Vandaag in de krant.

Trainer van zelfmoordterroristen blaast zichzelf en de klas op.

Te gek om los te lopen. Terrorist wordt stilaan een knelpuntenberoep, me dunkt. Er zullen nog weinig kandidaten overblijven. De vraag is natuurlijk wanneer je geslaagd ben? Krijg je na afloop van de cursus een diploma? Moet je een praktijkproef afleggen? Zo ja, waar wordt die afgelegd? Volgens mij in de klas, volgens de trainer ook…

“ Achmed, goed luisteren hé? Dat hier is een bommengordel, met de nadruk op bommen. ’t Kan me niet bommen dat je zoiets nog nooit gezien hebt. Je moet dat om je midden binden. Zie je die rode draden? Ja? En die blauwe? Ja? En dat rood knoppeke? Die staven in diene gordel zijn van hoogwaardige dynamiet. De rode draden zijn verbonden met een batterij van Duracell, die gaan langer mee. Achmed, ge luistert weer niet hé? Hoe wilt ge nu vooruit geraken in ’t leven als ge nooit oplet in de klas? Spelen moet ge op de speelplaats doen. Daar moogt ge met granaten werpen in de zandbak. Oefening baart kunst, zeg ik altijd. Ge weet toch dat ge allemaal van Allah zeven maagden krijgt hé? Vroeger waren het er meer, maar ’t is overal crisis. Dat komt door die vuile kapitalisten. Mohamed, Allah is groot, hebt ge nu nog niet die draden verbonden? Moet ik hier alles zelf doen? Rood verbindt ge met de batterij, kijk, ik zal het nog eens tonen…”

Mouktar, de alom geprezen instructeur, neemt een bommengordel en toont hoe het moet. De leerlingen kijken hem vol ontzag aan. Je moet het maar kunnen, denken ze…

“ Meester, Allah Akbar, maar die batterij is niet verbonden met de rode knop…”zegt Achmed, die wil laten zien dat hij goed opgelet heeft.

“ Juist, Achmed, heel goed gezien en weet je ook waarom?”vraagt Mouktar op gebiedende toon.

“ Nee, misschien is de batterij leeg? “

“ Nee Achmed, we verbinden die pas als we op weg zijn naar ons doelwit…lijkt me logisch hé?”zegt Mouktar kwaad om zoveel debiliteit.

“ Maar meester, Allah zij geloofd en geprezen, hoe weten we dat die batterijen niet plat zijn?”

“ Jezus was een profeet, Mohammed ook, moesten we bij de katholieken zitten, ik zou zeggen dat jullie ongelovige Thomassen zijn. Maar we zijn moslims en die hebben het strafste geloof. Maar om jullie gerust te stellen zal ik het bewijzen. Achteraf niet komen klagen hé?”

Mouktar, verbindt opnieuw alle draden, ook de draad naar de rode knop. Voldaan over z’n ingespannen uitgevoerde werk, kijkt hij naar z’n klas. Ga daar mee naar de oorlog, denkt hij. Twijfel besluipt hem, zou het wel werken? Stel dat die batterijen wel degelijk plat zijn? Ge staat daar terrorist te wezen en uwen bommengordel sputtert langs alle kanten. Ge kunt moeilijk aan een chauffeur vragen om eventjes contact te leggen met z’n autobatterij. Alhoewel, die Amerikanen zouden nog zo stom zijn om het te doen, alleen al voor de fun…

Druk ik of druk ik niet? Ik moet en zal het weten, denkt Mouktar. Zijn ze leeg, dan kunnen ze me nieuwe geven bij den Brico. En ze mogen dan al blij zijn dat ik hun magazijn niet opblaas. Mouktar drukt op de rode knop…

Een harde knal die horen en zien doet vergaan. De hele klas weggevaagd in een paar seconden. Een kettingreactie met al die bommengordels. Allah bonheur…

Mouktar ligt te zieltogen, ik mankeer precies een paar stukken aan m’n lijf, denkt hij. Die verdomde batterijen waren dus niet leeg, wat op zich een hele geruststelling is…

“ Jongens, de les is gedaan, ge moogt allemaal naar huis gaan en wees voorzichtig in het verkeer…” waren de laatste wijze woorden die hij sprak.

Z’n tweeëntwintig leerlingen hielden voor een keer hun grote mond, ze lagen er sprakeloos bij…

Allah kijkt vanop z’n wolk naar het tafereel. Wat een bende idioten, denkt hij en wrijft over z’n lange witte baard. Zeven maagden? Ze mogen het vergeten, nog geen oude maagd van tweeënnegentig krijgen ze. Die zijn nog in staat om heel mijnen hemel op te blazen. Ik stuur ze naar Lucifer, kan die nog wat lachen. En zo komt het dat de hel volzit met terroristen, die alle dagen tot in de eeuwigheid zichzelf en hun soortgenoten opblazen. Lucifer geniet alle dagen en nachten van hun vuurwerk. Werkloosheid kennen ze daar niet. De koning van de Duisternis heeft zelfs een speciale kuisploeg aangesteld. Geleidt door een SS-er. Een Sondercommando, noemen ze dat daar. Klinkt me bekend in de oren. Er loopt daar ook een manneke rond met sluikhaar en een snorretje dat verdacht veel lijkt op dat van ene Dolf H. ’t Is daar alle dagen ambras tussen Saddam, Kadhafi en Hitler. Stalin houdt zich gedeisd, mijn tijd komt nog wel, denkt hij. ’t Wordt tijd dat er nieuw volk komt, zegt Kadhafi, altijd dezelfde smoelen, ik word er onnozel van. Ge zijt een onnozelaar, zegt Hitler, ik laat je straks fusilleren. Sieg Heil en ook Heil Hitler. Lucifer roept of hij moet komen helpen. Stalin fluistert in Saddam z’n oor dat hij van plan is om een staatsgreep te plegen. Saddam ziet het wel zitten maar wil eerst naar de kinesist want hij heeft geweldig veel pijn aan z’n nekwervels. ’ t Lijkt wel of m’n nek gebroken is, zegt hij. Hitler steekt een vinger in het gat in z’n kop. Tochtig, wreed tochtig, is z’n conclusie. Kadhafi zegt dat z’n gat groter is. Hoe bedoel je, vraagt Hitler. Het gat in mijne kop hé, apenjong, zegt Kadhafi op kwade toon. Die heidenen, ze moesten ze allemaal opknopen en vierendelen en als er nog tijd over is, hun kop eraf hakken. Ja, zeggen ze unaniem, dat waren nog eens tijden hé?

©GoNo