Vakantie thuis…

Als ik rondom mij kijk, zijn er toch verrekt veel mensen die op vakantie gaan. Mijn buren naast mij, m’n onderburen, de postbode, de kruidenier, de wijkagent, zelfs Blackie, de poedel die helemaal op haar baasje lijkt en da’s de kapper. Wat zeg ik? De poedel lijkt niet op haar baasje, de poedel ziet er stukken beter uit…
Haar baasje heeft Blackie cadeau gekregen van z’n vriendje, toen alles nog koek en ei was tussen die twee. Toen wist hij nog niet dat Phil verliefd zou worden op de barman van de Gay’s Club. Niets is eeuwig, behalve de dood, zeg ik altijd tegen m’n kapper. Hij luistert niet naar mij. Verdenkt mij ervan dat ik hem er aan het doorsleuren ben. ‘k Zou niet durven, alhoewel? Blackie zit voor het raam, als een volleerde entreneuse. Ze ziet er wulps uit, met haar roze strikjes en dito frakske en botjes. Ze vraagt zich waarschijnlijk af waarom ze in dit circus terecht gekomen is. Af en toe gromt ze eens, als er weer zo een stoere macho-hond voorbij komt. Haar baasje heeft haar verteld dat ze voor één keer naar een hondenpension moet. Ze begrijpt er de ballen en de knoken van. ’t Is maar voor veertien dagen, zegt de kapper. En ze gaan je goed verzorgen. Mag ook wel, voor de prijs die ik betaal, denkt de kapper. Maar dit terzijde…
Ik ga ook op vakantie. Vakantie thuis. Lekker niets doen en mezelf trakteren op een frisse Kriek op m’n balkon. Luisteren naar afwisselend klassiek en moderne muziek met een vleugje oldies. Zoals de Beach Boys, Elvis, Rolling Stones en nog wat van die oude knarren. ’s Avonds een filmpje meepikken uit m’n eigen videotheek. Samen gezellig op de bank met m’n kat tegen mij aan. Dat beest heeft er toch geen verstand van, want ze valt steevast in slaap. Laat de telefoon maar rinkelen, ik geef niet thuis. Ik ga genieten van de zon, de zee en de blauwe lucht. Gewoon een documentaire kijken over het natuurschoon. Er zijn genoeg van die commerciële programma’s die landen promoten. Een week aan een stuk heb ik dat programma gevolgd over Frankrijk. Ik weet nu evenveel als iemand die drie jaar gestudeerd heeft voor reisleider. Ik mag met m’n hand op m’n hart zeggen dat ik met m’n ogen toe blindelings de weg kan wijzen naar alle bezienswaardigheden van de Loire- en aanverwante streken. Er is geen enkel kasteel dat nog geheimen voor mij heeft. En er zijn veel kastelen in de Loire-streek. De wijnen uit Frankrijk ken ik door en door. Na een proefsessie in de Colruyt, Aldi en Lidl. Ik heb in m’n leven nog nooit zoveel koppijn gehad. Wijn en Kriek, een dodelijke combinatie. Maar ’t hoort bij mijn vakantie hé?
Laat ze maar vragen waar ik twee weken geweest ben. Ik dis hen het verhaal op dat ik meegedaan heb aan de ridderspelen van Chatillon. Dat ik de geheime wijnkelders van Vichy bezocht heb. Die wijn ligt er al van tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeslagen in bunkers. Op bevel van Rijksmaarschalk Goering. Die wou een appeltje voor de dorst, in geval ze de oorlog zouden winnen. ’t Liep wel eventjes anders, maar ’t is nu al een voetnoot in de geschiedenis…
Ze gaan me weer met open mond aangapen. En niemand zal zich afvragen of het waar is. Gezien de Tweede Wereldoorlog m’n stokpaardje is, kan ik gemakkelijk fictie en non-fictie door elkaar gooien. ’t Gaat hem niet om wat de waarheid is, maar hoe je van schijnbare details een verhaal kunt maken. De kunst om het geloofwaardig te laten klinken, heb ik al lang onder de knie en andere lichaamsdelen. Da’s het voorrecht om zogezegd schrijver te zijn hé? In mijn ogen is het vijf keer niets en toch krijg ik een aureooltje van alleswetende, intellectuele boekenworm. Het laatste dat ik gelezen heb, was de telefoonboek. ‘k Ben moeten stoppen, er kwamen teveel personages in. Ik had ook geen boodschap aan al die telefoonnummers. Ik zocht tevergeefs of het soms geen codes waren. Een verborgen boodschap. Een soort Da Vinci Code. De schrijver had ook al zulke rare naam. Roularta. Geloof het of niet, maar de uitgeverij heette toevallig ook zo.
M’n vakantie is vandaag begonnen. Stipt om 9:00. Ik vraag aan m’n kat of ze de broodjes besteld heeft. Niet dus. Stomme kat. Ik ben op vakantie, roep ik naar haar. Moet ik hier alles zelf doen? Doe de frigo open, pak uw eten zelf en doe een blik Weense worstjes open. En als er nog tijd is, schenk mij een frisse Kriek in. Ge weet me wonen, ik zit op ’t balkon. De kat kijkt me aan en vraagt zich duidelijk af vanwaar die gek komt. Een langgerekt kattengejank is het enige antwoord dat ze me geeft. En haar vlijmscherpe klauw in m’n bil. M’n vakantie begint niet goed, is m’n eerste gedachte. Verdomde kattekop, wat heb je nu gedaan? Ontsmetten met betadine. Plakkertje erop en daar gaan we weer…
Hier, venijnige teef, hier is je eten, drinken en propere kattenbak. Ze kijkt me dankbaar aan. M’n gemoed schiet vol bij het zien van zoveel liefde in haar ogen. ’t Kan ook zijn dat ik haar scherpe klauw nog voel. Vandaar die tranen in m’n ogen hé? Ik laat je eventjes alleen, vakantie of niet, ik moet m’n boodschappen zelf doen. ’t Zal de kat worst wezen, die ligt nu buiten in de zon te genieten. Lekker in de zon, op m’n zetel, meer moet dat niet zijn. En ik? Ik loop te sleuren met twee volle boodschappentassen, snakkend naar adem. Drie verdiepingen hoog, bijna kruipend van trap naar trap. Ik had m’n vakantie wel eventjes anders voorgesteld…

©GoNo