Verkiezingen…

“ Ik ben het beu, er moet verandering komen, ik heb gestreden voor m’n vaderland en nu ga ik de wapens terug opnemen…”zegt Prosper Van Meulenstede. Prosper Van Meulenstede is tweeëntachtig, maar loopt nog kaarsrecht. Is nog vinnig en rad van tong. Als voorzitter van de plaatselijke Boerenbond, een functie die hij al meer dan veertig jaar uitoefent, weet hij waarover hij spreekt. Veertig jaar geleden is hij met z’n tractor tot in Brussel gereden om aandacht te vragen voor het probleem van de mestoverschotten. Als leider van een konvooi van honderden tractors, kon het tellen. Onder begeleiding van de toenmalige Rijkswacht werden ze tot aan de Heizel geloodst. En daar ontpopte Prosper zich als een ware volksmenner. Tienduizenden liters drek werden er op zijn aanstoken geloosd. De stank was niet te harden, de reuk drong binnen in het parlement, enkele kilometers verderop. Het was en blijft de eerste keer in de geschiedenis van het parlement, dat de voltallige ministerraad zich moest bedienen van gasmaskers. Ze waren vroeger al onverstaanbaar, maar debatteren met een masker op is redelijk ridicuul… Feitelijk was Prosper van plan om de mestoverschotten in de hall van het parlement te deponeren. Maar de Wetstraat is een verboden zone. En de Militaire Politie was niet geneigd om deze ludieke actie te ondersteunen. Er is stront aan de knikker, zei hun commandant. Wat nog klopte ook… “ Ik ga me kandidaat stellen voor het burgermeesterschap. Antwerpen heeft recht op een burgemeester die iets afweet van stront. Waant zeg nu eerlijk, we zitten tot over onze oren in deze meststof. Uitmesten die stal. Met de grove borstel er door. Wegspuiten, opkuisen en met een propere stal beginnen…”zegt Prosper, op vurige toon. Z’n toehoorders worden meegesleept door z’n betoog. Ja, die man hebben we nodig. Met Prosper als burgermeester zal alles veranderen. De boeren zullen terug iets verdienen, wat ook ten goede zal komen van de burgerij. Eerlijke prijzen voor hun producten. Eerlijke prijzen voor de burgers… “ Desnoods blokkeren we alle toegangswegen, zodat er geen kat en ook geen hond, binnen of buiten Antwerpen kan…” Prosper laat z’n laatste woorden eventjes doordringen bij z’n publiek. Z’n publiek begint visioenen te krijgen van een regelrechte opstand. Een Europese Lente als het ware. De macht in handen van de Bejaardenbond. Want wie heeft er de meeste ervaring? Wij toch wel, denken ze. Gezien iedereen langer moet werken, kan dat toch geen probleem zijn? “ Het moet gedaan zijn met ons te behandelen als onwetende, infantiele bejaarden. Wij hebben gezorgd dat dit landje welvarend geworden is. Wij hebben gewroet, geploeterd en dit landje heropgebouwd na de oorlog. Moeten wij al onze verworvenheden zomaar te grabbel laten gooien door een stelletje nietsnutten die het verschil niet kennen tussen een os en een koe?”vraagt Prosper aan z’n op kookpunt gebrachte publiek. Nee, dat wil het publiek nu ook weer niet. Verre van. We hebben niet gestreden om alles terug te draaien naar de tijd van de middeleeuwen. Weg met de grootmeesters van ’t kapitaal. Weg met die zakkenvullers, schop ze de koolmijnen in. Scanderen ze. Prosper knikt goedkeurend. Ze beginnen het te snappen. “ Voilà, da’s een oplossing die ik ook wou voorstellen. We heropenen de koolmijnen. Geen werk? Hier zie manneke, ge moogt gaan werken in de koolmijn. Alternatieve straffen? Werken in de koolmijnen, verdomme. Tot zelfs Zwarte Piet jaloers is op dat zwart kleurtje. Negers worden vrijgesteld want die zie je anders toch niet lopen. Of ze zouden moeten lachen. Maar in een koolmijn is er weinig reden tot lachen, neem ik aan…” Die man heeft voor alles een oplossing. Waarom zou hij niet verder gaan dan burgermeester? Minister-president , Prosper Van Meulenstede for President, Prosper, Prosper, Prosper!!! De zaal gaat nu helemaal uit de bol… “ Prosper Van Meulenstede, maak dat ge van die tafel komt of ik smijt je eigenhandig in het kolenkot…”klinkt de harde stem van zuster Ursula. “ We leven hier in een vrij land, een land van vrije meningsuiting waar een mens z’n gedacht mag zeggen…”roept Prosper naar zuster Ursula. Twee uit de kluiten gewassen verplegers sleuren Prosper van de tafel. “ Zal ’t gaan, ja?”zegt Prosper met angst in z’n stem. “ Moeten we u in een dwangbuis stoppen?” “ Heel dit gesticht is één grote dwangbuis, wat zeg ik, heel deze verdomde maatschappij is een dwangbuis…” ’t Is weer zover, iedere keer als er verkiezingen op komst zijn, begint het circus opnieuw. Kom, zegt de oudste van de twee, afvoeren en in de dwangbuis. Morgen is het over, een spuitje om te slapen kan wonderen doen. “ Kunnen we jullie dan nooit geen vijf minuten alleen laten? Bende kleine kinderen…” zegt zuster Ursula tegen het nu rustige publiek. Geen antwoord, de overgebleven bejaarden zwijgen als een graf. Staan ook al met één been in het graf. Maar hun dromen over een betere wereld kan het gesticht hen niet afpakken. Prosper is gekalmeerd, zit aan tafel met voor hem een schaakbord. Kijkt een beetje afwezig. Zuster Ursula loopt heen en weer tussen de tafels. ’t Is rustig en zo hoort het ook. De deur gaat open en juffrouw Nancy van de Sociale Dienst komt binnen. “ Mag ik even uw aandacht? Morgen zijn er verkiezingen, jullie zullen hier kunnen stemmen. Ik wil het met jullie over de verschillende partijen hebben. Voor wat ze staan en wat hun programma is. Gezien het hier een katholieke instelling is, neem ik aan dat jullie de keuze al gemaakt hebben…” Prosper Van Meulenstede springt op tafel… “ Zeg dat het niet waar is…”denkt zuster Ursula. ©GoNo