De vogel zong z’n droevig lied…

’t Is het midden van de maand en ik moet al beginnen na te denken hoe ik m’n overgbleven geld ga verdelen over de dagen die nog komen moeten. De rekeningen stromen binnen alsof er ergens een dijk doorbroken is. Niet te stuiten, een aanslag op m’n gemoed. Wat haat ik die enveloppes met vensterkes. Ze voorspellen nooit iets goeds. Ik wil niet weten wat er in zo’n brief staat, maar toch doe ik hem open.
Altijd maar in de hoop dat er ergens een verre suikernonkel mij in z’n testament gezet heeft. Of de belastingen die mijn verloren gewaande centen terug zullen betalen. Droom maar lekker verder, hoor ik de minister van Financiën meesmuilend lachen. Het gat in de begroting moet toch met iets opgevuld worden. Vele kleintjes maken een groot. En twee groten maken een kleintje. Logisch toch?
België ligt te spartelen als een vis op ’t droge. Bij de eerste zitting van het parlement, kwamen onze duurbetaalde werkloze vertegenwoordigers, met nietszeggende ronkende verklaringen af. Het was alsof je de krant aan het lezen waart. Hun teksten leken er zo uit geplukt. Momenteel zijn ze technisch werkloos. Niet meer en niet minder, gezien er geen nieuwe regering is. Iedere dag wordt er een nieuwe deadline gesteld. Iedereen weet dat het water tussen beide landsdelen veel te diep is. Men is ons aan het voorbereiden op een scheiding der inboedel. Zoveel is zeker. De media lust er wel pap van, de vraag is wanneer en hoe. Verkozenen dienen te doen waar ze voor verkozen zijn. Het land als een goede huisvader/moeder besturen. Zo moeilijk is dat toch niet? Ze worden er rijkelijk voor betaald. We stevenen af op nieuwe verkiezingen. Sommige partijen zijn als de dood voor een nieuwe afstraffing, andere denken nog wat graantjes mee te pikken. En wat zal het oplossen? Om terug van voren af aan te beginnen? Met dezelfde zever? Met dezelfde partijleiders die het plebs uitlachen?
Intussen loopt onze staatsschuld maar op, blijven de noodzakelijke investeerders weg. Onze economie gaat met rasse schreden achteruit. De werklozen nemen iedere dag toe. Wordt ons landje overstelpt met asielzoekers. Is er bijna geen geld meer om de pensioenen te betalen. Zij, die heel hun leven, afgedragen hebben aan de sociale zekerheid moeten zien toe te komen met een karig pensioentje. Terwijl de grote mutinationals woekerwinsten maken, moet de doorsneeburger iedere euro twee keer omdraaien. Alles ging toch beter en goedkoper worden met de invoering van de euro?
Ik haat enveloppes met vensterkes. Ze drukken me telkens met de neus op de feiten. Dat ik niet meer ben dan een citroen om uit te persen. Oja, ik heb een dak boven m’n hoofd, er loopt water uit m’n kraan en ik heb nog wat oud brood dat ik kan roosteren. Maar m’n oud brood is voor de vogeltjes, die hebben nog minder dan ik. Misschien komt er ooit een dag dat ik zal tevreden zijn met kruimeltjes. Dat ik naar al m’n door hard werken verworvenheden kan fluiten. En de vogel zong z’n droevig lied, maar ik hoorde het niet…

©GoNo