijn zoon dezelfde weg opgegaan is....”

“ Voor reizigers naar het buitenland zijn er speciale clausules, er moet dan een klein beetje bij betaald worden...”

Zou die nu alles geloven wat ik zit te verzinnen? Het lijkt van wel hé?

“ Meneer, bent u er nog?”

“ Nee, ik ben er nog...”

“ Mag ik u laten intekenen op ons aanbod, de details en formuleprijzen worden per mail naar u gezonden. U kunt het dan rustig nalezen en geheel vrijblijvend uw conclusies trekken. Maar eerst wil ik u nog vragen om uw adres, geboortedatum en mailadres.”

Ik heb ingehaakt. 't Is toch gemakkelijk als men dement aan het worden is en zich niets kan herinneren van zijn eigen geschiedenis...

©GoNo

Watervallen van Coo...

Met een instantsoepje van Royco zit ik voor mijn scherm na te denken over wie of wat ik ga schrijven. 't Is al een hele tijd geleden dat ik nog iets zinnigs aan het mensdom toevertrouwd heb. Ik had er geen behoefte meer aan om nog iets neer te pennen. Maar dankzij Jan die nog steeds gelooft in het goede in de mens, wil ik mij de moeite getroosten om een poging te wagen...

Om te beginnen, ik heb mijn tong en gehemelte verbrand met die verdomde gloeiend hete soep. Een bewijs dat schrijven en hete soep drinken niet samen gaan. St-Germain noemt die rommel, een soort van erwtensoep met korstjes. Die korstjes zijn zo hard als een kassei. Ik mag van geluk spreken als ik na het nuttigen nog al mijn tanden heb. Waarom moet er in al die soepjes korstjes zitten? Oudbakken brood dat zelfs de muizen niet willen.

Maar uit gemakzucht en bezuiniging maak ik mezelf wijs dat het lekker en voedzaam is.

Zo, zonder het te beseffen heb ik al een half verhaal. Meer moet dat niet zijn hé?

Morgen ga ik betogen tegen het klimaat. Ik ben die regen en wind zo beu als koude pap. De koepel op ons plat dak is weggewaaid. Een gat achterlatende van een vierkante meter of twee. De regen zorgt er voor dat wij nu gratis de watervallen van Coo kunnen bezichtigen. Je vraagt je af waarom wij een kuisvrouw moeten betalen, de trappenhal is nog nooit zo proper geweest. Een douche heb ik niet meer nodig, eventjes op de trap staan , inzepen en afspoelen. 't Leven kan soms gemakkelijk zijn hé?

Dus ga ik morgen betogen. Samen met de jeugd. Tegen de gevestigde orde en een beetje voor het klimaat. Als tijdverdrijf want ik geloof er niet in. Al die betogingen halen niets uit, de politici liggen er niet van wakker. Ze lopen mee, maar alleen om stemmen te ronselen. Eens de stemmen binnen doen ze gewoon hun goesting. Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven, zei mijn oma altijd. Ze beloofde mij altijd wat zakgeld, ik heb nog miljoenen te goed van haar. Zelfs weinig geven zat er niet in. Vond nooit haar portemonnee. Maar ze kon het goed uitleggen, dat was ook al iets...

Wat mij nog het meest verbaasd is dat plots iedereen begaan is met het klimaat. De scholen geven nu les tijdens een betoging. Uit het leven gegrepen. Een schoollokaal is nu de grote markt, spijbelen is nu verheven tot een kunst. Een zeventienjarig meisje spreekt de massa toe alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Zeg nu nog dat de jeugd niet mondig is,. Ik denk moest ze morgen oproepen tot geweld de helft van Molenbeek ook mee zou betogen. Het ene plezier is het andere waard, zeggen ze in die randgemeente. De staatsveiligheid heeft er geen goed oog in. Maar die mogen niets zeggen anders moet er weer een tranende minister aftreden. Minister zijn is de dag van vandaag geen pretje, zoveel is zeker! Ze krijgt geen uittredingsvergoeding, hoe lomp kan men zijn hé? Nu vraagt ze om niet op haar te stemmen uit compassie. Hopende dat iedereen dat wel zal doen, zo doorzichtig al de watervallen van Coo in mijne gang...

©GoNo