Voorbij, alles gaat voorbij…

Ik maak de balans op van m’n verjaardag. Het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. M’n kinderen zijn op bezoek geweest. Ik heb m’n petekind Zita gezien en m’n kleinkind Kyra ook. En ik heb een cadeautje gekregen. Van m’n jongste dochter. Een potje bananenthee. Verleden jaar kreeg ik van haar een fles cola van 2 liter, waarvan ik nadien de helft mocht weggooien wegens gebrek aan gas. Cola zonder gas valt niet te zuipen. Moet ik nu blij zijn of moet ik nu triestig zijn? Ik vraag het me af. Het gaat me niet zo zeer om het krijgen van cadeautjes, alhoewel ik eerlijk moet toegeven, dat ik ook al eens graag een geschenkje krijg. Het geeft me het gevoel dat ik nog iets waard ben. Het moeten geen grote cadeaus zijn, een plantje van 5 euro is ruim voldoende. M’n zoon zegt dat ze niet weten wat ze moesten kopen, kan ik inkomen. Maar je kunt ook bijvoorbeeld tien euro geven. Als iedereen tien euro geeft, kan ik nadien zelf nog beslissen wat ik ermee doe. Komen vertellen dat hun volgende vakantie doorgaat in Zwitserland en met lege handen mij een bezoekje brengen, stoot mij een beetje tegen de borst. Geld uitgeven aan cannabis en je bloedeigen vader een potje bananenthee schenken, lijkt me nu ook bepaald niet een teken van respect en liefde. Het enig lichtpuntje op m’n verjaardag was het weerzien met m’n kleinkinderen. Daar heb ik nog een beetje plezier aan beleefd. Maar na twee uren was iedereen verdwenen. Zat ik terug alleen. Met een vuil appartement wegens het slijk dat ze van buiten meegebracht hadden. Waarschijnlijk was dat hun bijdrage aan m’n feeststemming. Met weemoed denk ik terug aan de dagen toen een verjaardagsfeestje nog iets te betekenen had. Voorbij, alles gaat voorbij. Ik begin oud te worden, voel me ook zo. Ik geloof niet meer in sprookjes. Het is absurd te denken dat m’n geest jong en gezond blijft. M’n geest takelt mee af met m’n lichaam. Zij het in minder vlug tempo. Maar m’n handen doen pijn als ik te lang schrijf. Ik mag misschien nog duizenden stukjes in m’n hoofd hebben, wat heb ik eraan als ik ze niet meer op papier kan zetten. Virtueel papier dan. Ik ben weer een jaartje ouder. Ben op weg naar m’n volgende verjaardag. Ik kijk er niet naar uit. Er is ook geen reden voor hé? Ik voel me nu al begraven en vergeten. Misschien moet ik wat meer tijd maken voor mezelf. In plaats van als er problemen zijn, de wijze vader uit te hangen. Misschien moet ik gewoon m’n mobieltje door het raam keilen, zodat ik onbereikbaar ben voor iedereen. Ik vraag me af hoe lang het zou duren eer er iemand komt zien wat er scheelt? Ik heb het vermoeden heel lang… ©GoNo