Quo Vadis, Emiel? 3

Emiel Bonaventura heeft Italiaanse roots. Maar met zo’n achternaam ligt dat voor de hand. Emiel vertelt graag het verhaal hoe een voorouder nog gevochten heeft onder Napoleon Bonaparte. En daarvoor beloont werd met de glorierijke titel van “ Chevalier du Croix de Chemin de Fer” . Niemand die weet wat het voorstelt, maar ’t klinkt indrukwekkend. Emilio Bonaventura schopte het van kleine korporaal tot commandant van een bataljon grenadiers. Naar het schijnt joeg hij eigenhandig een compleet regiment Pruisische lansiers de clinch over. Waarna hij hun vlag als schotelvod en tevens zakdoek gebruikte. Ze namen het hem niet in dank af. Zwoeren wraak en kregen uiteindelijk hun zin bij de Slag van Waterloo. Emilio zag zich tijdens dat fameus gevecht plots omsingeld door een horde wilde Pruisen, die hem herkend hadden. Dat heb je als je met je kop op de voorpagina van de voorloper van Life Magazine gestaan hebt. Die Pruisen zijn ook niet achterlijk, laat staan dat ze debiel zijn. Emilio Bonaventura is roemrijk tenonder gegaan, zoals het een ware soldaat past. In stukken gehakt en voor de helft opgevreten door de ratten. Het leven kan soms mooi zijn voor een commandant, nietwaar. Met hem sneuvelde ook z’n bataljon. Ook roemrijk. Napoleon plengde in stilte een traan. Het begin van de ondergang…
Emiel krijgt een nieuwe buurvrouw. Een barones nog wel. Een echte. Barones Mathilde de Belleveu et de Geueze. Ze is een aparte verschijning. Ze stapt niet, maar ze schrijdt alsof ze zweeft. Ze is nog mooi voor haar vijfenzestig. Valt geweldig op tussen de hoogbejaarden. Kan ook niet anders, gezien ze waarschijnlijk de jongste is. Of toch bijna. Vanaf de eerste kennismaking springt de vonk over…
De twee worden onafscheidelijk, achter hun rug spreken ze over de “ tortelduifjes”. En dat het een schande is dat Emiel Trezebees zomaar laat vallen voor zo’n snotneus. Trezebees zint op wraak, laat niet na om de Barones overal en te allen tijde zwart te maken. Ze heeft succes want iedereen ziet de Barones als een indringster. Een spelbreekster die hun Emiel van hen weggenomen heeft. Voorbij de verhalen die hen in slaap wiegden. Maar Emiel zou Emiel niet zijn als hij niet op een plannetje zat te broeden om al die seniele medebewoners van hetzelfde laken een broek te geven. De Barones doet hier gewillig aan mee. In zoverre dat ze “ en plein public” elkaar op de mond staan te kussen. Een doodzonde dat niet zonder gevolg kan blijven. Hier moet de direktie optreden. Hier moet gestraft worden. Op water en brood zetten voor de rest van hun leven…
De Barones en Emiel zitten geduldig te wachten op de houten bank in de kraakheldere gang. Tot er op het schermpje “ Binnen” verschijnt. De Barones, één en al waardigheid, en Emiel kaarsrecht, schrijden arm in arm het direktiebureau binnen. Mevrouw de directrice kijkt vanachter haar uilenbrilletje het stel aan. Weet niet goed hoe ze moet beginnen. Hoe moet ze in godsnaam twee volwassenen terechtwijzen? Maar het reglement zegt duidelijk dat er geen intiem contact mag zijn tussen beider geslachten. Dit om eventuele zwangerschappen en abortussen te voorkomen…

©GoNo