Zwanger van een banaan?

Ik hang door m’n raam, een sigaret rokende en een kopje Senseo op de vensterbank. De frisse lucht doet me goed, ik adem diep in, vul m’n longen met Vlaamse lucht. Met een ferme hoestbui als gevolg. Zou het dan toch waar zijn van die fijne stofdeeltjes? Of ligt het aan m’n sigaret? Ik opteer voor het eerste…

De flikkerlichtjes aan de overkant gaan aan en uit. De kerstman hangt nog altijd aan het raam. Flikker toch op, man, denk ik. En inderdaad, hij begint te flikkeren als een overjaarse strand-homo. Waarschijnlijk werkt hij op zonne-energie, gezien de zonnepanelen op het dak. Sedert ze aan de overkant die panelen gelegd hebben, brandt er daar dag en nacht licht. Ik heb al gevraagd om een kabeltje te leggen naar m’n woonst, maar ze willen niet. Egoïsten, denk ik dan. Een kabeltje aansluiten kan toch zo moeilijk niet zijn?

Buiten een kat die zit te mauwen omdat ze niet binnen kan, is er weinig of niets te zien. Dan maar een beetje binnen loeren bij de overburen. De neger, een woord dat men niet meer mag gebruiken, is bezig met de afwas. Z’n blanke vrouw staat naast hem met een fles. Moet die zwarte medemens de afwas doen onder dwang, vraag ik me af. ’t Is een fles cola want ik zie geen verschil tussen de neger en de fles. Als het een plastic fles is, heeft hij geluk. Dat komt minder hard aan dan een glazen fles hé? Denk ik toch. Ik dacht dat de slavernij afgeschaft was, maar waarschijnlijk is het de dochter van een koloniale plantage-eigenaar. Iemand die z’n geld nog steeds verdiend met rubber. In de Republic Democratique du Congo gebruiken ze nog echte rubberen condooms. Die zijn onverslijtbaar, je moet ze gewoon eens goed uitwassen met Dreft en klaar is terug Kees. Geloof me of juist niet, ze hebben ze in verschillende kleuren en smaken. Zwart en bananensmaak verkopen ze het meest. In de krant “ La voix du Congo” stond er onlangs te lezen dat er een vrouw zwanger geraakt was van een banaan. Dat moest ik even uitpluizen hé?

Mathilde Kuntaké beweerde bij hoog en bij laag, dat haar man alle voorzorgen genomen had. Ze deed zelfs wat de kerk haar opgelegd had. Periodieke onthouding en zo van die dingen waar paters en nonnen alles over weten. Tot ze een foldertje kregen van de Voorlichtingsdienst van het Ministerie van Welzijn en Andere Zaken. Wat die andere zaken zijn, zijn m’n zaken niet. In dat foldertje, in zwart-wit, stond te lezen dat men gratis condooms kon krijgen bij de plaatselijke medicijnman. Hij had er ook tweedehands, maar die lagen niet zo goed in de eveneens plaatselijke markt. Mathilde Kuntaké zei het tegen haar echtgenoot, verwees hem naar het foldertje, maar de arme man kon lezen noch schrijven. Had dan je schoolgeld op tijd betaald, denk ik dan. In plaats van in de lokale kroeg rond te hangen die tien kilometer verder was. Want daar moest men het water gaan halen. Van water krijg je dorst, was de slogan van Desiré Kuntaké. De neger, oei weer dat woord, die de barak daar openhield, had gestudeerd in Louvain-la- Neuve. Economie-en handelswetenschappen. Met een lening die hij bij de Dexiabank gekregen had heeft hij een een zaakje opgezet. Voor een deel van de winst, mocht hij sterke- en andere dranken verkopen aan de waterpomp van de Jezuieten. Het leverde hen allebei een aardige duit op. Belastingen werden er niet betaald, want z’n zaakje viel onder de noemer van religieuze werken. Hier in België moeten ze ook geen btw betalen op hun verzendingen naar de Afrikaanse landen. Raar hé? Iedereen moet btw betalen, de kerk niet. Daar is met al die bezuining nog niemand over gevallen…

Hij aanvaardde zelfs euro’s, roebels en dollars. Die hij met grote winst omruilde bij de paters. Na aftrek van de kosten van de gebruikelijke zegen, hield hij er nog genoeg aan over om z’n buitenverblijf in België verder af te betalen. Z’n winkeltje in de Matonge-wijk was al lang betaald en diende om dat klein beetje dat hij bijverdiende wit te wassen. Wat voor een zwarte een zekere weerstand oproept. ’t Zal hem aan de kleur liggen, denk ik dan.

“ Doe je nog aan periodieke onthouding, Desiréé?” vraagt pater Pierre op een toon die een duidelijke interesse vertoont in het wel en wee van z’n onderdanen.

“ Comment?”antwoordt Desiréé, die er de ballen van verstaat, wegens gebrek aan educatie.

“ Of je nog steeds kuis bent in het doen en laten…”

“ En Français, svp ende astublieft? Je ne comprends pas…”

Zelfs in het Frans zou hij er nog niets van verstaan, mompelt pater Pierre. God in de hemel en ik op aarde, waarom moet ik zo lijden? Vraagt pater Pierre zich af. Een donderslag als antwoord moest volstaan en om alle zonden uit te wissen, begon het nog overvloedig te regenen ook.

