Kuieren over de markt…

De gemeenteraadsverkiezing nadert met rasse schreden. De toekomstige uitverkorenen doen hun best om mij te overhalen om op hen of hun partij te stemmen. Ik kan geen poot verzetten tijdens m’n wekelijkse trip naar de markt of ik word aan-en vastgeklampt door een jobstudent die mij een overbodige folder in de hand wil duwen. Soms loopt er al eens een bekende politieker over de markt in Hoboken. Met een hamburger of braadworst in zijn of haar hand. Kwestie van te tonen hoe dicht ze bij de plaatselijke bevolking staan, vermoed ik. De bekendste die ik tegen kwam aan het hamburgerkraam was en ene Luc VC. Die de krantenkoppen haalde wegens een doorgedreven ontwenningskuur op Aruba. Ik vraag me af waarom dit op Aruba moest gebeuren? Heeft die man dan geen vertrouwen in onze eigen instellingen? Ontwennigskuren worden toch voor een groot deel terug betaald door de ziekenkas? Volgens en goede bron ( het Orakel van Delphi) ging hij naar Aruba om uit de mediabelangstelling te kunnen blijven. Ik kan er inkomen, een ontwennigskuur behoort tot de privé-sfeer hé?
“ En? Voor wie gaat ge stemmen?”vraagt Luc aan de hamburgerverkoopster.
Van zulke vraag krijg ik automatisch een aanval van GoNo-itis. Waarom vragen ze dat toch telkens? Stemmen is geheim, je loopt er niet mee te koop. Gono-itis is een gevaarlijke ziekte, de symptomen kan men omschrijven als het niet in bedwang kunnen houden van de neiging om je eigen mening rond te spuien. Ze steekt meer en meer de kop op. De media maakt er handig gebruik van om hun zogenaamde praatprogramma’s mee te vullen…
Ik besluit om mij met hun gesprek, dat uitermate boeiend zal worden, te bemoeien.
“ Hier zie, als dat de Luc niet is of ben je een look-a-like. Je lijkt er anders geweldig op. Maar ’t kan bijna niet hé? De echte Luc zit ergens in een zothuis op Aruba, heb ik me laten vertellen. Na jaren van gefrustreerd rondlopen bij de liberalen is hij overgestapt naar de een partij, die zich de enige echte volkspartij noemt. Ge zoudt voor minder aan de fles en de drank geraken hé?”
Luc VC kijkt me doordringend aan. Althans dat probeert hij, ik ben er niet van onder de indruk. Misschien pakt dat bij z’n vrouwelijke aanhang, maar ik ben een vent, weliswaar kort afgezaagd, maar toch…Iemand die van partij verandert omdat hij z’n plaatsje wil veiligstellen, kan op weinig of geen begrip rekenen van mijnentwege. En zeker niet op m’n stem.
“ Voor mij een braadworst, aub? Met ajuin en mosterd…”zegt Luc, mij negerend. Met mensen zoals ik spreekt meneer niet, da’s duidelijk. Spijtig voor hem want hij zou nog kunnen leren wat er echt bij de bevolking leeft.
Een paar van z’n schijnheilige vrienden zijn er nu ook komen bijstaan. Stem voor de Luc hé, zegt een snotbobbel tegen mij op een toon alsof we elkaar al jaren kennen. Moest ik hem tegen komen op een donkere winternacht, ik zou maken dat ik als de bliksem weg was. De kerel staat vol met acné, voorwaar geen reclame voor een toekomstige beleidsmaker,denk ik.
“ Voor welke Luc moet ik stemmen? Luc Appermont? Woont die ook in Antwerpen?” vraag ik beleefd.
“ Luc Appermont?”
De knaap kent niet eens Luc Appermont. Ga daar mee naar de oorlog.
“ Kunt ge mij in maximaal vijf minuten, de tijd om m’n hamburger naar binnen te schrokken, uitleggen waarom ik voor uwen Luc moet stemmen?”
Moest hij een vals gebit dragen, dan viel het nu uit z’n mond.
“ Vijf minuten is wel wat kort, maar ik zal je een foldertje geven, daar staat alles in…”
De eerste vereiste om een goed politicus te zijn is toch kunnen uitleggen wat uw programma inhoudt? Hoeveel tijd heeft men nodig om goed te kunnen liegen en bedriegen? Ze geven toch cursussen op die partijhoofdkwartieren, veronderstel ik.
