Cathy & Frankie

Het raakte z’n kouwe kleren niet. Ze mochten zeggen wat ze wilden, hij geloofde er geen fluit van. Nee, duizendmaal nee, over z’n teerbeminde toekomstige vrouwtje moesten ze zwijgen. Die roddels horen thuis in één of ander roddelblaadje van bedenkelijk allooi. Dat zei hij ook toen z’n vrienden er hem attent op maakten dat z’n Cathy wel veel aandacht schonk de laatste tijd aan een vroegere schoolvriend. Hij verdacht hen van een zekere jaloersheid. Hij was toch maar lekker gaan lopen met de mooiste uit de klas. Blonde Cathy, de vamp van het godvergeten boerendorp, ergens gelegen tussen de plooien van het Heuvelland. Een dorp waar nooit iets gebeurde, waar het enige vermaak bestond uit ganzenrijden en kleiduifschieten. Eénmaal per jaar had je de wijding van de boerensteden, met nadien de Grote Prijs Cyriel Vermeiren. Beker geschonken door de plaatselijke brouwerij. Vierentwintig rondjes rond de kerk en zijstraatjes. Het podium gemaakt van opééngestapelde bierkratten stond uitnodigend te wachten op de toekomstige vedette, die er van zou dromen de Tour de France met ongemene grote voorsprong te winnen. Cyriel Vermeiren was een legende. De man kon zo rap rijden met de fiets, dat hij bij het rondjes rijden rond de kerk z’n eigen meerdere malen dubbelde. Of het waar was, laat ik in het midden. Maar de oorlog brak uit en gezien z’n status van hardrijder werd Cyriel ingedeeld bij de cyclisten. Een bataljon die op de fiets ten strijde trok tegen de Duitse tankdivisies. De tankcommandant wreef eventjes in z’n ogen toen hij die soldaten op hun fiets met rinkelende bellen zag afkomen. Eén obus was genoeg om van dat bataljon een schroothoop te maken. Cyriel had geluk, kon een valpartij voorkomen door z’n behendigheid. Waarna hij pardoes onder een tank terechtkwam die de hoek omdraaide. De tank voelde niets, Cyriel Vermeiren zou deze keer andere bloemen krijgen. En ieder jaar op het dorpskerkhof een pot chrysanten met Allerheiligen. Plus een grote prijs naar hem genoemd…
De kermis was in volle gang en Cathy liet zich de bewonderende blikken van de aanwezige boerenzonen welgevallen. Ze was, zoals ieder jaar, het bloemenmeisje die de beker en de bijbehorende bloemen aan de overwinnaar moest schenken. Ze stond, nonchalant, met haar roodgeverfde lippen een sigaretje te roken. Haar hele lichaam straalde energie uit, tomeloze passie die menige boerenzoon het hoofd op hol zou doen slaan. Ze wist het en genoot ervan. Frankie bleef staan aan het schietkraam. Zou hij die grote teddybeer niet voor haar schieten? Nee dus, hij zag zich niet het marktplein oversteken met zo’n pluche geval. Wat zouden z’n vrienden wel zeggen hé? Z’n vrienden wisten wel beter. Cathy had niet voor niets de bijnaam “ matras “. De liggende stand was als het ware haar tweede natuur. Een eigenschap die ze cultiveerde al sedert ze veertien was. Op de boerenbuiten kenden ze er ook wat van. “t Lag ook een beetje aan de zuivere lucht die men hier inademde. De seizoenen ruiken er anders dan in de stad…
Frankie zag de vroegere schoolvriend van Cathy op z’n Honda Silverwing al van verre aankomen. Hij moet met z’n poten van m’n lief blijven. Maar Cathy heeft andere gedachten, laat haar schare jonge aanbidders staan waar ze staan. Rept zich naar de jonge, in zwart lederen pak gestoken kerel. Kust hem vol overgave op z’n mond. Er breekt iets bij Frankie. Hij baant zich een weg door het publiek, in z’n hand houdt hij een groot slagersmes…

©GoNo