GoNo's Gedichten & Verhalenhoek

De hersenspinsels van een zelf- en door anderen verklaarde dichter/schrijver.

maandag 11 oktober 2010

Koken met Piet Luizentrui…



“ Beste vrienden, vandaag gaan we leren koken. We gaan een spiegeleitje maken. Vrienden, lach niet, weet u dat 90% van de bevolking geen deftig spiegeleitje kan maken? Wist u dat? Nee, zo te zien en te horen. Neem nu plaats achter het fornuis of moet ik zeggen voor het fornuis? Doe niet zoals Prosper die tussen de muur en het fornuis kroop, ’t heeft verdomme een halve dag geduurd eer de brandweer hem er tussenuit kon halen. Ze hebben Prosper moeten afvoeren met een beetje ademnood. Wegens toevallig boven een gaslek in te ademen. Waarvoor onze dank aan Prosper, want voor dezelfde prijs zaten we nu bij Sint Pieter te koken. En zoals iedereen weet maken ze daar alleen maar rijstebrij. Om spleetogen van te krijgen…
Vandaag schrijven we geschiedenis. Zoals u kunt zien is er een cameraploeg aanwezig van de alom geprezen zender VTM. Dankzij deze zender, die zich onbaatzuchtig inzet om het gepeupel vertier en vermaak te schenken, kunnen wij deze kookcursus aan sterk verminderde prijs aanbieden. Daarom wil ik vragen om een hartelijk applaus voor niemand minder dan onze chefkok Piet Luizentrui…”

“ Dag Piet, ik heet u hartelijk welkom…”
“ Ik niet, ik niet…grapje hé?”
“ Zo Piet, vertel eens, is het echt zo moeilijk om een spiegeleitje te bakken?”
“ Euh, wat is uw naam ook alweer?”
“ Mia Croissant, maar zeg maar gewoon Mia, hé Pietje…”
“ Croissant? Toch niet toevallig getrouwd met een bakker?”
“ Nee, waarom denkt ge dat?”
“ ’t Was maar een grapje, en zeg gerust maar Piet in plaats van Pietje hé?”
“ Zoals je wilt, Pietje, zoals je wilt…”
“ Wat was de vraag ook alweer?”
“ Of het moeilijk is om een deftig eitje te bakken…”
“ Jazeker, om te beginnen heb je een goede braadpan nodig, geen rommel uit de Ikea of den Aldi. Een braadpan moet een heel leven meegaan. De pannen die mijn naam dragen, geheel toevallig, zijn te koop in de Blokker. Ge krijgt er dertig jaar garantie op. En als ik hier zo eens rondkijk, zullen de meesten die dertig jaar niet eens nodig hebben. Ze zijn hier allemaal op sterven na dood. Dat noemt zich dan een kookclub? Allemachtig, op ’t kerkhof lig je prachtig. Grapje hé?”
Het publiek kan er niet mee lachen. De animator, buiten beeld, die pogingen doet om de cursisten aan te zetten tot lachen door het opsteken van een pancarde waarop staat “ LUID LACHEN !!”voelt zich in z’nkruis getast. Ondankbaar publiek. Geen goed begin.
“ Ik heb m’n eigen pan meegebracht en ik ga jullie laten zienwat het verschil is tussen mijn pan en de pannen die jullie gebruiken…Mag ik vragen dat er een cursist of hoe je het ook moge noemen, naar voren komt?”
Niemand is geneigd om naar voren te komen, de animator houdt z’n bordje met aanwijzingen in de hoogte: “ MAN- TWEEDE VAN LINKS- RODE TRUI- BLAUWE BROEK”. De man in kwestie heeft totaal geen zin om mee te spelen. Kijkt achtereenvolgens naar ’t plafond, de grond en z’n pan. Z’n buurman stoot hem aan. De animator gaat hem halen, tussen z’n tanden sissend: “ Onnozelaar, ge moet u aan uw afspraken houden hé?”
“ Waart ge de weg kwijt?”vraagt Piet Luizentrui met een schijnheilig lachje.
“ ‘k Peins dat gij meer kwijt zijt dan alleen maar de weg…”antwoordt de cursist dik tegen z’n goesting.
“ Kom een wat dichter, beste vriend, zodat ik uwen naam kan lezen; ’t Staat ook zo klein geschreven. Ha, ‘k zie het al. Cyriel. Of moet ik Kyriel zeggen? Grapje hé?”
De animator steekt z’n bordje de hoogte in waarop staat: “ LUID KLAPPEN !!” Niemand klapt. Om je haren van uit te trekken, maar zelfs dat kan hij niet, gezien hij een kaalkop heeft. Hij verdenkt er de producer van onder één hoedje te spelen met Bananasplit. Ergens tussen de potten en de pannen moet er een verborgen camera zitten. Het kan bijna niet anders.
“ Zo Cyriel, buig uw hoofd even in stille nederigheid…”
De verbaasde Cyriel doet wat van hem gevraagd wordt. Pietje Luizentrui neemt z’n pan en klopt ermee op ’t hoofd van de cursist. Een geweldige galm gaat door de keuken. Cyriel die verbaasd was, is nu ook verdwaasd.
“ Hoort ge dat, beste cursisten, hoort ge hoe mijn pan klinkt? ’t Is alsof de klokken van Rome gepasseerd zijn hé? Die helderheid, die harmonieuze klank van zuiver inox? En om te bewijzen dat ik gelijk heb, ga ik nu een pan uit deze keuken gebruiken…”

©GoNo
wordt vervolgd ( maar wanneer?)

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage