De prins die geen prins wou zijn.4

Prins August schiet wakker uit z’n dromerij. Naar de sterren staren is geweldig bevordelijk om tot rust te komen. Zeker na de inspanning die hij geleverd heeft om z’n ballade tot een goed einde te brengen. Hij tilt één ooglid op, z’n andere weigert om mee te werken. Hoorde hij daar geen plons alsof er iets in ’t water viel? Of is Blacky een bad aan ’t nemen? Of zouden er hier geesten ronddwalen?
Van geesten wist hij alles. Sedert z’n teerbeminde mama, die hij overigens niet gekend heeft, zelfmoord gepleegd heeft, lijkt het kasteel wel verdoemd. Z’n vader, tevens koning, heeft hem meermaals gezegd dat de geest van z’n mama ’s nachts rond dwaalt en hem het bloed van onder de nagels haalt. Allemaal omdat hij haar een klein beetje verbannen had naar de kasteeltoren met uitzicht op het dal, riviertje en de eeuwige groene bossen. Wat moest ik anders doen? Ik kon toch geen meisje van jou laten maken? Zegt hij tegen de kroonprins. De kroonprins zag het wel zitten om als vrouw door het leven te gaan. Toch op latere leeftijd. Maar dat hield hij wijselijk voor hem, z’n vader had al miserie genoeg…
Doordat de koning iedere morgen, bij het koninklijk ontbijt, over de geest van z’n moeder sprak, geloofde August meer en meer dat z’n moeder echt kwam spoken. Zou ze wraak op hem willen nemen want uiteindelijk was hij de bron van het kwaad. Het ging zover dat hij alleen nog wilde slapen met de toorts aan. En een lansknecht voor de eikenhouten deur. Die zelf zo bijgelovig is als een zwarte kat die onder een ladder loopt, terwijl hij zout over z’n schouders strooit…
Maar de koning zegt niet alleen dat het spookt in het slot. De kok heeft in z’n keuken ook al eens een wazige schim gezien. Die verdacht veel leek op de ex-koningin. De contouren dan toch. En het rook er plots naar Fleur de Matras, het lievelingsparfum van de queen. De kok gaf op staande voet z’n ontslag, wilde zich terugtrekken in een abdij om een kookboek te schrijven. Met de welluidende titel:” Middeleeuwse Koninklijke Gerechten…”. Z’n boek mocht hij schrijven, weliswaar in een donkere kerker, maar alle begin van het schrijverschap is moeilijk. En ik kan ervan meespreken…
De nieuwe kok geloofde helemaal niet in geesten. En nog minder in verschijningen. De enige verschijning waarin hij geloofde waren roze olifantjes. Maar dat kwam veeleer omdat hij zich tegoed deed aan overmatig wijngebruik. Je moet de kat niet bij de melk zetten hé?

De prins wrijft z’n ogen uit, tuurt in het donker. Wat drijft er daar op het liefelijke riviertje? En wat is het dat daar achteraan zwemt? De prins staat recht, neemt z’n vlijmscherp zwaard en loopt voorzichtig naar de oeverkant…

©GoNo