Luc VC houdt zich afzijdig, heeft veel zin om weg te gaan zonder z’n braadworst. Maar hij heeft al betaald met ons belastinggeld. Ik hoor hem fluisteren tegen z’n campagneleider dat hij er niet moet op ingaan. Weer een type dat interessant wil doen naar mij verwijzend. Hij heeft nog gelijk ook…
“ Allé, Luc, vertel jij mij eens waarom ik voor uw partij of voor jou moet stemmen?” vraag ik hoopvol.
“ Omdat wij de enigen zijn die kunnen wegen op het beleid. De socialistische overheersing moet doorbroken worden, willen we niet verzanden in oeverloze discussies over de toekomst van Antwerpen…” Prachtig toch, denk ik, hoe die vent met weinig woorden totaal niets kan zeggen…
Er staan nu pakweg een vijftiental mensen voor het kraam. De meesten ken ik, Luc kent ze niet.
“ Luc, ge slaat de nagel op de kop, ge scoort een punt. Maar als ik me niet vergis zetel jij toch als schepen? Dus ben je zelf een onderdeel van die oeverloze discussie? Ja toch? Waarom ben je de ene keer voor en de andere keer tegen de plannen om Antwerpen te ontsluiten? ’t Is een beetje zoals een windmolen hé? Die draait ook navenant de wind staat…”
Het publiek lacht, ik moet in de politiek gaan…
Luc VC krijgt z’n braadworst en verlaat met opgeheven hoofd de arena. Ik wilde hem nog wat meer het vuur aan de schenen leggen, maar bij gebrek aan gesprekspartner zit er niets anders op dan ook te verdwijnen. Aan politiek doen is ook de kunst verstaan om op tijd te verdwijnen.
Ik kuier verder over de markt. Een markt die al lang geen markt meer is. De prijzen zijn even duur als in de supermarkt. Soms zelfs duurder, constateer ik. Een komkommer kost 69 eurocent, in de Aldi 29 eurocent. Ik zie het verschil niet. Alleen de prijs verschilt. Waarschijnlijk zal die komkommer op biologische verantwoordde wijze geteeld zijn. Dezelfde snotbobbel vol acné vraagt mij of ik al een folder gekregen heb. Herkent hij mij dan niet? Ben ik dan zo’n kleurloos figuur? Om een complex van te krijgen, ik krijg zin in een kriek. Kriek is uitermate geschikt om de doorstane emotie door te spoelen. Bij mij toch…
Een beetje verder staat Luc VC het uit te leggen tegen een aanbidster van pakweg negentig jaar, die op de koop toe een beetje hardhorig is. Als dat z’n kiespubliek is, staat er ons een gouden toekomst te wachten, denk ik.
“ Vertel me in vijf minuten wat er in dat foldertje staat want ik kan niet lezen. En vertel tegen uwen baas dat er nog ajuin met mosterd aan z’n mondhoeken plakt. Dat gaat hem stemmen kosten…”
De kerel toont plots enige blijk van herkenning. Ik krijg weer geen foldertje, hij heeft iets tegen mij. Hij gaat naar de onvolprezen Luc, fluistert in z’n oor. Luc neemt z’n zakdoek en veegt z’n kont, pardon, mond af. Hij kijkt naar mij, ik wuif naar hem. Moesten z’n ogen kogels kunnen afvuren, ik was doorzeefd. Dankbaarheid is een schone deugd, zei de pas verkozen politieker. Waarna hij een voorschot vroeg op z’n parlementaire wedde omdat hij de eindjes amper aan elkaar kon knopen. Luc VC heeft daar geen problemen mee, die is bij de scouts geweest. Heeft leren drinken aan het kampvuur. Het was het enige kamp waar de plaatselijke brouwer alle dagen twee bakken Jupiler kwam leveren. Ze spreken er nog over in Butgenbach. De koeien die nadien op de weide stonden, vertoonden na enige tijd een zeker euforie. De grond was doordrenkt van de restjes Jupiler, die de scoutsleiding uitgegoten hadden. Om de wespen op afstand te houden. In Butgenbach leveren ze melk met een alcoholgehalte van 4%. Uniek in de wereld…
Dankzij Luc VC, die later in de politiek gegaan is en schepen van Middenstand geworden is. Z’n eerste beleidsdaad was de toestemming om nachtwinkels toe te laten. Ik begrijp nu waarom…

©GoNo