Getekend: Clement Devos hoofdinspecteur GP 3

De gebroeders Strappats stappen binnen in de kroeg. Als dat maar goed komt, denkt Lange John. Frank stapt recht naar de toog, z’n broer Frans volgt hem op de hielen en andere lichaamsdelen. Ze gaan naast Clement staan. Sluiten hem in. Er gaat een dreiging van hen uit, intimidatie van een politiefunctionaris tijdens het uitoefenen van z’n dienst. Clement grijpt onbewust naar z’n pistool. Z’n hand ligt losjes op de kolf. Hij lijkt nu nog meer op een cowboy. Z’n paard kan elk moment binnen komen en een whisky vragen of een zak haver…
“ Hierzie, de nieuwe wijkagent, ge moet uwen snor laten groeien, dan ziet ge er uit als een echte vent…”zegt Frans op sarcastische toon.
“ Ja en uwen baard en bakkebaarden. Dan zijt ge een echte rock & roll-flik…”doet Frank er nog een schepje bovenop.
Clement moet eens lachen, zij het een beetje groen. Wat moet ik doen in zulke situatie, denkt hij. Dat hebben ze niet geleerd in de politieschool. Een boete geven wegens smaad aan de politie? Een paar kogels door hun bast jagen? Da’s wel heel drastisch, per slot van rekening hebben ze nog niets verkeerd gedaan. En van woorden ga je niet dood, besluit hij…
Hij neemt de stier bij de horens, met de deur in huis vallen lijkt hem de beste optie.
“ Wat een toevallige toeval, ik ben juist op zoek naar jullie…”
“ O ja? En mogen we ook weten waarom?”vragen beide broers bijna tegelijk, met enkele seconden verschil.
“ Weten jullie iets van een zwarte fiets, toevallig eigendom van Emiel de facteur? Naar het schijnt zou hij hier voor de deur gestolen zijn?”
“ Wat wilt ge daar mee zeggen? Dat wij die gestolen hebben?”vraagt Frans op brutale toon.
“ Ik wil jullie niet beschuldigen, maar het toeval wil dat jullie beiden naar buiten gingen en even later de fiets verdwenen was…”
“ Da’s ook toevallig hé Frank?”zegt Frans tegen z’n broer.
“ Het leven hangt aanéén van toevalligheden, zei m’n bomma altijd…”zegt Clement op zalvende toon.
“ Uw bomma heeft gelijk, ons bomma zei dat ook altijd. Onder den oorlog leerde ze een Duitser kennen waar ze smoorverliefd op werd. Na de oorlog hebben ze een hakenkruis op haar voorhoofd getekend, haar haren afgeschoren en in haren bloten door de straat gejaagd. En dat allemaal omdat ze toevallig op diene Duitser verliefd werd. Zes maanden Begijnenstraat heeft ze gekregen. Toen ze buiten uit de bak kwam, had ze niets meer…” Frans zegt het bijna snikkend.
Wat een verhaal, denkt Clement…
“ Maar om op uw vraag te antwoorden, we hebben inderdaad een zwarte fiets gezien. Zien passeren aan 30 km per uur en er zat niemand op…”zegt Frank met uitgestreken gezicht.
“ Wablief? En waar hebt ge die fiets gezien?”
“ Richting Schoonselhof, tram 12…”
“ Hoezo? Tram 12?”
“ Zijt gij een papegaai ofwat?
“ Nee, maar ik kan niet goed volgen hé?”
“ Diene fiets anders wel. Hij was vastgebonden aan de achterbumper van diene tram vanachteren…”
Clement heeft een klein vermoeden dat de daders hier naast hem aan de toog staan. Er rijdt dus een tram in Antwerpen rond met een fiets in z’n kielzog. De toeristen keken hun ogen uit, de agent die het verkeer regelde op de Rooseveltplaats ook.
’t Is uiteindelijk allemaal nog goed gekomen. Emiel kreeg z’n fiets terug en een spiksplinternieuw slot om hem vast te maken. De gebroeders Strappats gingen vrijuit wegens gebrek aan bewijs. Om het te vieren sloegen ze Flupke in elkaar omdat die toevallig van Frans z’n pint gedronken had. Flupke liet het niet aan z’n hart komen, vertelde overal dat hij de rest van z’n leven op de ziekenkas zou zitten. Op kosten van de gebroeders. Beiden werden veroordeeld tot het betalen van de kosten en een schadevergoeding. Met als toemaatje een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden. De rechter wist al op voorhand dat ze die toch gingen moeten uitzitten…
Toen moest men zelfs één dag uitzitten, maar toen was er ook meer plaats hé?

©GoNo