Geheimen uit de Vaderlandse Geschiedenis 2

Wat voorafging: Een hoop nonsens… “ Maak me los, “zei de vrouw van de douanier. “ Ge valt in herhaling, in het vorige hoofdstuk hebt ge dat ook al gezegd,”repliceert de wijkagent. De vrouw schudt heen en weer in een poging zich los te wringen. Maar de handboeien zijn van een uitstekende kwaliteit. Gemaakt van Duits staal en uitgetest in door de Gestapo in de tweede wereldoorlog. Ze moesten die achterlaten als herstelbetaling. Maar dit terzijde. De wijkagent zoekt zich rot naar de sleuteltjes, maar vindt ze niet zo gauw. Intussen ligt de commissaris bovenop de douanier. Die naar lucht aan het happen is, gezien de commissaris nogal aan de gewichtige kant is. “ Gaat het een beetje?”vraagt de commissaris, om toch maar iets te vragen. “ Als ge een metertje opzij wilt gaan liggen, zou het stukken beter gaan…” zegt de douanier met een pijnlijke grimas. “ Sorry, ik heb de indruk dat ik u per ongeluk neergeschoten heb, waarvoor m’n excuses en oprechte innige deelneming…”zegt de commissaris op vriendelijke en beleefde toon. Want de politie is uw vriend hé? “ Die indruk heb ik ook. Ge moogt van geluk spreken dat ge uw eigen niet omver geknald hebt…” De commissaris gaat op z’n knieën zitten om de wonde te bekijken. ’t Ziet er niet goed uit, denkt hij. Een vogel voor de kat. “ Gaat ge me nog losmaken of moet ik de buurt bijeen krijsen? “ vraagt de vrouw op kwade toon. “ ‘k Vind de sleuteltjes niet..” “ Komt dat tegen, vraag dan de sleuteltjes aan de commissaris hé…” De commissaris heeft het gehoord en gooit achteloos z’n sleuteltjes op het bed. De wijkagent maakt de handboeien los. De vrouw trekt haar kleren terug aan, de wijkagent doet hetzelfde. Ze buigen zich beiden over de arme man, die stilletjes ligt dood te gaan. De vrouw wordt wit. Het bloed trekt weg uit haar gezicht… “ Wie is die man? Z’n gezicht komt me bekend voor…”hoort ze de commissaris zeggen. “ Is dat niet die man die vermist is? Drie maanden geleden ongeveer? Hij lijkt er wel goed op hé?”zegt de commissaris tegen z’n ondergeschikte. “ Dat is inderdaad mijn man…” “ Kan misschien zijn, maar voor de arm der wet is die kerel vermist. Vermist is vermist. En in uw geval is het beter dat hij vermist blijft. ’t Is al bij al een mistig verhaal…” De arme douanier hoort het allemaal aan, wil iets zeggen maar z’n stem is bijna onhoorbaar. De commissaris buigt zich wat verder naar voor, z’n oor bijna tegen de lippen van de douanier. Deze klampt zich vast aan de mouw van politieman. “ Wat deed jij in m’n kleerkast?”stamelt de onfortuinlijke man. “ Euh, ik controleerde de binnenkant op schimmel en vochtplekken. Schimmel en vochtplekken zijn een ernstige bron van bacteriën. Ge moet dat direct aan de bron aanpakken of heel uw huis zit eronder…” De douanier laat een traan vloeien om zoveel plichtsbesef, ’t kan ook zijn dat die kogel verrekt veel pijn deed. “ En wat zat de wijkagent bovenop m’n vrouw te doen?”fluistert de man met z’n laatste krachten. “ Euh, ’t is niet wat je denkt, hij was het bed aan het controleren. Als de schimmel in je bed zit, maakt het een piepend geluid. Dat komt ten dele door de ophoping van het vocht. Je hoort als het ware een soppend geluid, is het niet wijkagent?” De wijkagent beaamt het volmondig. Dat soppend geluid heeft hij ook gehoord toen hij bezig was. De vrouw knikt ook. Ze heeft het ook gehoord; misschien moeten ze het huis wel laten ontsmetten. Je weet maar nooit… “ Moeten we geen ambulance bellen?”vraagt ze. “ Een ambulance bellen? Tegen dat ze hier zijn is de man overleden omdat hij dood is…” De arme douanier vindt dat geen goed vooruitzicht. Hij heeft nog zoveel onbeantwoorde vragen. Zouden ze hem gemist hebben? Wat heeft z’n vrouw heel die tijd gedaan? Leven m’n duiven nog? Wie heeft er de vuilbak buitengezet? Allemaal vragen waarop nooit een antwoord zal komen. Dat heb je als je doodgaat. En zo, beste mensen, is de douanier stilletjes de pijp uitgegaan. Wat er nadien met het lijk gebeurde, is een geheim dat tot op heden nog altijd een geheim blijft. De drie die het weten, zwijgen als een graf. De douanier ook, zij het om andere redenen… ©GoNo