Het Geheim van Hotel “ Temps Perdu”

Midden in de nacht schoot ze wakker. Ze baadde in het zweet en haar hart ging als een razende te keer. Ze knipperde met haar ogen, probeerde zich aan te passen aan de schemering die in de kamer hing. Ze zag nu duidelijk de contouren van een vrouw die zich aftekende in het weinige licht dat in de kamer viel. Droomde ze of was het realiteit? Ze wist het niet meer. De vrouw of wat het ook moge wezen, zweefde letterlijk in de lucht. Een hand wenkte haar, vroeg als het ware om haar te volgen. Judith kneep eventjes in haar arm. Ze was wakker. Geesten bestaan niet, er moest een andere verklaring zijn. Te zwaar getafeld, teveel landelijke wijn gedronken? Ze deed haar ogen terug dicht in de hoop van dat eng gevoel verlost te worden. Hoorde nu duidelijk zachtjes haar naam roepen. “ Judith, Judith…”
Geesten of spoken bestaan niet, zei ze hardop. Ze probeerde nogmaals een rationele verklaring aan het voorval te geven, maar vond er geen. Was het een kwade of een goede geest? Schijnbaar een goede, gezien het feit dat er feitelijk niets gebeurde…
Het pittoresk dorpje had maar één hotelletje. Een oud herenhuis dat betere tijden gekend had. Rechtover het kleine middeleeuwse kerkje. In de nis, boven de eikenhouten deur, prijkte een plaasteren Madonna. Ze zag er als nieuw uit. Wat geweldig opviel bij het in verval verkerende herenhuis. Het dorpsplein ademde rust en vrede uit. Het monument voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen was omgeven met bloemenperkjes. Ieder gezin hier had wel iemand verloren in die verdomde oorlogen…
De bijgelovige dorpelingen meden het als de pest. Iedereen had wel z’n eigen verhaal over de vrouw die ronddoolde in het huis. Ze kwam uit het niets en verdween in het niets. De nieuwe eigenaar, een stadsmens, hechtte weinig geloof aan al die verhalen. Praatjes voor de vaak. Van de nood een deugd makende, prees hij z’n hotelletje aan als Spookhuis. Het leverde hem misprijzen op van de overige bewoners van ’t dorp. Maar de weinige toeristen die op zoek waren naar iets aparts genoten ervan. Slapen in een spookhuis en geesten zien, da’s pas iets om een kick van te krijgen. Sommigen beweerden dat ze een vrouw in de gangen hadden zien dwalen. Een vrouw, gekleed in in het zwart. Een jonge vrouw nog. Anderen hadden vreemde geluiden gehoord in de eetzaal. Geluiden alsof de eetzaal vol zat met mensen. Wat helemaal niet kon, gezien zij de enigen waren die er op dat moment verbleven. En zo had iedere kostganger z’n eigen verhaal. Een deur die open en dicht ging. Zonder dat er spoortje wind te bespeuren viel. De staanklok die dertien slagen liet horen om middernacht. Kledij, dat netjes opgehangen, ’s anderendaags op de grond lag. Schilderijen die plots allemaal scheef hingen. Er was maar één verklaring voor. Het spookte in dat huis…

©GoNo