Na het weten en wat volgt

in de ochtend
lig je rustig naast me;
de terugkeer naar waarheid
waarop wit gesteven lakens
jou niet anders zien dan je bent

ook in wat je nimmer hebt gezegd
of in dat wat mijn ogen nooit zagen
en zich nu tot namen wuiven
als waterdruppels in steeds
weer andere vormen van leugens

ik wilde jou dromen
mijn stem laten horen vanuit de kamer
en de eerste dagen, langer
dan de boterbloemen die groeiden
tegen het glas

maar ik ben te klein
voor de uitgewreven woorden
die ik uit het toeval van jouw spiegelbeeld red
_______________________________________________

Einder
_______________________________________________
doodstil
heb ik me vanochtend
door je woorden gesleept

en er lag niemand
in mijn armen

voorzichtig
vouwde ik je brief
tot een witte schelp

maar zelfs de zee
was van karton

en op het strand
waar ik bellen blies
winterde een bladstroom
mijn huid ijzig wit

neerwaarts naar de kale takken
afgesneden van het middaglicht

ik heb je voetstappen
in wierook geblazen
doodstil
boven het spiegelvlak

geen golf deint nu nog
in mijn armen

©kerima_ellouise