Geheimen uit de Vaderlandse Geschiedenis 4

Wat voorafging: Een sensationele ontwikkeling…waarvan ge de rest nu kunt lezen. De douanier deed z’n uiterste best om niet op z’n uniform te kotsen en nog minder op z’n mooi gepoetste schoenen. Maar z’n spijsvertering had andere plannen. Maurice zag het allemaal gebeuren vanuit z’n donkere portiek. Stel dat ik hem neersla en hij draait zich juist om, dan hang ik vol met onverteerde etensresten. Nee, daar had Maurice helemaal geen zin in. Beter wachten tot meneer den douanier uitgebraakt is. Dan een ferme mep op z’n achterhoofd en hij kan de sterretjes beginnen te tellen. Jean, want zo heette de douanier, deed moeite om z’n maaltijd in z’n lijf te houden. Verloren moeite, de drank en z’n hersenen spanden samen. Maurice begon z’n geduld te verliezen, de wind waaide in de verkeerde richting. Met alle gevolgen van dien. Maurice kreeg nu zelf braakneigingen, een beetje zoals iemand die begint te geeuwen. Binnen de kortste keren geeuwt iedereen mee. Hoesten is ook al zo’n verschijnsel. Slappe lach ook… Ik maak er een einde aan, denkt Maurice, ’t heeft lang genoeg geduurd. Hij stapt uit de duistere portiek, loopt zachtjes naar Jean. Wil slaan met de matrak, maar komt tot de conclusie dat hij een salamiworst in z’n hand heeft. Verkeerde jaszak, maar er is geen weg terug. Knalpatat, de salami komt met een fikse dreun op Jean z’n hoofd terecht. Hé, denkt Jean, dat ruikt hier naar salami met look. Een pizza met salami en look, zou me smaken…Toen gingen de lichten uit… Maurice had een probleem, een groot probleem. Hoe moet ik die verdomde douanier hier weg krijgen, ik kan hem toch niet in de Schelde gooien? Hij had dan wel wraakgevoelens tegenover Jean, maar een moordenaar was hij nu ook weer niet. Hij keek rond, zag plots een container staan en vond de oplossing. Jean heeft nooit geweten wat hem overkomen is, laat staan dat hij wist waar die buil op z’n achterhoofd vandaan kwam. Maar die salamiworst heeft hem ontegensprekelijk het leven gered. De overtocht naar Matadi duurde drie maanden. Overleven op een fles jenever en een salami, er zijn er die het met minder moeten doen hé? Maurice, de arme man, liep dus drie maanden rond met een geheim. Hij kon het aan niemand vertellen. Mie Citroen had geen flauw vermoeden waar Jean uithing. Jantje miste hem, sloot zich meer en meer op in z’n eigen droomwereldje. Een bloedband kan je zomaar niet verloochenen. Mie Citroen was er het hart van in. Wat moest ze doen? Haar geheim aan haar zoontje vertellen? Er een gedeeld geheim van maken? Dat schept natuurlijk ook een band. Ze vatte de stier bij de horens en de koe bij de uier. Haar besluit stond vast, ze zou het haar zoontje vertellen. Hem doen beloven het geheim te houden. ’t Wordt straffer met de minuut, denkt de schrijver dezes. Nu lopen ze allemaal met een geheim rond. Maar het geheim zit hem daar waar er helemaal geen geheim is… De wijkagent komt uit de bar. Lichtjes aangeschoten, zingt hij het liedje van Zwarte Lola. Dat verhoor ter plaatse heeft hem een heel stuk wijzer gemaakt. De klacht van een opgelichte barbezoeker kan naar de prullenbak verwezen worden. De man kan nog duizend keer zeggen dat hij niet wist dat hij in een bar terechtgekomen was, de schaars geklede dames moeten hem toch een geheel andere indruk gegeven hebben. Aan de borsten zitten van Bernadette, dat kost geld. De cider in champagneflessen ook. De wijkagent dronk nooit tijdens de dienst, maar in dit specifiek geval moest hij de zaak ten gronde onderzoeken. Na de derde fles cider, pardon champagne, had hij schele hoofdpijn. Net toen hij aanstalten maakte om z’n verhoor af te sluiten, kwam Maurice binnen. Ze kenden elkaar. Al jaren… “ Wel, wel, wie we daar hebben? Moogt ge buiten van uwen halve trouwboek?”vraagt Willy, de wijkagent op lichtjes benevelde toon. “ Moet gij niet een bezoekje brengen aan de douanier z’n vrouw? Ze ligt al te wachten op jou…” De wijkagent schiet in een lach. Maurice mag dat zeggen. Mensen met het verstand van een pasgeboren baby mogen alles zeggen. De deur gaat open en wie stapt er binnen? Jean de douanier… ©GoNo