De Jeugd van Tegenwoordig en Daarna...2

De crisiscel komt er niet uit. Na een geheime stemming, die onmiddellijk aan de persmuskieten doorgebriefd wordt, door een bode die te weinig verdient, moet de minister zelf de knoop doorhakken. De minister zit er hulpeloos bij, de verantwoordelijkheid weegt op z'n robuuste schouders. Sylvia, die naast hem zit en ijverig notities maakt, kijkt haar baas vol verwachting aan. Ze zal later echt in verwachting geraken, maar dat weet ze nu nog niet. Of juist wel? Ze legt, ongezien, haar linkerhand op de minister z'n rechterdij. De minister voelt een prikkeling doorheen z'n lichaam trekken. Hij krijgt als het ware een stroomstoot van enkele honderden volts. Moest het meer geweest zijn, was hij ter plekke doodgevallen en zou de belastingbetaler opdraaien voor de kosten van een staatsbegrafenis…In tijden van crisis is het beter dat een minister niet doodvalt hé?
" Beste vrienden, ik mag toch vrienden zeggen hoop ik, zo komen we er niet uit. Volgens mijn becheiden mening, gaat het hier om het gebruiken van geweld tegen kinderen. 't Is niet omdat wij een zorgeloze jeugd gehad hebben, dat we zomaar geweld kunnen gebruiken tegenover kinderen die het wat moeilijker hebben omdat hun ouders een beetje marginaal zijn. Kinderen hebben recht op educatie. Dat staat in de grondwet. Of ze ook recht hebben om te betogen en te staken, is een ander paar mouwen. We leven in een democratie, maar die heeft ook haar grenzen. We hebben een mandaat van de minderheid van de kiezers gekregen, laten we dan ook onze volle verantwoordelijkheid opnemen. Ik stel voor om na afloop van deze penibele zaak, een werkgroep op te richten om deze problematiek ten gronde uit te klaren…"
" Jamaar…"werpt de minister van Landsverdediging op…" kunnen we nu traangas gebruiken of niet?"
" Ik verdenk de minister van Landsverdediging ervan, dat hij ten koste van alles z'n overstock aan traangas kwijt wil. Waarom niet met een tank op de school schieten? Die staan daar toch maar te verroesten? Weet u dat het merendeel van uw tankcommandanten niet eens meer in hun tank binnen geraken? Wegens te dik geworden? " zegt de voorzitter van de Bond van de Jonge en Grote Gezinnen.
" Bent u ooit in het leger geweest? Nee? Dus u spreekt niet met kennis van zaken, u lult maar wat uit uw nek. Tussen haakjes hebt u zelf wel kinderen, ik bedoel daarmee wettelijke kinderen en niet degenen die verwekt zijn tussen de soep en de patatten?" Een antwoord en tevens vraagstelling van de minister dat kan tellen. De voorzitter loopt rood aan, vraagt zich af wie er nu weer uit de biecht gesproken heeft. Dat wordt smullen geblazen voor de roddelpers.
Silvia haar hand streelt nu de binnenkant van de dijen van haar baas. Die loopt even rood aan als de voorzitter. Rood is nu wel de overwegende kleur van de socialisten, maar toch….

Intussen aan de schoolpoort…

" Hebt u al nieuws van de crisiscel? Mogen we nu wel of niet deze rotzooi opkuisen? M'n manschappen staan te popelen van ongeduld om die belhamels een pak voor en op hun broek te geven. Maar eerst gaan ze huilen dat het niet mooi meer is om te zien…"zegt de commandant, die elke maand allimentatie moet betalen voor z'n kinderen die hij nooit ziet. De vijf minuten zijn al lang om. Dit is een lachertje aan 't worden. Hoe kunnen kinderen nu respect hebben, als de volwassenen er zelf bijstaan voor spek en bonen?
" Nog vijf minuten en wij gebruiken geweld en 't is de laatste keer dat ik het zeg…"roept de commandant van de stoottroepen door z'n megafoon.
Een raam gaat op een kier open, een doos krijtjes wordt naat beneden gegooid. Het doosje valt te pletter, de krijtjes blazen hun laatste adem uit in een krijtwolk. Verpulverd voor de goeie zaak. Er zit een briefje in van wat nog rest van wat eens een doosje gelukkige krijtjes was. Ha, denkt de commandant, er komt schot in de zaak. De gijzelnemers zullen hun eisen stellen. Waar wij volledig mee akkoord zullen gaan, in beloften maken zijn we goed. Het papiertje wordt hem overhandigd.
" Kijk mensen, dit zijn de eisen van de revolterende jeugd van tegenwoordig en daarna. Zoals u wellicht weet, onderhandelen wij nooit met terroristen. Maar dit zijn nog kinderen. Als vader van twee schattige kinderen, die mij het bloed vanonder de nagels halen, laat ik mijn vaderhart spreken om het eventueel gebruiken van geweld te stoppen en alsnog de rede te laten zegevieren…"
Z'n speech wordt op handengeklap onthaald. Die man kan nog stemmen opleveren, denken de aanwezige partijbonzen. Die man moet z'n eigen realty-show krijgen, die kan de kijkcijfers de hoogte doen ingaan. Denken de teeveebonzen. Voor die man willen we massaal gaan stemmen. Zeggen de kijkers…
" Wat zijn hun eisen? Vragen ze losgeld? Een vliegtuig? Meer kindergeld? Een andere vader en moeder? Een nieuw zusje of broertje?..." vraagt de reporter van CNN in z'n beste Nederlands met Amerikaans accent.
" Ik zal het briefje nu voorlezen, als ik eventjes stilte mag vragen? Of moet ik eerst in de menigte laten schieten? Sorry, grapje hé? Waar is dat verdomde papiertje nu weer gebleven? Ha, ik heb het…"
Een stilte daalt neer over de menigte, men kan een speld horen vallen. Volgens mij moet ge ongelovelijke goede oren hebben om een speld te horen vallen. 'k Heb het geprobeerd.
In de huiskamers zitten de ouders op het randje van hun stoel en een zenuwinzinking. De crisiscel kijkt met meerdere open monden naar het televisiescherm. De minister van Onderwijs z'n mond en z'n gulp staan ook open, zij het om andere redenen…
Wat zullen de eisen zijn van de jeugd van tegenwoordig en daarna…?

©GoNo