Overleven is een kunst 10.
Een beetje uitleg…
Dokter Mulders doet alle dagen een vluchtige ronde, bijgestaan door één van de jonge nonnen, die hier schijnbaar stage lopen. ’t Is een vriendelijke dokter, die zich aan het specialiseren is in het behandelen van kinderziekten. Z’n vervanger is er één van de oude stempel, die werkt alleen volgens het boekje. Vandaag moet de jongen bij de jeugdrechter verschijnen. Een pasbenoemde jeugdrechter. Jeugdrechter Streger maakt er een punt van om zoveel mogelijk de onder zijn hoede vallende kinderen persoonlijk een bezoekje te brengen. Als nieuwe jeugdrechter krijgt hij al onmiddellijk zo een tweehonderdtal dossiers te verwerken. Jeugdrechter Streger mag dan wel nog jong zijn, maar heeft wel een klare kijk op hoe een jeugdrechtbank met al wat erbij hoort, zou moeten werken. Hij zit nog boordevol idealen, die met het ouder worden beetje bij beetje zullen afbrokkelen…
De jeugdrechter wordt bijna met de rode loper binnen gehaald. ’t Zal wel iets te maken hebben met het binnenhalen van subsidies. Voor de paters vertegenwoordigt ieder kind een som geld. Dus op het hoofd van een kind staat een prijs. Hoe meer kinderen, hoe meer subsidies. Het enige dat de regering wil, is dat er aan heropvoeding gedaan wordt. In de ruimste betekenis van het woord. Ieder kind, de gerechtskinderen zoals ze overal genoemd worden, valt onder verschillende ministeries. Het Ministerie van Justitie, het Ministerie van Welzijn & Sport, het Ministerie van Onderwijs. De Regie der Gebouwen hebben ook nog een vinger in de pap, want die staan in voor het onderhoud en de accommodatie. Al die excellenties willen hun eigen stempel drukken op het beleid. Beslissingen worden niet altijd genomen in het voordeel van de geplaatste kinderen. De administratieve molen draait zij het langzaam. Het kan gemakkelijk drie tot zes maanden duren eer een beslissing doorgevoerd kan worden. Om dan tot de conclusie te komen dat de eerdere genomen beslissing niet meer werkbaar is wegens voorbijgestreefd. Dus roeit men met de riemen die men heeft en blijft alles dode letter. De instellingen vullen naar eigen goeddunken hun programma’s in. Projecten met ronkende namen worden op stapel gezet. Leerprogramma’s met moderne dictatische middelen, kunst-en cultuurprogramma’s, tot zelfs brei-en naaiprogramma’s. Want jongens moeten dat ook kunnen.
Er zitten hier momenteel meer dan honderd kinderen, verdeeld over veschillende secties. Met een aparte sectie voor de zware gevallen. Iedere sectie heeft een sectieoverste, bijgestaan door een hoofdopvoeder en verschillende opvoeders. Meestal is een pater sectieoverste, maar daar komt binnenkort verandering in. De regering heeft op haar ministerraad beslist om zelf competente medewerkers te benoemen. Met de juiste partijkaart, welteverstaan hé. De paters zijn er tegen. Maar kerk en staat zijn gescheiden. En uit wiens hand men eet, z’n taal men spreekt. De reden dat pater Sigfried geen sectieoverste kan worden, blijft vaststeken in z’n rol als leerlingenbegeleider. Da’s z’n werk hier. Leerlingen begeleiden met leerachterstand. Geloof me vrij, hier lopen er nogal wat analfabeten rond. Ongelooflijk en dat in de 20ste eeuw.
Jeugdrechter Streger krijgt een rondleiding door het immense gebouw met z’n vele donkere gangen. ’t Is hier niet bepaald een gesticht waar het zonnetje alle dagen schijnt. Dat heb je met die oude kloosters, denkt hij. De kelderverdieping wordt vermeden. De twee jongens die er nog zaten zijn overgeplaatst naar een andere sectie. Na bijna een maand in complete afzondering zijn ze zo mak als een lammetje. Een bewijs dat de aanpak in de instelling vruchten afwerpt. Decoster en Verbraeken halen zo hun slag thuis. Schrijven er zelfs heel geleerde boeken over.