Ze gingen onder het afdak staan. Een dak dat helemaal niet af was, gezien het lekte langs alle kanten. De heilige pater heeft natuurlijk de beste plek, die word maar half zo nat als de zwarte. Desiréé voelde een opkomende woede in zich opborrelen. ’t Kan ook zijn dat de sterke drank aan het gisten was in z’n verzopen maag. Ik hak subiet diene pater in mootjes met m’n machete. Borrelmootjes als het ware. Maar zover kwam het niet, de regen verdween even plotseling als ze gekomen was. Een stralende zon brak door het wolkendek. Hoe mooier moet en kan ik het nog schrijven?

Desiréé neemt z’n gammele fiets, gemaakt uit verschillende onderdelen van fietsen die men hier opgevist heeft uit de Schelde. Maar hij rijdt en da’s ’t voornaamste. Hij zet z’n halve met water gevulde bidon op bagagedrager en verdwijnt op het uitgehakte pad in de brousse. Die onbeleefderik moesten ze z’n handen afkappen, denkt pater Pierre. Dat waren nog eens tijden, toen luisterden die zwartjes wel. Ze hadden nooit moeten toestemmen met die onafhankelijkheid, gewoon een beetje autonomie geven was ruim voldoende geweest…

Ja, zal je zeggen, maar wat heeft dat allemaal te maken met die zwangerschap door een banaan? Weet ik veel, maar anders krijg ik m’n blad niet vol. Nee, ik weet het wel, ’t was maar een grapje, zei ene Herman Goering in het Neurenbergtribunaal. Ge moet dat allemaal zo zwaar niet oppakken, wij hebben ervoor gezorgd dat er meer plaats is voor onze nakomelingen. Het scheelde niet veel of hij was bijna vrijgesproken, de leukerd. Maar dit buiten beschouwing en geheel terzijde…

Mathilde Kuntaké had ook haar gevoelens, die onthouding zei haar niets. Haar geheugen liet haar af en toe in de steek, zeker als haar lustgevoelens de bovenhand namen. Dan keek ze romantisch naar de maan en de sterren. Zich afvragende hoe ver België verwijderd was van haar dierbaar Congo. Hoe meer ze erover dacht, hoe romantischer ze ervan werd. De pot op met die onthoudingen, ik wil mijne vent voelen, hij moet maar een banaan gebruiken. Is evengoed als een condoom en ge kunt hem achteraf nog opeten ook.

Desiréé, zei ze, pak een banaan en pers er uwen piemel in, we gaan seks hebben met bananensmaak. Desiréé, blij dat hij eens een ander kleurtje mocht gebruiken, deed wat van hem gevraagd werd. Als een goede toekomstige huisvader. Maar dat wist hij toen nog niet. Z’n piemel paste in de banaan, ’t zat als gegoten. ’t Voelde zelfs heerlijk en ’t rook inderdaad naar banaan. Meestal is dat wel zo of die banaan moet er al een paar weken liggen hé? Hij pompte zoals hij de dagelijkse hoeveelheid water oppompte bij de paters. Maar bij de zaadlozing ging het plots mis. De banaan vloog met een luide knal uitéén. Bananenmilkshake, dacht Desiréé. Gratis en voor niks. Z’n vrouw kon er niet om lachen, hoe zou jezelf zijn als je op het bijna hoogtepunt vol met bananensmurrie komt te liggen?

In het dorp kwam iedereen al vlug te weten hoe de ware toedracht was. Mathilde beweerde dat ze zwanger was van een banaan. Ze had believers en non-believers. Die in nonnen geloofden, namen het met een korreltje zout van een kilo of twee. De believers plukten alle bananen van de bomen in de wijde omtrek, wat dan weer een schaarste tot gevolg had. Ze moesten op den duur bananen importeren uit Brazilië en andere Zuid-Amerikaanse contreien. Daarom en alleen daarom, zijn Afrikaanse bananan zo duur. De Oxfam-winkels kunnen ervan meespreken. Naar het schijnt kan pater Pierre geen bananen meer horen of zien. In z’n wekelijkse preek verwijst hij naar de gevaren van oneigenlijk gebruik van een banaan :

“ Jezus heeft gezegd:” Ga, vermenigvuldig u en laat daarna de kindertjes tot mij komen. Voorwaar, ik zeg u. Geef ze bananenmoes, zo die al voorhanden is, daar worden ze sterk van. Kijk maar naar de apen, uw dichtsbijstaande soortgenoten…”

De zwarte gemeenschap moest hier even nadenken. Gedaan met onze piemels in bananen te persen, riepen ze met een ferme halleluja er bovenop. De meeste vrouwen waren het eens met hun mannen. Ze hadden al last genoeg van al die vliegen die er op afkwamen. En ge krijgt die geur zo moeilijk weg hé?

Maar voor Mathilde Kuntaké veranderde niets. Negen maanden later werd er een schoon zwart kindeke geboren, met van dat kroeshaar. Een zoontje. Het geel van z’n oogjes leek op dat van een banaan, maar dat zal wel toeval wezen, denk ik dan…

©GoNo