Albert II……de serie…

De tv-reeks Albert II is afgelopen. Denk ik toch. Het paradepaardje van onze alom geroemde VRT laat mij met wrange gevoelens achter. Historisch? Tot op zekere hoogte, neem ik aan. De appel van Fabiola is historisch gezien een feit, werd daarom uitdrukkelijk met een knipoog in beeld gebracht. Dat prins Laurent niets maar dan ook niets goed kan doen, is ook een feit. Ik kreeg verdomme compassie met dat zwarte schaap van de familie. De prins smeekte om een beetje aandacht van z’n mama en papa. De enige aandacht die hij kreeg was een schop onder z’n prinselijke kont. Van Albert II had ik verwacht dat hij voor één keer partij zou trekken voor z’n zoon. Maar nee hoor, keihard en zonder enige vaderlijke gevoelens wees hij hem voor de tweede keer de deur…

Prins Filip liep nogal hard van stapel, voelde zich al koning. Leek wel een geobsedeerde, zoals hij tekeer ging over de vlaams-nationalisten. De acteur die De Wever vertolkte leek verdacht veel op ene Chris Vanden Durpel. Men moet dringend op de VRT iemand inhuren die verstand van pruiken heeft. Bijvoorbeeld mijne coiffeur, die al jaren een toupetje draagt en ge ziet bijna het verschil niet.

Het verhaal sleepte zich voort met nietszeggende dialogen. Een Albert II die nog maar eens z’n broer zag verschijnen, terwijl hij op de gang wacht op z’n operatie. Ik denk niet dat men zomaar een koning laat wachten op de gang, terwijl op de achtergrond de kuisvrouw de gang aan het schrobben is. bij wijze van spreken hé? Wat een rotstiel, denk ik dan. Voor de kuisvrouw. Tien minuten zitten ze zich af te vragen welke titel men zal geven aan de nieuwe bemiddelaar. Alsof de toekomst van België afhing van een titel. De slijmerd van een kabinetchef, alom aanwezig, deed weer waar hij goed in is, namelijk “ slijmen” tot ik er mottig van werd. Koninklijke slijmbal zou een goede titel geweest zijn voor de nieuwe bemiddelaar, denk ik dan…

De vete tussen Paola en Fabiola werd nog een keer opgerakeld. Het deed er niet meer toe, ik was het al kotsbeu. Dat Fabiola samen met Boudewijn heilig verklaard zal worden, ligt nu al vast. Ik weet alleen niet of men bij leven en welzijn heilig kan verklaard worden. Maar met die nieuwe heilige kerkvader kan dat geen probleem zijn. Een wonder is rap geschied en ’t is al een wonder op zich dat Fabiola nog steeds leeft. Een normaal mens zou met zo’n familie er al lang het bijltje bij neergelegd hebben…

Wat heeft die reeks mij nu bijgebracht?

Dat koning zijn een hele opdracht is in ons vaderland. Dat ons koningshuis een instituut is dat weinig te maken heeft met democratie. Dat onze, in de hemel geprezen koning Albert II, z’n koningschap liet primeren op z’n vaderschap. Idem voor Paola. Haar moederschap is evenveel waard als het vaderschap van Albert II. Niets dus. Twee prinsen, die alle twee geobsedeerd zijn. De ene omdat hij, kost wat kost, wil bewijzen dat hij een goede zoon is en de andere die, kost wat kost, wil bewijzen dat hij een waardige troonopvolger is of zal zijn.

En dan komen we eindelijk aan het slot van deze, in de hemel geprezen reeks, die volgens m’n bescheiden mening naast Familie en Thuis mag gaan staan. Nietszeggend dus. Het eindtafereel brengt ons tot op de laatste dag van Albert II z’n koningschap. Een afscheidsdiner met heel de familie en een Dehaene. Wat die daar zat te doen, zal mij een raadsel wezen. Ik geloof er niets van. Koning Albert II bracht een toost uit. Iedereen verwachtte dat hij zou toosten op z’n troonopvolger, maar nee hoor, de scenaristen hadden er anders over beslist. Hij toostte op z’n broer, wijlen koning Boudewijn…

Epiloog:

Koning Filip en Koningin Mathilde leven nu gezellig op hun buitenverblijf in het zuiden van Frankrijk. Na de splitsing van België werd hen beleefd gevraagd om op te hoepelen. Ze zijn halsoverkop moeten vluchten uit hun zo geliefde vader-en moederland. Koning Filip heeft wel twaalf stoelen en een commode mogen meenemen. Als toegift van de Vlaamse regering en ook als aandenken. Fabiola heeft het niet meer meegemaakt. Ze ligt al een paar jaren naast haar man, verenigd in de eeuwige liefde. Paola koestert geen wrok meer, ze is compleet dement geworden. Het enige wat ze zich af en toe herinnert is dat ze koningin was. Maar van welk land kan ze zich niet meer herinneren. Laurent maakt haar wijs van Plopsaland of Bobbejaanland, naargelang het hem uitkomt. Albert II zit gekluisterd aan z’n rolstoel, na de zoveelste val in z’n living. Hij rookt nu sigaren en Paola doet er het zwijgen toe. Ze vindt het zelfs sexy…

Er doen geruchten dat men een reeks zou maken over hun leven. Men twijfelt nog welke titel men aan de reeks moet geven Ik stel voor die reeks gewoonweg “ Albert II” te noemen. Ligt gemakkelijk in de mond hé?

En daar is alles mee gezegd…

©GoNo