De jeugdrechter wordt voorgesteld aan de verschillende sectieoversten. Opvoeder Marcel vertelt hoe zijn sectie werkt. Die van de “ zware gevallen”. De jongens zijn aanwezig en geven gedisciplineerd antwoord op de korte vragen van jeugdrechter Streger. Het valt de jeugdrechter op dat er hier wel veel rondlopen met blauwe plekken. Maar aan sport doen kan soms gevolgen hebben. En ’t zijn niet allemaal brave heiligen. De jeugdrechter is ook niet van gisteren, voelt dat er iets niet klopt. Maar wat? Hij weet niet dat men beloofd heeft aan de zware gevallen dat ze een extra pakje sigaretten krijgen en ’s zondags naar een filmvoorstelling mogen in de turnzaal, die tevens dienst doet als feestzaal. Voor de kinderen is het een verademing, een tijdelijke onderbreking van de dagelijkse sleur. Opvoeder Marcel weet nu al dat hij ze gaat straffen met het afnemen van die gunst. De oudsten, die mee de tucht bewaren, zullen mogen genieten van die gunstmaatregel. Wat zal leiden tot nog meer opgekropte woede. Die vroeg of laat tot een uitbarsting moet komen…
©GoNo
Dokter Mulders doet alle dagen een vluchtige ronde, bijgestaan door één van de jonge nonnen, die hier schijnbaar stage lopen. ’t Is een vriendelijke dokter, die zich aan het specialiseren is in het behandelen van kinderziekten. Z’n vervanger is er één van de oude stempel, die werkt alleen volgens het boekje. Vandaag moet de jongen bij de jeugdrechter verschijnen. Een pasbenoemde jeugdrechter. Jeugdrechter Streger maakt er een punt van om zoveel mogelijk de onder zijn hoede vallende kinderen persoonlijk een bezoekje te brengen. Als nieuwe jeugdrechter krijgt hij al onmiddellijk zo een tweehonderdtal dossiers te verwerken. Jeugdrechter Streger mag dan wel nog jong zijn, maar heeft wel een klare kijk op hoe een jeugdrechtbank met al wat erbij hoort, zou moeten werken. Hij zit nog boordevol idealen, die met het ouder worden beetje bij beetje zullen afbrokkelen…
De jeugdrechter wordt bijna met de rode loper binnen gehaald. ’t Zal wel iets te maken hebben met het binnenhalen van subsidies. Voor de paters vertegenwoordigt ieder kind een som geld. Dus op het hoofd van een kind staat een prijs. Hoe meer kinderen, hoe meer subsidies. Het enige dat de regering wil, is dat er aan heropvoeding gedaan wordt. In de ruimste betekenis van het woord. Ieder kind, de gerechtskinderen zoals ze overal genoemd worden, valt onder verschillende ministeries. Het Ministerie van Justitie, het Ministerie van Welzijn & Sport, het Ministerie van Onderwijs. De Regie der Gebouwen hebben ook nog een vinger in de pap, want die staan in voor het onderhoud en de accommodatie. Al die excellenties willen hun eigen stempel drukken op het beleid. Beslissingen worden niet altijd genomen in het voordeel van de geplaatste kinderen. De administratieve molen draait zij het langzaam. Het kan gemakkelijk drie tot zes maanden duren eer een beslissing doorgevoerd kan worden. Om dan tot de conclusie te komen dat de eerdere genomen beslissing niet meer werkbaar is wegens voorbijgestreefd. Dus roeit men met de riemen die men heeft en blijft alles dode letter. De instellingen vullen naar eigen goeddunken hun programma’s in. Projecten met ronkende namen worden op stapel gezet. Leerprogramma’s met moderne dictatische middelen, kunst-en cultuurprogramma’s, tot zelfs brei-en naaiprogramma’s. Want jongens moeten dat ook kunnen.
Er zitten hier momenteel meer dan honderd kinderen, verdeeld over veschillende secties. Met een aparte sectie voor de zware gevallen. Iedere sectie heeft een sectieoverste, bijgestaan door een hoofdopvoeder en verschillende opvoeders. Meestal is een pater sectieoverste, maar daar komt binnenkort verandering in. De regering heeft op haar ministerraad beslist om zelf competente medewerkers te benoemen. Met de juiste partijkaart, welteverstaan hé. De paters zijn er tegen. Maar kerk en staat zijn gescheiden. En uit wiens hand men eet, z’n taal men spreekt. De reden dat pater Sigfried geen sectieoverste kan worden, blijft vaststeken in z’n rol als leerlingenbegeleider. Da’s z’n werk hier. Leerlingen begeleiden met leerachterstand. Geloof me vrij, hier lopen er nogal wat analfabeten rond. Ongelooflijk en dat in de 20ste eeuw.
Jeugdrechter Streger krijgt een rondleiding door het immense gebouw met z’n vele donkere gangen. ’t Is hier niet bepaald een gesticht waar het zonnetje alle dagen schijnt. Dat heb je met die oude kloosters, denkt hij. De kelderverdieping wordt vermeden. De twee jongens die er nog zaten zijn overgeplaatst naar een andere sectie. Na bijna een maand in complete afzondering zijn ze zo mak als een lammetje. Een bewijs dat de aanpak in de instelling vruchten afwerpt. Decoster en Verbraeken halen zo hun slag thuis. Schrijven er zelfs heel geleerde boeken over.
De jeugdrechter wordt voorgesteld aan de verschillende sectieoversten. Opvoeder Marcel vertelt hoe zijn sectie werkt. Die van de “ zware gevallen”. De jongens zijn aanwezig en geven gedisciplineerd antwoord op de korte vragen van jeugdrechter Streger. Het valt de jeugdrechter op dat er hier wel veel rondlopen met blauwe plekken. Maar aan sport doen kan soms gevolgen hebben. En ’t zijn niet allemaal brave heiligen. De jeugdrechter is ook niet van gisteren, voelt dat er iets niet klopt. Maar wat? Hij weet niet dat men beloofd heeft aan de zware gevallen dat ze een extra pakje sigaretten krijgen en ’s zondags naar een filmvoorstelling mogen in de turnzaal, die tevens dienst doet als feestzaal. Voor de kinderen is het een verademing, een tijdelijke onderbreking van de dagelijkse sleur. Opvoeder Marcel weet nu al dat hij ze gaat straffen met het afnemen van die gunst. De oudsten, die mee de tucht bewaren, zullen mogen genieten van die gunstmaatregel. Wat zal leiden tot nog meer opgekropte woede. Die vroeg of laat tot een uitbarsting moet komen…
©GoNo
gepost door GoNo | 08:30
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage