Het einde der Tijden…
We schrijven en zeggen het jaar onzes heren 2030.
Na de catastrofale winter van 2029, toen grote ijsschotsen afbrokkelden van de noordpool en zich een weg baanden tot voor de Belgische en Nederlandse kust, waren de regeringen van beide landen wakker geworden. De Nederlanders ietske rapper dan wij. Maar die hadden de bui zien hangen en hadden hun Deltawerken nog meer uitgebreid. Voor één keer waren de bezuinigingen goed besteed…
Wij, hardwerkende Belgen, hadden onze handen vol om onze hoofden boven water te houden. ’t Was pompen of verzuipen. De meeste inwoners van de kuststreek verzopen. Niet iedereen kan zich een villa in ’t zuiden van Frankrijk permitteren hé?
’t Is een nacht zoals elke nacht. Een flonkerende sterrenhemel met een maantje dat lacht naar degenen die naar hem kijken. Niets laat vermoeden dat deze nacht zou eindigen met een catstrofe. De meeste mensen slapen, onder hun warme donsdekens, de slaap der onschuldigen.
De zee slaapt niet, ze is onrustig, woelt en keert. Eerst met kleine golven, de wind zweept hen op. De golven worden groter tot ze een metershoge muur vormen. Een muur als van gewapend beton, die recht op onze kust afstevent. Het land dat wij afgenomen hebben van de zee, zal in een mum van tijd overspoelt worden. De meteologische dienst is zich van geen kwaad bewust. Het personeel van dienst is naar een tennismatch aan het kijken. ’t Is ook al bijna twintig jaar geleden dat er nog eens een Belg de finale speelde. De seismograven ratelen, de naald blokkeert. De rode lamp, boven de computerschermen, gaat aan en uit. Ritmisch. Niemand hoort of ziet het…
De ijsbergen worden meegevoerd op de golven. ’t Zijn precies kastelen. Hoewel ze lijken in de lucht te hangen, zijn het geen luchtkastelen. Ze zijn echt. Ze zullen met donderend geraas op de kust terecht komen. Met alle gevolgen vandien. De apocalyps is begonnen. Het einde der tijden is nabij. Moeder Natuur wreekt zich en zal geen medelijden tonen. Ze zal zich van haar wreedste kant tonen…
©GoNo
Na de catastrofale winter van 2029, toen grote ijsschotsen afbrokkelden van de noordpool en zich een weg baanden tot voor de Belgische en Nederlandse kust, waren de regeringen van beide landen wakker geworden. De Nederlanders ietske rapper dan wij. Maar die hadden de bui zien hangen en hadden hun Deltawerken nog meer uitgebreid. Voor één keer waren de bezuinigingen goed besteed…
Wij, hardwerkende Belgen, hadden onze handen vol om onze hoofden boven water te houden. ’t Was pompen of verzuipen. De meeste inwoners van de kuststreek verzopen. Niet iedereen kan zich een villa in ’t zuiden van Frankrijk permitteren hé?
’t Is een nacht zoals elke nacht. Een flonkerende sterrenhemel met een maantje dat lacht naar degenen die naar hem kijken. Niets laat vermoeden dat deze nacht zou eindigen met een catstrofe. De meeste mensen slapen, onder hun warme donsdekens, de slaap der onschuldigen.
De zee slaapt niet, ze is onrustig, woelt en keert. Eerst met kleine golven, de wind zweept hen op. De golven worden groter tot ze een metershoge muur vormen. Een muur als van gewapend beton, die recht op onze kust afstevent. Het land dat wij afgenomen hebben van de zee, zal in een mum van tijd overspoelt worden. De meteologische dienst is zich van geen kwaad bewust. Het personeel van dienst is naar een tennismatch aan het kijken. ’t Is ook al bijna twintig jaar geleden dat er nog eens een Belg de finale speelde. De seismograven ratelen, de naald blokkeert. De rode lamp, boven de computerschermen, gaat aan en uit. Ritmisch. Niemand hoort of ziet het…
De ijsbergen worden meegevoerd op de golven. ’t Zijn precies kastelen. Hoewel ze lijken in de lucht te hangen, zijn het geen luchtkastelen. Ze zijn echt. Ze zullen met donderend geraas op de kust terecht komen. Met alle gevolgen vandien. De apocalyps is begonnen. Het einde der tijden is nabij. Moeder Natuur wreekt zich en zal geen medelijden tonen. Ze zal zich van haar wreedste kant tonen…
©GoNo
gepost door GoNo | 10:07
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage