De Jeugd van Tegenwoordig en Daarna…5

Patrick Schietecatte zoekt een uitweg, deels om z’n leiderschap bevestigd te zien, deels om het vertrouwen dat in hem gesteld wordt niet te beschamen. De regisseur, die zich helemaal niet gegijzeld voelt, zit zich af te vragen of er geen realty-soap kan gemaakt worden over revolterende schoolgaande jeugd. Als de jeugd dan massaal kijkt, zitten ze gegarandeerd gebeiteld wat betreft de kijkcijfers. Meer kijkcijfers, meer reclame-inkomsten, die dan weer kunnen gebruikt worden om nog grotere rotzooi te produceren…
“ Patrick, we moeten eens praten…”zegt de regisseur.
“ Waarover zouden wij moeten praten? “
“ Die rebellie kan niet eeuwig duren. Je kunt je toekomst niet te grabbel gooien. Het is allemaal een beetje uit de hand aan het lopen. Ik loop met het idee rond om hierna een realtyreeks te maken. Opgenomen in jullie school of een leegstaande school, die we nieuw leven in blazen. Jullie mogen allen meedoen tegen een billijke vergoeding…”
Die billijke vergoeding is met een korreltje zout te nemen. Buiten een warme maaltijd en wat drankbonnetjes zal er niet veel van de molen vallen. Maar wat weten die snotapen van hoe de tv-wereld in elkaar zit. Hun ouders zullen al blij zijn dat ze op tv komen, iets om mee te stoefen tegenover de buren. Denkt de regisseur.
Patrick denkt koortsachtig na. Een glansrol in een soap, ’t Is niet voor iedereen weggelegd. En er dan nog voor betaald worden is helemaal de max. Maar wat zou z’n vader hiervan zeggen? Z’n zoontje als acteur? Z’n vader zag z’n zoontje al in z’n voetsporen treden, iedereen van vader op zoon was militair geworden. Dat was en is een traditie in de familie Schietecatte. ’t Is een vaste job en militairen zullen er altijd zijn..
“ Mag ik even overleggen met m’n papa?”
“ Natuurlijk, als compensatie krijgt uw vader een gratis abonnement op ons tijdschrift “ In de kijker…”. En een lidkaart die honderd jaar geldig is op de schietstand “ De Verdwaalde Kogel…”. Voor heel het gezin. Zeg hem dat maar…”

Intussen op de crisicel…

De anonieme stemming is zodanig anoniem dat niemand weet voor wie of wat ze gestemd hebben. De bode heeft niet begrepen dat hij de enige moest zijn die geen zak op z’n hoofd moest zetten. Iemand had hem dat toch kunnen zeggen?
De telefoon rinkelt opnieuw. Daarvoor dienen die dingen. Rinkelrinkel, rinkelrinkel. Wil er iemand die verdomde telefoon opnemen, roept de premier. De bode neemt op. Maar met een zak over je hoofd is het niet gemakkelijk om iets zinnigs te zeggen. En zeker niet als je aan ’t praten bent tegen de afstandsbediening van de televisie.
“ Hallo, hallo? U spreekt met de bode. Verdorie, die nieuwe telefoons trekken op niets. Hallo?”
De telefoon blijft maar rinkelen.
De bode denkt erover na om toch maar die zak van z’n hoofd te halen. Maar trouw aan de partijrichtlijnen, die zeggen dat er voor alles en nog wat een toelating moet gevraagd worden, twijfelt hij. Zou dit hem geen tuchtstraf opleveren? Op z’n minst een blaam en een boete van vijftig euro? Wat is de procedure ook alweer? Een aanvraag indienen op twaalf exemplaren en ondertekenen met “ gelezen en goedgekeurd..”. Maar dit is een noodsituatie. Daar gelden andere regels voor. Hij zoekt z’n geheugen af. Gevonden! Artikel 1 zegt dat men eerst moet bellen met de partijsecretaris. Die zal dan contact opnemen met de administratie. Die op hun beurt de partijvoorzitter contacteren. Die dan de partijraad bijeen zal roepen om de eventuele toelating door te geven aan de partijsecretaris. Waarna die zal bevestigen dat de aanvraag ingediend moet worden op twaalf exemplaren. Zonder te vergeten “ gelezen en goedgekeurd…”aan toe te voegen.
Het probleem van de zak is opgelost. Maar eerst moet de bode de telefoon zien te vinden…

©GoNo