Weemoedig denk ik…

Met weemoed
denk ik terug
aan de tijd
toen het zonnetje
mij ’s morgens lachend begroette
haar stralen mij omarmden
mij telkens weer verwarmden

nu zie ik zwartgrijze wolken
dreigend op me afkomen
ze kijken me vijandig aan
alsof ik iets heb misdaan

in m’n nietszeggende straat
waar mensen gebukt in de wind
gegeseld door vallende bladeren
de eerste druppels hen speels benaderen

de herfst kan mooi zijn
maar in m’n hart is het altijd winter
’t is pas als de zon weer schijnt
dat er een stukje kilte verdwijnt…

©GoNo