Geef ons heden ons dagelijks brood?

Op Prosieben, één van de vele Duitse zenders, gaven ze een documentaire over voedselverspilling in onze westerse maatschappij. Een kok, bekend van radio en tv in Duitsland, trok er ’s nachts op uit, samen met een cameraploeg en bodyguards.

Menslief, ik schrok me te pletter wat die kerel allemaal meemaakt in die grootsteden. Hoeveel mensen er geen dak boven hun hoofd hebben en dat in de 21^ste eeuw. Hoe mensen leven in rioolbuizen, tussen de ratten en andere ongedierte. Kruipen ze samen aan de ingang van een station, worden ze op de kortste keren weggejaagd door de politie of zogenaamde buurtwachten. Dezelfde buurtwachten die homo’s in elkaar slaan. Die niet beschaamd zijn om de nazi-groet te brengen terwijl ze aan ’t filmen zijn. Ik moest er van walgen, de opgetrommelde politie stond erbij en keek er naar. Deden niets tegen die buurtwachten met hun zwarte Gestapo-jassen. Sommeerden de asielzoekers vriendelijk op te krassen. Ik denk dat het een schijnvertoning was omdat er een camera aan ’t filmen was. Maar het ging hem over de voedselverspilling in een grootstad zoals Keulen…

De bekende kok had zich uitgedost als een landloper. De camera was nu een verborgen camera geworden. De eerste halte was een groot winkelcentrum, waar ook een grootwarenhuis gevestigd was. Ze zochten naar de vuilnisbakken, na eventjes zoeken vonden ze die aan de achterkant van het magazijn. Ze stonden, veilig afgeschermd achter een hoge omheining. Voor de kok geen bezwaar, hij kroop erover. De verborgen camera registreerde alles haarfijn. Bij de eerste vuilnisbak die hij openmaakte was het al prijs. Kilo’s eten, gaande van hele trossen bananen tot zakken ajuin en aardappelen, appelen, peren enfin alle soorten fruit die maar denkbaar zijn. Weggegooid omdat er een rottend plekje opzat. Omdat er één stukje fruit een bruin plekje vertoont, wordt de hele zak weggegooid. Met de rest van de groenten idem dito. Ik zat met verbazing te kijken hoe decadent onze westerse maatschappij wel is. De kok nam alles mee naar z’n restaurant. Waste alles af en sorteerde het fruit en de groenten. Wat rot was, vloog in de vuilniszak, wat nog eetbaar was ging de koelkamer in…

De volgende dag ging hij op pad met de mannen van de vuilniskar. Gekleed als vuilnisophaler hielp hij mee de vuilbakken op te halen in een poepchique buurt. Jongens, wat daar weggegooid werd, niet te geloven. Hele zakken met cadeau’s gekregen met nieuwjaar, tot nog ingepakte eendenlever waarvan de datum nog niet eens verlopen was. Moeten die dieren daar voor zo lijden, vroeg ik me af…

De kok belde naar de grootwarenhuizen. Vroeg hen waarom al dat voedsel weggrgooid werd. Waarom niet hetgeen rot was eruit gehaald? Opnieuw verpakken kan toch zo moeilijk niet zijn? Opnieuw verpakken kost te duur, was het antwoord. Dan moeten we meer personeel in dienst nemen en die moeten ook betaald worden. U weet toch dat u een inbraak gepleegd heeft, zei de verantwoordelijke spreekbuis van het grootwarenhuis. Breng me maar voor de rechtbank, antwoordde de kok. Voor advocaten is er blijkbaar wel geld, zo te horen? De verantwoordelijke hing op…Hier in België zou de tv-kok vijftig jaar dwangarbeid krijgen, vijftig jaar aan één stuk patatten jassen voor het gevangeniswezen…

De kok ging weer met een rijke buit naar z’n restaurant. Niet alleen aan eten, maar ook nog aan cadeau’s. De kledingstukken zou hij wegschenken aan een instelling. Met al het weggeworpen voedsel zou hij een gratis maal bereiden voor de buurt waar zijn restaurant gelegen was. Hij kende z’n stiel, ’t zag er verdomd lekker uit…

De gasten kwamen binnen, er stond een groot scherm opgesteld voor de feestdis. De mensen, opgedirkt alsof ze naar een receptie gingen, namen plaats aan de lange tafel. De obers brachten de spijzen en je zag aan die mensen hun ogen dat ze er wel pap van lustten. Maar ze moesten wachten tot de chef kwam…

Voor je begint met het voorgerecht, wil ik eerst iets laten zien, zei de chef. Hij liet zien waar hij het eten vandaan gehaald had. Mensen, ik zag al die opgedirkten bleek om de neus worden. Ze keken naar hun bord alsof er plots koeienvlaaien op lagen. Dat eet ik niet op, zei een dame, dat zit vol met microben. Ze kokhalsde. De kok zei, terwijl hij de bewijzen toonde, dat het allemaal nog ingepakt voedsel was waarvan de datum niet eens overschreden was. Eén man heeft ervan geproefd en zei dat het lekker was. Ik weet nog altijd niet of die klanten geen acteurs waren. Ik kan me bijna niet voorstellen dat die kok zulke risico’s genomen heeft om iets aan de kaak te stellen. Niemand zal toch nog bij hem willen gaan eten? Die gaat z’n eten uit de vuikbakken halen, goedkoper kan niet hé? Terwijl het hem uitsluitend ging over de verkwisting van voedsel, maar dat snapten de mensen niet…

Hier werd er ooit eentje gedagvaard wegens diefstal omdat hij een paar koffiekoeken uit de vuilnisbak van de Carrefour gehaald had. Diefstal, de Carrefour stond op z’n kop. Die kerel moest op z’n minst vijf jaar gevangenis krijgen en nog tien jaar ter beschikking van de regering. ’t Is verdomme al ver gekomen als men zomaar weggesmeten koffiekoeken uit een vuilbak mag stelen, zei de gerant van de Carrefour. Het is tot een rechtszaak gekomen, de man werd vrijgesproken, maar moest wel een boete betalen. Only in Belgium hé?

Er zijn mensen die creperen van de honger, die uit pure noodzaak gaan stelen. Er zijn ook een pak profiteurs, dat weet ik uit ondervinding. Maar als ik zie hoe men hier in ons ééngemaakte Europa omgaat met voedsel, dan krijg ik de neiging om te kotsen en te wenen. En dan durven ze ons nog wijsmaken dat er een crisis is…Begrijpe wie kan hé?

©GoNo