Ribbetjes in Looksaus…( 10€ )

Achter de hoek, recht tegenover het Drollenpleintje, waar vroeger Café Meyvis was, is een Chinees open gegaan. Het pleintje noemt niet Drollenpleintje, maar door de hondenpoep die er in alle formaten ligt, noem ik het zo. Ooit heb ik er kennis gemaakt met een schilder die de drollen aan het vereeuwigen was op z’n doek. Echt waar, ik stond met verbazing te kijken hoe hij met enkele penseeltrekken die drollen tot in de kleinste details aan z’n doek toevertrouwde. Nadien heb ik vernomen dat die schilder een pijnlijke dood gestorven is door constipatie. Weigerde naar een dokter te gaan, zat nog liever in de shit. In zijn geval letterlijk te nemen bij gebrek aan natuurlijke verwijdering. Ik lees het menu dat achter het raam van de deur hangt. Ribbetjes in looksaus, da’s lang geleden. Voor tien euro kan ik niet gekloot zijn, denk ik. Ik stap binnen en zoek een plaatsje aan het raam. De zaak is leeg, maar ’t is nog vroeg. Ik neem de krant, kwestie van intelligent over te komen. ’t Is een Chinese krant, ik versta er dus geen bal van. Maar er staan foto’s in van een containerschip dat ergens gekapseisd is voor de kust van Hong Kong. Zal waarschijnlijk een Italiaanse kapitein gehad hebben… Ik zit hier al een dikke tien minuten en niemand komt mij vragen wat ik hier kom doen. Ik kuch, eerst zachtjes, dan een beetje harder. Geen reactie. Misschien is het een meeneem-chinees en hebben ze de arme man meegenomen. Een meeneem-chinees op je schouw staat geweldig. Stijgt in deze tijden van crisis waarschijnlijk ook nog in waarde. Ik kuch niet meer maar hoest nu hardop. Luid en krachtig. Zou het kunnen dat die Chinees aan de opiumpijp ligt, vraag ik me af. Of is hij een klein Chineesje aan het maken? ’t Zal wel een namaakkindje zijn, want in het namaken zijn ze geweldig goed, heb ik horen zeggen. De deur van de keuken gaat open, eindelijk, denk ik, ik was al van plan naar de overkant te gaan om een pakje frieten. De man neemt de menukaart en geeft ze mij. “ Da’s niet nodig, ik zou graag libbekes in rooksaus hebben. Zonder lijst, maar met flieten…” Ik heb gehoord dat Chinezen moeite hebben om de “r” uit spreken. Sociaalvoelend als ik ben, is het voor mij maar een kleine moeite om hen in hun koeterwaals tegemoet te komen. De man kijkt me lachend aan, noteert m’n bestelling. “ Doe er nog een glaasje watel bij, bluiswatel…aub…” Ik ben beleefd opgevoed in de brousse en ken m’n wereld hé? De man vertrekt naar de keuken, het duurt geen kwartier of er staat een dampende schotel met ribbetjes en frieten voor m’n neus. Van een snelle bediening gesproken. Recht uit de microgolf, het kan bijna niet anders. Ik proef, eerst een klein hapje, je weet maar nooit. Maar ’t valt mee en gezien ik honger heb, doe ik niet moeilijk. De Chinees knikt goedkeurend, weer een klant die een hond zit op te vreten en het niet weet. Grapje hé? Of misschien juist niet… Er zitten acht ribbetjes in de looksaus. Met veel vlees op. Z’n geld meer dan waard, besluit ik. Ik moet dringend een boek schrijven over ribbetjes in looksaus. Ik heb ze al overal gegeten. Soms proefden ze naar rubber. Als je ze tegen de muur gooide, kwamen ze automatisch terug. Als een boemerang. Soms kreeg ik alleen de beentjes en moest ik het vlees met een vergrootglas zoeken. Maar hier krijg ik waar voor m’n geld. “ Patloon, klijg ik de lekening?”vraag ik beleefd. “ Wilt u nog een koffie of een thee? Op kosten van het huis?” vraagt de man bijna smekend. “ U spreekt wel goed Nederlands voor een Chinees en zonder accent…”zeg ik een beetje verbaasd. “ Hebt u problemen met de “r” uit te spreken?”vraagt de Chinees vriendelijk. Daar zit je dan de leukste te wezen, ik voel me rood worden tot achter m’n oren. Ik kan natuurlijk zeggen dat het zo is, maar da’s niet vol te houden. “ Solly, ik bedoel sorry, het ligt nu eenmaal in m’n aard om belachelijk te doen. Een aangeboren afwijking. Maar ik wou u niet kwetsen, verre van. Nogmaals m’n excuses…” “ Ik ben hier geboren en getogen. In de Vanwezebeeckstraat. Ik heb jullie taal dus op school geleerd. Maar als je wilt, leer ik je wel Chinees hoor…” “ Doe mij maar een koffietje, alstublieft..” De man brengt mij de koffie. Ik ben nog steeds de enige klant in de zaak. “ Ik woon hier juist achter de hoek…”probeer ik het gesprek terug op gang te brengen. “ Ik woon hierboven met m’n vrouw…”zegt de man. “ Is ze ook Chinese?” “ Ja, soort zoekt soort hé?” “ Heb je geen Chinees vrouwtje op overschot, ik ben dat alleen zijn moe…”vraag ik met een glimlach. “ Ik zal er eens over nadenken, maar Chinese vrouwen zijn nogal kieskeurig. Maar ze zijn ook gedienstig. De echte Chinezen, die van België da’s een ander paar mouwen. Vrijgevochten. Een beetje veel…” Het wordt donker buiten. De regen klettert tegen het raam. Ik moet maken dat ik thuis ben voor ik een gratis douche krijg. Ik reken af, wil hem een fooi geven voor de service en het gesprek. Hij weigert. Als ik die fooi aanvaard, sta ik bij u in schuld, zegt hij. ’t Is maar hoe je het bekijkt, denk ik. Ga je zo door die regen, vraagt hij. Ja, ik moet wel, maar ’t is gelukkig niet ver. Hier, neem die paraplu en breng hem morgen terug. Is die man mij een les in nederigheid aan het geven of doet hij het met bijbedoelingen? Ik weiger de paraplu. Als ik die paraplu aanneem, sta ik bij u in schuld. Zeg ik met een glimlach. De man schiet in een Chinese lach. Een verdwaalde en verwaaide man met hond kijkt ons aan, schudt met z’n hoofd. Z’n hond schudt ook maar met z’n pels. Ik ga al lachend naar huis, de regen kan me niet deren. Ik zing het liedje van “ Singing in the Rain”. Laat ze maar denken dat ik gek ben, ik weet wel beter. Ik heb lekkere ribbetjes gegeten en een even lekker gesprekje gehad. Benieuwd of ik de volgende keer terug gratis koffie krijg. Ik neem me voor om tweemaal per maand ribbetjes in looksaus te gaan eten. Meer laat mijn budget niet toe. Misschien steek ik nog iets op van de Chinese cultuur en als tegenprestatie mag hij van mij een boek kopen. Voor wat hoort wat, denk ik altijd. Maar zoals je weet, denk ik teveel hé? ©GoNo