Bompa is een brompot (zegt m’n kleindochter van vier…)

Ik begin me af te vragen of het inherent aan het oud worden zijn om meer en meer te zagen. Zonder er bij stil te staan, bijna onbewust, loop ik soms te knorren als een oude brombeer. Ik kan m’n draai niet meer vinden in deze maatschappij, die er enkel op gericht is om mensen aan te zetten tot overconsumptie. Presteren tot je erbij neervalt.
Straks moeten er geen pensioenen meer betaald wordenn gezien de overgrote meerderheid al lang de pijp zal uit zijn. We worden ouder en ouder, in vergelijking met pakweg een eeuw geleden. Dat heeft gevolgen voor de pensioenkassen die leeg zijn. Ik hoor altijd maar dezelfde vraag: wie zal dat betalen? Vertel me dan eens waar al onze bijdragen gebleven zijn? In de bodemloze put van potverteerders? We moeten met z’n allen de broeksriem aanspannen, de tering naar de nering zetten. Maar als de tweeverdieners het nu ook al moeilijk beginnen te krijgen, klopt er iets niet. Lees er de krant maar eens op na. Ze slaan je constant met allerlei verdoken belastingen om de oren. Op de ene bladzijde zeggen onze teerbeminde regeerders dat ze vijf miljoen moeten vinden om de begroting in evenwicht te brengen. Ze hebben een even grote som nodig om de stemcomputers te vernieuwen. Anders moeten we gaan stemmen met potlood en papier. Men kan nostalgisch zijn, maar ze moeten nu ook weer niet overdrijven hé? Ze zoeken waar er eventueel nog bezuinigd kan worden. Op de andere pagina zeggen ze dat het geen probleem is om vijf miljoen te vinden om aan een godvergeten land te schenken in de vorm van ontwikkelingshulp. Begrijpe wie kan…
Ik snap niet goed waar ze al dat geld om weg te schenken blijven halen. Als je bedenkt wat je allemaal zou kunnen doen om de armen onder ons hiermee te helpen. Als de ouders arm zijn, zijn de kinderen het ook. Investeer dat verdomde weggesmeten geld in een degelijk onderwijssysteem, gekoppeld aan de arbeidsmarkt. Het heeft totaal geen zin om mensen af te laten studeren in de Romaanse filosofie of wijsbegeerte. Om ze nadien een job te geven als vuilnisophaler. Met als dooddoener dat je content moogt zijn dat je een job hebt. Ik ken iemand die tot z’n vierentwintig gestudeerd heeft en nu werkt bij de McDonald. Op de vraag of hij gelukkig is, bekijkt hij me steevast alsof hij een rund is die naar het slachthuis gevoerd zal worden. ’t Zal verband houden met de hamburgers die hij heden ten dage met een obligatoire glimlach moet verkopen…
’t Is crisis, dat hoor ik nu al van 2008. We zijn intussen 2012. in de jaren ’70 was er ook een crisis. Toen de olieproducerende landen (OPEC) de oliekranen dicht draaiden. België ging er toen prat op dar er weinig kon gebeuren. Het zou zo’n vaart niet lopen. Tot men tot de conclusie kwam dat ze geen oliereserves aangelegd hadden. Foutje bij de uitvoering van hun regeerakkoorden. Op papier bestonden die wel, maar in de praktijk?
’t Deed me denken aan de Russen, toen nog gezegend met het communisme, hun vijf-en tienjarenplannen. We hebben gezien tot wat het geleid heeft. Hier leeft men ook van dag tot dag. Een lange termijnvisie is teveel gevraagd. Men begint hier pas te dweilen als er een tsunami gepasseerd is…
Zie, ik ben weer de brompot aan het uithangen. Ik zie alleen nog maar de negatieve aspecten van de maatschappij. Na de Tweede Wereldoorlog in de vorige eeuw, hoopten we met z’n allen op een betere maatschappij. De kloof tussen arm en rijk zou eens en voor altijd gedicht worden. Kijk waar we nu staan…

©GoNo