“ Zzzzzzzzzzz”

“ Probeer eenmaal als we binnen zijn, een beetje minder lawaai te maken, kinderen…” zegt mama Mug. ’t Is hun eerste les in mensen steken en bloedzuigen. Ze verschuilen zich tussen ’t groen van de bladeren, wachtend tot de nacht z’n intrede doet. Papa Mug vindt het nog te vroeg om nu al op stap te gaan en hen de geneugten van het bloedzuigen te leren kennen. Papa is een muggenzifter, zegt mama Mug. Gewoon jaloers omdat ze met haar twee dochters een stapje in de wereld zet. Zoals iedereen weet, zijn het alleen de vrouwelijke exemplaren die mensen steken. De mannetjes hangen erbij als vijfde wiel aan de wagen…
Petunia Mug, omdat ze geboren is op een petunia en Hortensia Mug, omdat ze geboren is op een…paddestoel, maar mama Mug vondt dat Paddestoel Mug geen naam voor een mug is, vinden het spannend. De grote mensenwereld verkennen en de mensen ambeteren daar dromen ze al lang van. Je weet hoe je het moet doen hé, vraagt mama Mug liefdevol aan haar kroost. Zachtjes landen, zachtjes steken en altijd eerst goed links en rechts kijken, want het gevaar van een vliegenmepper loert achter iedere hoekje…
Mama Mug heeft het huis en omgeving al verkend. Boven staat het slaapkamerraam open op een spleet, met een kettingje vastgemaakt. Een spleet, juist groot genoeg om een mug door te laten. De duisternis treedt in, ’t is nog altijd broeierig heet. Dat wordt oppassen geblazen, met zulke hitte slapen de mensen slecht, weet ze uit ondervinding. Een paar dagen geleden was het ook al zo’n hete nacht en het scheelde niet veel of ze was op weg naar de muggenhemel. Terwijl ze haar nachtmaal aan het opzuigen was, draaide die vent zich om in z’n slaap en legde z’n arm over de blote schouder van z’n bedgenote. Ze zag nog juist op tijd de arm afkomen, maakte zich als de bliksem uit de vleugels. Maar toen werd ze aangevallen door de kat des huizes. Katten zijn bliksemsnel. Met een half buikje vol en een venijnige “zzzzzzzz” heeft ze dan maar andere oorden opgezocht. Ze kwam, geheel buiten adem, thuis. Vertelde haar verhaal tegen papa Mug. Papa Mug dacht er het zijne van, zei tegen mama Mug dat ze van een mug geen olifant moest maken en andersom ook niet…
De kinderen zijn goed opgeleid, weten welke gevaren er uit de hoek kunnen komen. ’t Is stil, de wereld slaapt de slaap der onschuldigen. Dromen hun eigen dromen. ’t Is nu of ’t is nooit, zegt moeder Mug. Op de achtergrond, bij de buren, zingt Elvis “ It’s Now or Never “, toepasselijker kan haast niet. Ze glippen één voor één binnen. Geen kat te zien? Nee, oef, de kust is veilig. Ik wil die dikke meneer steken, zegt Hortensia. En ik, die dikke madam. Zeg kinderen, zegt mama Mug, laat nog een stukske voor mij over hé? Ze doen waarvoor ze gemaakt zijn. Wat een festijn, zegt Petunia, terwijl ze likkebaardend nog een slokje neemt. Zwijg en drink voort, we gaan hier niet de hele nacht feesten, zegt mama Mug op strenge toon. Wat krijgen we nu, vraagt mama zich af. Ze voelt zich duizelig, de kinderen ook. God sta me bij, denkt ze, ’t zullen toch geen junkies zijn zeker?
Ze kent het verhaal van die verre nicht, die het bloed van een drugsverslaafde opzoog. Een week nadien geloofde ze nog altijd dat ze een bij was en haar enige levensdoel het bevruchten van bloemen was. Tot ze in een spinnenweb vloog en zelf leeggezogen werd. De spin dacht nadien dat hij een mug was, hoe een dubbeltje rollen kan hé? De spin werd opgegeten door een vogel. De vogel dacht nadien…niets, want er zat te weinig verslaving in het bloed van die spin hé? Logisch toch?
We moeten maken dat we hier wegkomen, zegt moeder Mug. Maar ze zijn te duizelig om de uitgang te vinden. Mama, we gaan sterven, roepen de kinderen Mug op hartverscheurende toon. ‘k Weet het, m’n kinderen, overdaad kan schaden hé? Met een gezamenlijke langgerekte “zzzzzzzzzz” vallen ze één voor één op de grond. We sterven met ons buikje vol, zegt moeder Mug, bij wijze van afscheid tegen haar kinderen. De kinderen beamen het volmondig. Nemen nog een laatste teugje giftige lucht.
De muggenverdelger in het stopcontact grijnslacht. Rust in vrede, denkt hij…

©GoNo