Moderne Tijden

Maar jongen toch, je moet meegaan met de tijd hé? Zegt men me zo af en toe eens, als ik weeral versteld sta van de verworvenheden van de hedendaagse maatschappij. Ik las ergens op het internet dat er een doorbraak is op gebied van communicatie. Als ik zo iets lees, ben ik altijd nieuwsgierig. Schrijven is ook een vorm van communicatie, we delen iets mede in de hoop dat het gelezen wordt. Dus klik ik het bewuste artikel aan. Het artikel gaat over de nieuwe generatie tv’s die er zit aan te komen. Geloof het of niet, de geurtelevisie zal binnen enkele jaren onze kijkkasten vervangen. Zonder geur-tv ben je niet mee. De prijs van zo’n ding zal de eerste jaren wel boven een gemiddeld maandloon liggen, neem ik aan. Een hebbeding waarmee de buurman kan stoefen. Geurtelevisie. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Een kookprogramma? Overspoelt worden met de geuren van een menu, die voor de meesten onbetaalbaar is? Natuurlijk is dat een gat in de markt voor de reclamebureaus. Als je kunt ruiken hoe fris die nieuwe wasverzachter wel ruikt, dan ben je al meer geneigd het te kopen. Idem voor die reuzegrote hamburger van de McDonald’s, die in het echt de dikte heeft van een zeemvel. Naar wat ruikt een fastfood-hamburger? Ik zou het niet weten, ’t is al jaren geleden dat ik nog zo een van 100% rundvlees gemaakte plak vlees gegeten heb. Het enige dat ik mij nog kan herinneren is dat ik nadien m’n ramen gepoetst heb met het bijbehorende broodje. Het broodje was daarvoor perfect geschikt, gezien het geen strepen naliet. Maar met de geurtelevisie gaat dat ongetwijfeld veranderen. Het lijkt me niet zo moeilijk om de geur van aangebrande rubber te veranderen in de geur van pas afgemaaid gras. Wat zullen we weer gemanipuleerd worden, ’t zal geen naam hebben. Stel je eens voor, de reclame voor ’t Ruimerke. Een begrip hier ten lande. Voor de Nederlanders: het Ruimerke komt al jaar en dag ons verlossen van onze uitwerpselen. Kun je het voorstellen? Het Ruimerke met geur? Jawadde, ‘k mag er niet aan denken… We gaan overstelpt worden met geurtjes. Dat zal gaan van bloemen tot de geur van bezwete lijven die op elkaar liggen te bonken in één of andere film. Men zal de zee kunnen ruiken, de uitwerpselen van de meeuwen ook, veronderstel ik. Voor natuurprogramma’s vind ik het schitterend, ruiken hoe de tropische wouden ontwaken, ik droom ervan. Maar ruiken alleen is niet voldoende, het moet ook nog tastbaar worden. Je moet het gevoel hebben dat je er midden instaat. Er is een groot verschil tussen frieten ruiken van op afstand, dan daadwerkelijk in een frituur te staan. Bloemen ruiken op tv, allemaal goed en wel, maar tussen de bloemen staan en de geur opsnuiven is toch nog wat anders… De technologie begint meer en meer een hogere vlucht te nemen. Feitelijk moet ik dankbaar zijn dat ik het allemaal nog mag meemaken. De kleinkinderen zullen waarschijnlijk andere communicatiemiddelen hebben. De geurtelevisie zal dan al lang vervangen zijn door een holografisch scherm, ook met geur en andere sensoren. Wat nu nog SF is, waar ik zo mijn twijfels over heb, volgens mij bestaat het al allemaal, zal in de toekomst iets alledaags zijn. Wie herinnert zich nog de eerste draagbare telefoon? De cassetterecorder? De walkman? De draagbare cd-speler? De eerste pc? De spelletjesconsole van Atari? De eerste kleurenuitzending? Op pakweg veertig jaar is de wereld enorm veranderd, je staat er niet bij stil, maar het gebeurt wel. Alles veranderd in ijltempo. We lopen elkaar voorbij zonder nog te weten wie we zijn. We hebben duizenden vrienden op facebook en toch is de overgrote meerderheid alleen. We schrijven verhalen en gedichten, in de hoop dat er ooit iemand zal zeggen dat we goed zijn. Maar we worden gelezen door een klein groepje van mensen. Van pakweg een vijf tot tien personen. Maar het kan een stap zijn naar erkenning hé? We doen alsof we professionele dichters en schrijvers zijn, maar vergeten soms dat we amateurs zijn. Wat niet wegneemt dat er een paar steengoede amateurs tussen zitten. Mensen die nooit beroemd zullen worden omdat de weg naar het succes afgesloten blijft. Maar dat gaat veranderen binnenkort. Men zal het zweet des aanschijn kunnen ruiken op tv. Of op pc, da’s maar een kleine volgende stap. Ruiken hoe een mens gezweet heeft om een nietszeggend verhaal of gedicht neer te schrijven. Wat moet een mens nog meer hé? Zou het niet fantastisch zijn om te ruiken hoe ik stink naar de sigaretten en de Kriek? Deel uitmaken van m’n universum? Als het ware meevoelen met de schrijver/dichter? Veel beter zou ik zo zeggen, maar ’t is nogal twijfelachtig dat m’n lezers er op gebrand zullen zijn. ’t Zal in ieder geval beter zijn dan een chatbox waar geen kat op komt. Laat staan haar jongen. Of ze moeten er een geurbox van maken hé? Meegaan met de moderne tijd, noemen ze dat. Ik laat het over me komen, er is toch niets aan te doen. M’n enige vlucht uit deze moderne wereld is het kerkhof achter m’n hoek. De rust die ik er vind is meer waard dan al dat oeverloos gemekker van malcontente mensen die nooit genoeg hebben. Het doet me verlangen naar de eeuwige stilte… Zou er een knop op die geurtelevisie staan om de geurtjes uit te zetten? Zo slim zullen ze waarschijnlijk ook weer niet zijn. En het zal wel tegen de marketingplannen van gewiekste reclamejongens indruisen, veronderstel ik. Ze kunnen gratis de geur van m’n zweetvoeten komen ophalen. Zweetvoeten die dan de geur zullen krijgen van overheerlijke bloemen. Er is nog toekomst hé? ©GoNo