Verloren in een stad die de zijne niet is…

Hij loopt een beetje verloren, herkent de straten niet meer. De winkels zijn veranderd in felverlichte blokkendoosjes. De neonreclames schreeuwen om aandacht met grote affiches van hoeveel afslag je wel kunt krijgen nu het solden is.
Veertig jaar is het geleden dat hij hier nog eens kwam. Een eeuwigheid. Toen was geluk nog heel gewoon, denkt hij. Toen was Gerard Cox nog heel jong. En de zomer ging snel voorbij…Veertig zomers en evenveel jaargetijden. Zou dat kleine cafeetje aan de haven nog bestaan? En Sjakie van de Hoek die al die ruiten deed sneuvelen? Die moet toch ook al op jaren zijn? Waarschijnlijk zit hij nu in een bejaardentehuis weg te kwijnen, samen met Ciske de Rat. Maar die zou wel zingen dat ze allemaal de pleuris kunnen krijgen. Verdomme, die zal zich wel alleen voelen of juist niet? Even een bezoekje brengen aan Johnny Jordaan en Tante Leen, samen een pintje pakken met André Hazes. Benny Neyman mag ook mee, maar hij moet met z’n poten van m’n lijf blijven. Dat hij maar het bed deelt met Robert Long. Met zulke naam is het niet moeilijk dat hij longkanker heeft, bedenkt hij zich…
Er staat en oude man op een even oud orgel te spelen. Hij draait en draait, de wereld draait door. Wegens de wet op de dierenbescherming heeft hij z’n aapje vervangen door een pluchen exemplaar. Aapje klapt onvermoeibaar in de handjes. Z’n pet blijft leeg, op enkele muntstukjes na, die hij er zelf ingegooid heeft. De winkelende mensen bekijken hem zelfs niet. Lopen gepakt en gezakt hem haastig voorbij. ’t Is crisis hé? Een oud vrouwtje gooit een briefje van tien gulden in z’n pet. Verdomme mens, de euro heeft al lang z’n intrede gedaan. Hij bedankt haar vriendelijk, zij knipoogt naar hem…
Een agent staat met een glimlach een verkeerd geparkeerde wagen op te schrijven. Een roodaangelopen man probeert hem uit te leggen dat hij juist z’n schoonmoeder heeft afgezet, die bevallen is van een vierling. Op de vraag hoe oud ze is, antwoord de man in eer en geweten, dat ze om en nabij de zeventig moet zijn. De vooruitgang staat niet stil, meneer de agent van de politie. De agent trapt er niet in, trapt alleen maar in achtergelaten hondendrollen. Puur natuur, zou z’n oudje zeggen. En die kan het weten want was vroeger boswachter op de Hoge Venen. Zouden er ook Lage Venen bestaan?
De man stapt op de agent toe. Kunt u mij de weg naar huis vertellen? De agent hoort het in Keulen donderen. En waar woont u, meneer? Da’s juist het probleem, ‘k heb geheugenverlies en ook Alzheimer. Waar ben ik, vraagt de man. Antwerpen is wel veel veranderd, moet ik zeggen. Antwerpen? U bent momenteel in Amsterdam, beste vriend. Bent u met de trein gekomen? Met de wagen? Of bus?
‘k Weet het niet, ‘k weet het niet, zegt de wanhopige man. De tranen lopen over z’n wangen. Reddeloos verloren in een vreemde stad. Een stad die de zijne niet is. Heeft u familie hier wonen? Ja, dat is het, m’n vrouw was Hollandse, maar die was van Rotterdam of toch niet…Die havens lijken allemaal op elkaar, meneer de agent. En het water ook. Wacht even, ik zal u helpen, zegt ome agent op vriendelijke toon. Hij fluistert in z’n walkietalkie . Een ambulance komt de winkelstraat ingereden. Twee verplegers, herkenbaar aan het wit dat ze dragen, stappen uit. Nemen de roodaangelopen man mee, duidelijk een geval van te hoge bloeddruk, constateren ze met kennersoog. Heeft precies een pintje teveel op. Dat wordt lachen geblazen straks…
Er loopt een verdwaalde oude man langs de Amsterdamse grachten. De agent is spoorloos verdwenen. De roodaangelopen man ook. Die ligt op de intensieve, platgespoten omdat hij teveel heibel veroorzaakte. Beweerde dat z’n zeventigjarige schoonmoeder bevallen was van een vierling. Daar trappen ze niet in.
Er drijft een lichaam op het water van de Amsterdamse gracht. Het lichaam van een oude man. Die eindelijk de weg gevonden heeft of juist niet?

©GoNo