Overleven is een kunst 9.

Wegens gevaar voor een infectie heeft de verpleegster besloten de jongen over te laten brengen naar de ziekenzaal. Z’n kapotgebeten lip is opnieuw genaaid onder plaatselijke verdoving. Decoster is razend, maar kan niets doen. Hij kan onmogelijk in de clinch gaan met dokter Mulders, die op de koop toe consultaties doet in het St-Janhospitaal. Dokter Mulders vraagt bij herhaling vanwaar die blauwe plekken en kneuzingen komen. Hij kan niet optreden als er geen klachten zijn. Maar iedere jongen die ze hier binnen brengen, vertelt hetzelfde verhaaltje. Gevallen van de trap, uitgegleden, tegen een kastdeur gelopen, vechtpartij met een andere jongen. En telkens duikt de naam van opvoeder Marcel op. Toch wel heel toevallig, denkt de dokter…

Pater Siegfried en pater Fernandus staan aan het ziekenbed van de jongen. De jongen doet alsof hij slaapt. In het bed naast hem ligt een knaap die al voor de tweede keer zelfmoord probeerde te plegen. Hij ligt vastgebonden op het bed met riemen. Ze zijn nu op zoek naar een psychiatrische instelling die hem wil opnemen. Maar de plaatsen zijn beperkt, er is meer vraag dan aanbod. De jeugdrechter is akkoord, maar jeugdrechters in die tijd waren schijnbaar met alles akkoord. Lezen zelfs de verslagen niet meer, geen tijd, teveel werk. Ze plaatsen kinderen daar waar er plaats is. De kinderen moeten wel op ’t matje verschijnen, maar hebben geen enkel recht. Zo komt het dat alles en iedereen over dezelfde kam geschoren wordt. Zo komt het ook dat kinderen uitgroeien tot potentiële moordenaars. Als men opgroeit tussen kleine crimineeltjes, moet men achteraf niet verwonderd zijn dat ze later het pad van de misdaad bewandelen. Een studie van een professor aan de KUL wees uit dat meer dan 82% van de geplaatste kinderen later voor de correctionele rechtbank moest verschijnen wegens feiten gepleegd die ontegensprekelijk verband hielden met hun jeugd. De regering haar antwoord is: strenger optreden, iedere vorm van rebellie in de kiem smoren.

Wat moeten we morgen de jeugdrechter vertellen? Hoort de jongen pater Fernandus vragen. Gewoon de waarheid, zegt pater Siegfried. Gewoon de waarheid. De waarheid kent vele meesters. Als men lang genoeg leugens herhaalt worden ze ook waarheid. ’t Is maar hoe je het bekijkt. Kijk maar naar de reclameboodschappen.

De jongen zit rechtop in bed. Kijkt naar de witte gordijnen die dichtgeschoven zijn. Het geeft een beetje privacy, een zekere geborgenheid. Hij hoort de andere zieken maar ziet ze niet. De verpleegster, een jonge non, is vriendelijk en meelevend. Maar de jongen is op z’n hoede. Zwijgt als een graf. De non probeert uit te vissen wat er juist gebeurd is. Z’n antwoord is steevast dat hij gevallen is. Het gordijn wordt opzij geschoven, de grijnzende kop van opvoeder Marcel zal zeker niet bijdragen tot het helingsproces.
“ Wel vriendje, je hebt het mooi voor elkaar gekregen hé? Maar ik heb goed nieuws voor je, je hoeft niet meer in afzondering. Goed hé? En ik heb nog beter nieuws voor je. Je komt op mijn sectie terecht. Ik verheug me er al op…”
Eventjes al dat goede nieuws laten doordringen, denkt opvoeder Marcel.
De sectie van opvoeder Marcel is die van de zware gevallen, van moordenaars en geweldplegers. Zeker niet de sectie waar een jongen als hij thuis hoort. Daar krijgen ze sigaretten als beloning, daar hanteert men het principe van de wet van de jungle. De sterkste overleeft. Van opvoeder Marcel zijn ze bang, die heeft z’n eigen wetten. Die laat soms de oudsten van de sectie beslissen over de straffen. Die ze dan zelf mogen uitvoeren. De meeste valpartijen gebeuren op die sectie.
“ Je bent er stil van geworden, zie ik, een mens kan soms laag vallen hé?” zegt opvoeder Marcel met de nadruk op “vallen”.
De jongen z’n hart bonst tot in z’n keel. Hij mag niet antwoorden, geen aanleiding geven tot nog meer haatgevoelens. Want dat opvoeder Marcel hem haat staat als een paal boven water. Voorlopig zit hij hier nog veilig. Zolang de dokter hem niet laat gaan. Maar er komt een dag dat…

©GoNo