Vakantie thuis 3

Belgenland is een landje van extremen. Ofwel is het te koud voor de tijd van ’t jaar, of het is zo warm dat je bijna niet buiten kunt komen wegens het gevaar van ter plekke weg te smelten. Ik probeer al een paar dagen te eten op m’n balkon. ’s Morgens gaat het nog, ’s middags en ’s avonds is het andere koek. Temperaturen die zonder blikken en blozen de 32° overschrijden. Met uitschieters tot 36°. Na vijf minuten heb je het gevoel dat een gekookte kreeft ook heeft. Heet, geweldig heet…
Ik krijg amper lucht binnen, m’n longen doen vergeefs moeite om zich te vullen met levensnoodzakelijke zuurstof. M’n kat begint er ook last van te krijgen, maar dat is normaal, die draagt een pelzen frakske. Dan maar terug naar binnen met m’n bord. Het is iets minder warm dan buiten, een kleine 28°. Ik zet de ventilator aan, veel helpt het niet. Kan ook niet hé? De ventilator verspreidt alleen warme lucht. Na een half uur, begin ik schele koppijn te krijgen. Het zweet druipt in beken van m’n lijf. M’n t-shirt plakt aan m’n huid. Ik trek het uit, de overburen mogen genieten van m’n goddelijke bast. Germaine heeft weer iets om over te praten en te roddelen. Ze komt nooit buiten en weet toch alles wat er gebeurt in de straat…
Ik zet de tv aan, eens kijken welke herhaling ik al vergeten ben. Een beetje zappen voert mij naar de bergen van Nepal. Een beetje sneeuw op de toppen zal mij verfrissing brengen. Het uitzicht is adembenemend. De kleuren van m’n tv ook. Maar de tv geeft warmte af en van verfrissing is er totaal geen sprake meer. De temperatuur in m’n living stijgt plots naar de 30°. Je laat je eten koud worden, zegt m’n kat. Was het maar waar, denk ik. Je bent een luie kat, te lui om op muizenjacht te gaan, antwoord ik gevat. Er zijn hier geen muizen, de enige muis die er is, is die van de pc. En daar heb ik m’n tanden al op stuk gebeten, zegt m’n kat. Nu begrijp ik vanwaar die kleine putjes komen in m’n muis. Ik begrijp nu ook waarom m’n muis hing te bengelen over de rand van m’n bureau en m’n pc 90° graden gedraaid was. Nog twintig centimeter verder en dag pc, het was een aangename kennismaking. Maar ik kan niet kwaad zijn op m’n kat, ze is nog jong en moet de fijne kneepjes van een pc te gebruiken nog leren…
Het is te warm om te eten, ik heb geen honger, alleen maar dorst. M’n god, wat mis ik m’n brommer. Ideaal weertje om langs het kanaal te rijden. Met open vizier, de wind voelen in je gezicht. Ingesmeerd met zonnekreem factor weet-ik-veel. Stoppen aan een terrasje. Een praatje doen met de lokale bevolking. Wuiven naar de boer op z’n veld, de geuren en kleuren in je opnemen. Fotoootje nemen van een godvergeten kapelletje dat ergens verscholen staat onder knoestige bomen. Ik mis het…
Ik besluit om een koude douche te nemen. Hoe komt het toch dat de meeste mensen bang hebben van koud water, vraag ik me af. Na de internaten, homes en verbeteringsgestichten doet het me niets meer. Een mens past zich aan hé? Ben ik daardoor harder geworden? Schijnbaar wel, zo te zien. Maar het frist op, toch voor eventjes. Ik zou m’n appartement moeten stofzuigen, het stof van de meubelen en schouw moeten vegen. Ik heb geen zin, dus doe ik het lekker niet. Wie hier binnen komt, heeft geen recht van spreken. Ik maak hier de dienst uit. Kunnen ze het stof niet zien liggen, dat ze dan maar de bedenking maken dat ze zelf tot stof zullen vergaan. Met deze gedachte kan ik perfect leven.
’t Is een tropische vakantie thuis aan ’t worden. Volgens de weerberichten zou het nog warmer worden. Belgenland, een land van extremen, een volle maand regen en een volle maand hitte. ’t Is ook nooit goed, zegt m’n kat, altijd maar klagen en zagen. Ik knipoog naar haar. Ze heeft gelijk. Ze strekt zich behaaglijk uit, klauwt haar nagels in m’n zetel. Ik streel haar over haar volgevreten buikje. De radio speelt een bekend liedje.” ’t Is weer voorbij, die mooie zomer”. Die dat liedje geprogrammeerd heeft, heeft duidelijk last van een zonnesteek. Te gek om los te lopen, de zomer moet nog beginnen…

©GoNo