Droom met me mee…

Soms kan ik intens genieten van eventjes niets te doen. Gewoon een beetje dagdromen, wegdromen van de dagelijkse beslommeringen. Een uurtje of langer door m’n raam turen. Kijken hoe de vogeltjes hun nestjes opkalefateren. Het voortdurend aan-en afvliegen met een takje in hun bekje. De kat die op vinkenslag ligt, om z’n moorddadige neigingen bot te vieren. Een merel pikt z’n maaltijd uit d grond. Hoe die vogels telkens weer die wormen vinden, is me een raadsel. Ingebouwde sonar misschien? De kat sluipt nader, pootje per pootje. Ik vraag me af of de merel een spelletje speelt. Gevaarlijk, de kat kennende. De kat springt, een tijgersprong, een flits als het ware.. Mis poes. Volgende keer beter. Alhoewel. Ik weet dat je de natuur z’n gang moet laten gaan, maar ik gun de merel en ook andere vogels een lang en vruchtbaar leventje. De wormen ook, maar men moet ergens een streep trekken hé?
’t Wordt lente, je voelt en ziet het. Vanmorgen om vijf uur, beginnen de vogels te kwetteren. Ik slaap terug met m’n raam open op een kier. Frisjes, maar het deert me niet. Het vriest niet meer en de lucht is helemaal anders dan overdag. Iedere dag ga ik naar m’n aangeplante bloembollen kijken. De tulpen beginnen aardig op te schieten. De rest is afwachten. Maar ik weet dat ik op een vroege lentedag de andere bloemen ook zal zien ontluiken. De vogels zullen mij verwelkomen met hun gezang en gekwetter. Ik zal, zoals gewoonlijk, het liedje van Toon Hermans zingen:” Vogeltje wat zing je vroeg…”
Het leven zal op dat moment mooi zijn, ik zal me als een koning voelen. En dankbaar dat het geluk in kleine dingen schuilt…
Nadien zal ik dat beetje geluk als de doodnormaalste zaak van de wereld beschouwen en mij weer bezighouden met de dagelijkse beslommeringen. Waarom ben ik niet geboren als een vogel? Ergens moet er iets misgelopen zijn. Ik wil vliegen, wegvliegen naar andere oorden. Vrij als een vogel, gedragen door de wind…

©GoNo