De Jeugd van Tegenwoordig en Daarna…4

Intussen in de school…

Patrick Schiettecatte heeft zich opgeworpen tot onbetwistbare leider van de revolterende jeugd. Z’n vader, een militaire instructeur, heeft er bij hem de fijne kneepjes van het bevelvoeren als het ware met de paplepel ingegoten. Het is het “ moment de gloire “, zowel voor Patrick als voor z’n vader. Die alles met argusogen volgt in de kazerne. Als ze overgaan tot geweld, zal hij persoonlijk met een tank het ganse parlement in de prak schieten. Zegt hij. Z’n naam alle eer aandoende…
“ We moeten een strategisch plan ontwikkelen, in geval de politie alsnog hier binnen valt. Als ze met traangas schieten wordt het huilen met de pet op…”zegt Patrick.
“ Kunnen we geen verstoppertje spelen in de kelders?”vraagt Jantje, die een beetje simpel van geest is.
“ Ja, dat kunnen we en zakdoekje leggen misschien ook of Antoinette-wie-heeft-de-bal. Of ze omver knikkeren? Lijkt me ook een geweldig idee, hé Jantje?”antwoordt Patrick meesmuilend.
Jantje voelt dat alle ogen op hem gericht zijn. ’t Is altijd hetzelfde. Als hij eens aandraaft met een goed idee, wordt het direct afgeschoten. Jantje voelt de onweerstaanbare drang om te gaan plassen en om over te lopen naar de vijand. In die volgorde. Maar moet eerst nog zien buiten te geraken. Misschien moet hij een briefje maken en naar beneden gooien? Dat doosje kleurkrijtjes zouden perfect dienst kunnen doen. Jantje trekt zich terug, onopvallend. Wat niet zo moeilijk is, gezien hij straal genegeerd wordt. Hij schrijft in hanepoten een briefje…
“ Help, ik word gegijzelt, ik ben Jantje Vanachteren, ben acht jaar en wil niet huillen. Van traangras krijg ik een alergische reactie. M’n papa is alkolieker en m’n mama is matrassentester bij Ikea…” Dat er fouten instaan kan hem niet schelen, ’t is toch allemaal gelogen. Als het maar dramatisch klinkt, denkt hij.
Het raam staat op een kier, niemand ziet hoe Jantje het doosje krijtjes naar beneden werpt. Die in een stoffige krijtwolk hun laatste adem uitblazen…

De commissaris leest eindelijk de tekst op het papiertje voor. Een zucht gaat door de menigte. Ocharme, die jongen. De buren hadden altijd wel gedacht dat het niet pluis was in dat huishouden. Verdomme, ze moesten die vader opknopen aan de hoogste boom op ’t plein. Spijtig dat er alleen maar struiken staan. Iemand opknopen aan een struik is geen goed idee. ’t Is nogal laag- bij- de -gronds. Na de ontknoping van deze toch wel spannende zaak, zullen ze eens een hartig woordje met die ouders praten. En Jantje moet opgenomen worden in een liefdevolle familie. Dat manneke heeft recht op een gelukkige jeugd.
De ouders vallen uit de lucht, letterlijk en figuurlijk. Ze hebben juist hun honderdste parachutesprong gemaakt. Wat hen een mooie oorkonde opleverde. Iets waar hun Jantje fier kan op zijn. Papa is testpiloot en mama werkt op de administratie van een firma die parachutes maakt. Hun leven zal een compleet andere wending nemen. Maar daar zijn ze zich nog niet van bewust.
De commissaris begint nu toch sterk te twijfelen over de aanpak van deze zaak. Er gaan hier onschuldige slachtoffers vallen, denkt hij…

Intussen op de crisiscel…

“ Laten we door middel van anonieme handopsteking, stemmen over het gebruik van geweld en traangas…”zegt de premier, die zoals Pilatus z’n handen in onschuld wil wassen…” m’n secretaresse zal iedereen een papieren zak geven, u trekt die over het hoofd, zodat u volledig anoniem kunt stemmen…”
De papieren zakken worden rondgedeeld. Iedereen doet wat van hem of haar gevraagd wordt.
“ Is iedereen klaar? Dan kan er nu gestemd worden. Zij die voor het gebruik van geweld zijn steken de rechterhand omhoog…”
Er klopt iets niet, het idee is voortreffelijk, doch de uitvoering laat een beetje te wensen over. De voltallige crisiscel, met inbegrip van de bode, zit in zak en as.
“ Wie heeft er het licht uitgedaan?” roept er iemand. Duidelijk een geval van claustrofobie, denkt de minister van Onderwijs. Z’n balzak en de zak op z’n hoofd zijn niet van die aard om z’n moraal wat op te krikken. Silvia begint er haar baas van te verdenken een echte rotzak te zijn. Vrouwelijk logica manifesteert zich op de meest onmogelijke tijden hé? Ik moet opslag vragen, wat ze ook onmiddellijk doet. Haar baas kan haar toch niet zien, de stier bij de horens vatten terwijl het ijzer nog warm is…
“ Is de stemming afgelopen? Dan gaan we nu de stemmen tellen…”
Fout, totaal fout. Er schijnt iets misgelopen te zijn. De premier begint zich ernstig zorgen te maken over de intellectuele capaciteiten van de crisiscel. Misschien moet er eens een werkgroep opgericht worden om dat te onderzoeken. Er zijn nog politiekers genoeg die op een zijspoor beland zijn. Ons kent ons hé? Maar eerst uitzoeken waar het fout gelopen is…

©GoNo