Getekend: Clement Devos, hoofdinspecteur GP…

Het begin…

Hoofdinspecteur Clement Devos, met een staat van dienst van meer dan dertig jaar, kijkt met gemengde gevoelens terug op z’n carriére bij de Gerechtelijke Politie. Nog twee dagen en dan is het onherroepelijk gedaan. ’t Is mooi geweest, denkt hij. Laat de jeugd het maar overnemen. Oplossen van moordzaken is meer en meer een wetenschappelijk onderonsje geworden. ’t Is aan hem niet besteed. Hij gebruikt de methode Sherlock Holmes. Nuchter nadenken en elimineren…
Hij herinnert zich nog heel goed hoe z’n carriére begon. Als pasbenoemde wijkagent werd hij al meteen geconfronteerd met de diefstal van een fiets. Niet zomaar een fiets, nee, de fiets van Emiel de postbode. Die had z’n postfiets, een vehikel van bijna veertig kilo, zoals gewoonlijk tegen de gevel van café “ De Zwalpende Schuit” gezet. Emiel, dat was algemeen geweten, hield van een borreltje. In de winter hield het hem warm, in de zomer daarentegen…Maar “ De Zwalpende Schuit” was z’n laatste stopplaats. Van hieruit ging het bergafwaarts naar de Groenplaats. In die tijd had men nog respect voor de facteurs, dragers en uitbetalers van pensioentjes en postwissels allerhande. Emiel moest alleen maar uitkijken voor de tram die z’n pad kruiste in de Nationalestraat. Toen reden de trams nog traag, een ritje met de tram was een belevenis voor jong en oud. Multiculturele trams bestonden toen nog niet. Clement Devos schudt z’n hoofd. Waar is die tijd gebleven, denkt hij. Hij ziet zich als jong broekje nog wandelend de Groenplaats aflopen. Kuierend in z’n uniform met blinkende knopen. Een praatje makend met de winkeliers en horeca-uitbaters. Af en toe een vermanend vingertje opsteken omdat er iemand door een rood licht liep, dat constant op rood bleef staan. Een roodaangelopen postmeester hield hem staande.
“ Ze hebben de fiets van Emiel gestolen…”zei de postmeester, buiten adem.
“ Wat?”
“ De fiets van Emiel de facteur, staatseigendom en nog zo goed als nieuw…”
“ Zozo, en wanneer is die gestolen?”vraagt Clement Devos op ondervragende toon.
“ Een halfuurtje geleden, aan café “ De Zwalpende Schuit”…”zegt de postmeester, nu wat minder buiten adem.
“ Zozo, en hoe ziet die fiets eruit?”
“ Een zwarte fiets van bijna veertig kilo, met twee zakken opzij en draagvlak aan de voorkant, verder staan er pedalen op, een stuur en een voor-en achterlicht. En remmen, als ik me niet vergis…”antwoordt de postmeester op enigszins verbeten toon.
“ Zozo, ik heb het genoteerd en zal mij nu begeven naar de plaats van het delict…” Clement Devos, pasbenoemde wijkagent, neemt zich voor eens te tonen hoe de nieuwe generatie politieagenten, dergelijke misdrijven van zulke omvang, op kan lossen. Hij heeft een klein vermoeden dat de broertjes Strappats er voor iets tussen zitten. De oude wijkagent, die hij vervangt wegens op pensioenstelling, had hem hiervoor verwittigd. Als er iets in de omgeving gebeurt mag je er donder op zeggen dat die twee schelmen er de hand in hebben. Clement Devos is vastbesloten z’n gezag te laten gelden. Ik ga er keihard tegen aan, geen compromissen, de wet zal en moet gerespecteerd worden.

Café “ De Zwalpende Schuit”…

De Zwalpende Schuit bestaat al lang niet meer. Is nu een boetiek van merkkledij. Maar in de jaren zestig, de tijd van de rock & roll, was het de verzamelplaats van de min of meer losbandige jeugd, die dweepten met Elvis, Buddy Holly, Roy Orbison en andere idolen. De uitbater, Lange John, stond er achter z’n toog in lederen jekker, vetkuif en bakkebaarden. Het neusje van de zalm als het ware. Z’n neus zag er ook uit als een zalm. Maar dat kwam door een asbak die toevallig tegen z’n aanminnig gelaat terechtgekomen was. Af en toe was er al eens een vechtpartijtje met dokwerkers, die niet zo hoog opliepen met die nieuwe generatie van amokmakers. Maar meestal heerste er een soort van wapenstilstand. Het café was netjes in twee kampen verdeeld. Na verloop van tijd konden ze min of meer met elkaar opschieten…
Clement Devos kende het café alleen van horen zeggen. Een bruin café, waar de politie liever niet langs wilde komen. Het verhaal deed de ronde, dat ze daar eens een agent in z’n onderbroek aan een lantaarnpaal gebonden hadden. Op klaarlichte dag. De arme man moest er een openstaande boete gaan innen. Sedertdien heeft men om zulke excessen te vermijden, de takszegels ingevoerd. Maar Clement Devos geloofde niet alles wat er gezegd werd. Ik moet dat eerst proefondervindelijk ondervinden, was en is nog steeds z’n leuze…
De toog is bruin geschilderd, dateert duidelijk nog van uit de middeleeuwen. Gemaakt van stevige eikenhouten balken. Niet van dat armzalig triplex-gedoe. Het stof en de spinnewebben laten vermoeden dat de kuisvrouw terug naar Polen vertrokken is. De oorlog is ook al meer dan vijftien jaar voorbij hé? Aan het raam staan de sanseveria’s te verkommeren. Er staat een kachel, een duveltje, zoals dat heet in de volksmond. De muren zijn bedekt met vergeelde aankondigingen van openbare verkopen. De kerstversiering van tijdens de oorlog is blijven hangen. Als eerbetoon voor de verzetslieden, die hem opgehangen hebben. Die zelf opgehangen zijn in Breendonk. Lange John z’n bloedeigen vader was één van de weinigen die ze niet opgehangen hebben. Hij kwam er vanaf met wat folteringen en wat stampen op z’n muil. Maar als dokwerker moet ge daar tegen kunnen…
Wat valt er verder nog te vertellen over deze bruine kroeg? Dat de wc stinkt naar kots en uitwerpselen? Naar verschaald bier? Dat als de kroeg dicht is, de ratten en muizen een feestje brouwen met gratis zakjes chips? Lange John lag er niet van wakker, z’n kroeg draaide goed. Het bier was er fris, z’n glazen waren proper en dat was ’t voornaamste. O ja, er staat ook nog een jukebox, een Wurlitzer. De laatste nieuwe. Met de laatste nieuwe 45-toerenplaatjes. De enige investering die Lange John ooit gedaan heeft. Het legde hem geen windeieren, het ding speelde constant…

©GoNo