Broodje gezond met veel mayonaise…

“ Een broodje gezond met wat mayo…en twee pilsjes…”
Zozo, denk ik, weer een noorderbuur die mij straks de weg zal vragen en die ik met veel plezier, want zo ben ik, de verkeerde kant zal opsturen. Het genoegen zal volledig aan m’n kant zijn. Hoe het komt, ik weet het niet, maar meestal vragen die Hollanders de weg aan mij. Nog nooit gehoord van gps zeker? Of staat er op m’n voorhoofd “ wegwijzer”? En dan moet je weten dat amper de weg naar m’n eigen woonst weet.
Ik kijk de man aan met een blik die hem in normale omstandigheden zou doen verschrompelen, maar m’n ogen zijn niet meer wat ze geweest zijn.
“ Scheelt er iets?”vraagt de man op vriendelijke toon.
“ Euh, neen, maar ik vraag me af wat het nut van een broodje gezond is, als je er een klodder mayo opdoet. En van bier word je ook dik hé?”
De man kijkt me verbaasd aan, weet niet goed wat hij moet antwoorden. En dat voor een Hollander. Om alle misverstanden te vermijden, ik heb niets tegen m’n noorderburen. Ik heb zelfs een paar van die kaasbollen in m’n onovertroffen familie.
De man heeft z’n tweede adem teruggevonden. Hollanders zijn rad van tong, da’s algemeen geweten. Misschien kan ik een spelletje spelen. Een beetje woordspelingen maken. Eens zien wie de winnaar wordt. Met als inzet een pot augurken of een paar hardgekookte eieren…
Maar de man is niet van plan om met mij in de clinch te gaan.
“ ’t Is niet voor mij, maar voor m’n…”
Ik laat hem niet uitspreken, een beetje op stang jagen is goed voor het hart, zei m’n dokter altijd. Tot ik weigerde om de rekening te betalen. Zat die rap op z’n paard. Zat gelijk op een paardenmolen. Die hebben stangen genoeg. Sedertdien pakt hij pillekes voor z’n hart. Toen ik hem zei dat lachen de beste remedie is tegen alle ziekten, vertoonde hij een grijnlachje. Alle begin is moeilijk, zullen we maar denken hé?
“ Laat me raden, ’t is voor uw hond. Een keeshond?”vraag ik met uitgestreken gezicht.
“ Ga toch weg, man, ’t is voor …”
“ Uw schoonmoeder? Uw minnaar?” Hoe kom ik er toch op. Nog vijf minuten en ik krijg een Hollandse mep op m’n aanminnig gelaat. Voor de mensen die het nog niet weten, van een Hollandse mep kleur je oranje. ’t Is geen zicht en het duurt ontzettend lang eer het verdwijnt.
“ Jij bent ook de leukste thuis?”vraagt de man mij op de man af.
Meestal denken die Hollanders dat ze leuk zijn, ze kunnen er niet goed tegen dat er concurrentie is.
“ Hoe raad je het? Da’s nu juist hetgene wat al m’n supporters ook zeggen….”
Het publiek in de zaak, die mij al een beetje kent, beaamt het volmondig. Volmondig wil hier zeggen: de mond vol met allerlei broodjes waar de mondhoeken tekenen vertonen van een teveel aan sausjes.
De man haalt z’n schouders op. Betaalt en verlaat de zaak. Hij keurt me geen blik meer waardig. Spijtig, ‘k vond hem nochtans sympathiek.
Ik ga verder met mijn wandeling, broodje préparé met ajuin smaakt lekker. Doorspoelen met wat cola, meer moet dat niet zijn. Hoor ik ineens roepen.
“ Meneer, meneer?” Met een Hollands accent. Zeg dat het niet waar is hé? Maar ’t is wel waar…
Een auto komt langszij gereden, had ik het niet gedacht, denk ik.
“ Meneer? Kunt u mij de weg wijzen om op de autostrade te geraken?”
Natuurlijk kan ik de weg wijzen, maar ik heb er m’n twijfels over of hij ooit op de autostrade gaat terechtkomen. Alle wegen leiden naar Rome hé? En Rome is een mooie stad. Alle bouwvakkers zouden er op z’n minst éénmaal naar toe moeten gaan. ’t Ligt er vol met oude stenen, als je begrijpt wat ik bedoel.
“ Hé, dat moet lukken, ben jij die man van dat broodje gezond niet?”
Wat een stomme vraag, naast hem zit een lieflijke dame van zo’n 120 kg, fris aan de haak. Ze zit te smullen van het broodje en spoelt het door met een blikje Jupiler. Ze ziet er gezond uit, moet ik zeggen. Een rode kop op een oranje t-shirt, ik heb al erger gezien. Ik vraag me af hoe ze in die auto geraakt is. Met een vorklift, langs het open dak? M’n fantasie begint te werken en da’s gevaarlijk…
“ Ha, dat broodje was voor uw minnares?” Ik kan het niet laten hé?
“ Dat is mijn vrouw…” Zegt de man op een toon, die hem zelf doet twijfelen.
“ Proficiat! En smaakt het een beetje?”
De vrouw knikt.
“ In Antwerpen hebben ze de beste broodjes…”zegt ze, terwijl er een stuk tomaat en een halve krop salade uit haar mond valt. Ons mama zei altijd dat je niet mag praten met een volle mond. Nu begrijp ik waarom…
Om een kort verhaal lang te maken, ik heb hem de weg gewezen. De juiste weg. Alleen was ik vergeten te zeggen dat er wegeniswerken bezig zijn en dat er een omleiding is, die hem zal brengen op het punt waar hij vertrokken is. Ergens aan een broodjeszaak op een pleintje. Waar ze de beste broodjes van Antwerpen verkopen. Stom van mij dat ik dat vergeten ben. Maar ja, ik en de weg, dat gaat niet samen. Ik hoop voor hen dat ze ooit nog weg geraken uit Hoboken. Anders weet ik nog een adresje waar ze lekker brood verkopen. Koffie kan je er niet krijgen, ‘k heb het ook al geprobeerd. Maar die Hollanders zijn rad van tong, misschien hebben die meer geluk…

Voor al uw brood en koffiekoeken
Hoef je niet al te ver te zoeken
Van boule de Berlin tot franchipan
Eén adres: bij Niky en haar man…

Zo, een beetje reclame is mooi meegenomen. De rekening zal ik wel binnenbrengen, Niky. Ge zult achterover vallen van contentement, zoveel is zeker…

©GoNo