De kleren van de kiezer…

Wat is dat toch met al die zoontjes/ dochtertjes van die politici? Ze willen allemaal in de politiek gaan. Uit puur idealisme. Om onze Vlaamse en bij uitbreiding Belgische wereld te verbeteren. Er zijn mensen die beweren dat ze het uit pure geldzucht doen, maar da’s ferm overdreven. Er zijn er ook die beweren dat ze nog gene stamp onder hun kont waard zijn, maar da’s nog meer bij de haren getrokken. Wat is er verkeerd aan om in de voetsporen van hun vaders en moeders te treden?

Dat ze nog niets bewezen hebben? Ja, denk ik dan, je moet ze wel de kans geven hé? Onze huidige koning Philippe van Saksen-Coburg en nog wat landerijen heeft al die jaren moeten horen dat hij niet deugde om koning te worden. En kijk waar hij nu staat of zit. Met een loon dat nauwelijks meer is dan de eerste beste CEO van een staatsbedrijf. Hij is, op papier althans, de grote baas van een bedrijf met bijna twaalf miljoen werknemers. Het grootste bedrijf in België. Hij is perfect viertalig, kent de economie op z’n duimpje. Kent ook de meeste politici, de hele adel en clerus. Die man kunnen ze niet genoeg betalen, vind ik…

Hier in België is het bijna een traditie dat de zonen/ dochters hun vaders opvolgen in de politiek. Marc Eyskens volgde Gaston Eyskens op, Antoinette Spaak haar vader Paul-Henri Spaak, maar dat liep een beetje spaak. Freya Vandenbossche, Tom Dehaene, Jean J. Vandergucht, Matthias Declercq, Bruno Tobback, en binnenkort de kinderen Dewever, Somers, Verhofstadt en consoorten. Eerlijk gezegd en gezwegen, al die kroonprinsen en- prinsessen staan te dringen om verkozen te worden. Ze hengelen naar uw en mijn stem. Ze sleuren er op hun partijdagen zelfs gebarentolken bij. Er zit dan welgeteld één slechthorende in de zaal en eentje in een rolstoel. Kwestie van te laten zien hoe medelevend ze zijn met het plebs. Als de camera’s weg zijn worden die beleefd gevraagd om op te hoepelen. De receptie is voor de echte leden hé?

De verkiezingen zijn pas in mei 2014 en we worden nu al overspoeld door hun propaganda. Er gaat geen dag voorbij of ze komen met ronkende verklaringen af. De ene al debieler dan de andere. De ene partij wil van het pensioenstelsel af, de andere wil het hervormen. De ene partij zegt dat we minder moeten werken, de andere zegt dat we meer moeten werken. De ene belooft meer welvaart, de andere ook maar ’t mag niets kosten. En ga zo maar door, je wordt er zo zot van als een dolgedraaide paardenmolen. Wanneer komt er hier eindelijk eens een grote schoonmaak, vraag ik me af. Wanneer gaat de voltallige bevolking eens de straat op om te eisen waar we recht op hebben? Recht op werk, op een loon waar we kunnen mee leven, op belastingen die dienen waarvoor ze uitgevonden zijn. Geen fils-à-papa of fille-à-papa, die zelfs zonder verkozen te zijn in het parlement zitten. Kinderen die alleen de naam van hun ouders dragen en daarmee is de kous af. Die elke maand een riante vergoeding opstrijken zonder te weten wat een doordeweeks brood kost. Die denken dat de nulmeridiaan door hun gat loopt. Maar kan je die kinderen ongelijk geven? Ik weet het niet, als de jobs zo dun gezaaid zijn, is het toch doodnormaal dat een vader en/of moeder aan de toekomst van zijn of haar kinderen denkt. Maar het begint wel op te vallen hé? De burgers slikken het niet meer, zijn mondiger geworden. Ik denk dat er velen terug met de voetjes op aarde zullen staan, na de verkiezingen. Er zou wel eens een serieuze omwenteling kunnen zijn. De mensen zijn niet meer geneigd alles met de mantel der liefde te bedekken. Het veelvuldig gegraai en de onstopbare geldzucht van al die hooggeplaatste dames en heren politici en hun benoemde politieke vertrouwelingen, loopt de spuigaten uit. Ze hebben een plafond ingesteld voor hun CEO’s. 650 000€ mogen die nu nog verdienen per jaar. In Belgische franken een slordige 26 000 000. Dat zeggen ze er niet bij hé? Iemand die gaat doppen, krijgt na verloop van tijd een vergoeding van +/- 933€ per maand. Of  11196€ per jaar. Dat komt neer op een kleine  451 645 oude Belgische franken. Als je de optelsom maakt, zijn we dus maar  1/60^ste waard van een CEO in overheidsdienst. Die dan nog betaald wordt met ons belastinggeld.  We zijn de aandeelhouders en hebben niets in de pap te brokken. We laten het toe, doen niks en klagen achteraf. Na de stembusgang zullen we ons weer afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat we opgescheept zitten met een stelletje nietsnutten die amper kunnen lezen of schrijven….die meer met hun laptop of i-pad bezig zijn dan met hun parlementair werk.

Zijn we niet allemaal CEO’s van ons eigen leven? Wij moeten ook beslissingen nemen die risico-gebonden zijn. Maar bij ons, is een verkeerde beslissing nefast voor ons verdere leven. Wij kunnen niet terugvallen op een uittredingspremie, een oprotpremie of een andere rijkelijk betaald jobke. Bij ons is het linea recta naar de bedelstaf. Ik kan er van mee spreken en met mij nog vele anderen. Na vier jaar aan de dop, zijn m’n weinige spaarcentjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik moet goed uit m’n doppen kijken of ik haal het eind van de maand niet eens. Koken doe ik alleen nog als ik echt zin heb, de tering naar de nering zetten, noemen ze dat. Ik verslijt de klederen die ik heb tot ze op de draad versleten zijn. Vroeger gooide ik een broek met een gat erin, gewoon weg. Nu vind ik het modern en een luchtgat bevordert de hygiëne, denk ik dan. Schoenen koop ik voorlopig niet. Als het regent staat er water in m’n schoenen, maar da’s dan weer een meevaller. M’n voeten zijn gratis gewassen, wat weer een stukje scheelt op m’n waterrekening. Ik scheer me om de drie maanden, ik doe gemakkelijk twee jaar met één scheercrème-spuitbus. Ik bezuinig op alles en nog wat. Moest ik kunnen, ik zou bezuinigen op de verhalen die ik schrijf. Geld maakt niet gelukkig, zeggen ze. Wat een klote-gezegde hé? Uitgevonden door iemand die teveel geld had, waarschijnlijk. Geld maakt verdorie wel gelukkig. En ’t is nog gezond ook. M’n gezondheid gaat achteruit omdat ik een doktersbezoek zo lang mogelijk uitstel. Wat achteraf nog meer kosten met zich meebrengt, gezien ik dan weer meer medicamenten nodig heb. Maar kom, we mogen niet klagen. Of je nu arm of rijk bent, sterven doen we allemaal hé? Ik hoop alleen maar dat ze aan die befaamde hemelpoort geen entreegeld vragen of ik ben weer gezien…

©GoNo