Quo Vadis, Emiel? 2.

Emiel sukkelt een beetje met z’n gezondheid. Dat heb je als je de bejaarde macho wilt uithangen in ’t midden van de nacht. Voor één keer dat het ’s nachts vriest, moest hij met z’n raam open slapen. Emiel is een woeler, droomt van vroeger en z’n donsdeken ligt ergens op de grond. Op zoek naar z’n uilebrilletje valt hij meestal over z’n deken. Wat een gevloek en getier teweeg brengt. De nachtzuster moet hem er dan op wijzen dat hij niet alleen in het bejaardentehuis woont. Wat dan weer een discussie op gang brengt van hoe veel beter het vroeger was…
Flavie is schielijk in haar slaap overleden, sukkelde ook al lang met haar gezondheid. Ze had de gezegende leeftijd van driëenegentig jaar bereikt. Na haar heupbreuk is het nooit meer goed gekomen. De eens zo sprankelende dame was plots haar legendarische gevoel voor humor kwijt. Ze heeft altijd gezegd, dat de dag dat ze niet meer kon lachen, ze nog liever dood zou vallen. Ze is niet doodgevallen maar gewoon overleden in haar slaap. En zeggen dat ze zou gevierd worden omdat ze twintig jaar in deze home verbleef. Emiel verdenkt er haar van het expres gedaan te hebben. Ze hebben haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Alsof ze nog één keer goed gelachen heeft…
Emiel, die een kans om in de clinch te gaan nooit laat liggen, is er het hart van in. De enige die hem van antwoord kon dienen heeft vaandelvlucht gepleegd. Hij verschoot zich een bult, toen ze ’s morgens bij het ontbijt het droevige nieuws vernamen. Meneer pastoor kwam het persoonlijk vertellen. Emiel haat die schijnheilige met z’n blinkend kruisje op z’n borst. Flavie is naar haar Schepper, zei de pastoor. Laten we wel wezen, Flavie wordt straks gecremeerd en op de weide gestrooid. Dag Flavie. Het gras zal op die plek een beetje groener worden. Emiel is niet de man die lang treurt. Heeft er ook al zoveel zien komen en gaan. Mijn tijd komt ook nog wel, denkt hij. Beter nooit dan laat, maar ’t is een natuurwet. Wat geboren wordt moet vroeg of laat sterven. ..

’t Is een schone begrafenis. Met mooie bloemstukken en al haar vrienden zijn er. De kerk is te klein om zoveel volk te herbergen. Emiel zit op de derde rij en kijkt geniepig rond. Wat doen die politiekers hier? Komen ze nu al in de kerk stemmen ronselen? ’t Is ver gekomen. Kijk, als dat de nieuwe voorzitter van die katholieke partij niet is. Gaat die nog z’n kiesprogramma voorlezen ook op de begrafenis van Flavie. Ge moet maar durven. Emiel spitst z’n oren. Nooit geweten dat Flavie meer dan veertig jaar regionaal secretaris van die godvergeten partij was. Wel, wel, wel, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Flavie die het niet kon laten om te kappen op alles wat maar naar religie rook. Stille waters hebben diepe gronden. De reden waarom hij zo goed met haar overweg kon. Mens, ga toch thuis gaan zagen en laat Flavie in alle stilte dood zijn, denkt Emiel. De dodenmis die normaal een dik uur duurt, loopt uit tot bijna twee uren. Emiel moet gaan plassen en zit met toegeknepen billen op de kerkstoel. Ze zijn al twee keer rond geweest met de schaal. Emiel heeft er een paar knopen ingegooid, voor de arme kindjes in Congo. Om op hun frakske te naaien zodat ze geen kou lijden in de winter…
Trezebees is naast hem komen zitten. De enige plaats die nog vrij is wordt ingenomen door de spitsmuis. Ook dat nog.
“ Wat zegt hij?”vraagt ze stilletjes aan Emiel.
“ Dat Flavie vroeger prostituee was, maar haar leven gebeterd had na een verschijning van de Maagd Maria…”
“ Is ’t waar?” Trezebees kan haar oren niet geloven. Wie had dat nu gedacht. Ja wie?
“ Schone dienst hé? Moet eens kijken hoeveel volk er is. Bij Mathilde van Gerard de kruidenier was er zoveel volk niet. De kerk zat maar half vol. Naar het schijnt schreven ze daar met een dubbele bic…”fluistert Trezebees.
“ Natuurlijk is er veel volk, de helft zijn gewezen klanten van haar. Ze wist van wanten, ons Flavie…”meesmuilt Emiel.
Straks zal het verhaal van Flavie de bekeerde prostituee als een lopend vuurtje door het bejaardentehuis gaan. Trezebees zal het verhaal nog wat aandikken. Zeker weten. Emiel schiet bijna in een lach. Ze zal het weer horen zeggen hebben. Van wie zal ze zich niet meer herinneren. Hopelijk kan Flavie er eens goed mee lachen. Bij leven en welzijn had ze zeker en vast meegedaan met dat onnozel verhaal.
“ Wat zegt hij?”vraagt Trezebees voor de tweede keer.
“ Hij zegt dat er iemand de koffiekoeken gestolen heeft en vraagt of iedereen bereid is om tien euro bij te leggen ter nagedachtenis van de overledene…”
“ Tien euro? Een koffiekoek kost toch zoveel niet? Dat ‘em zijn koffiekoeken steekt waar de zon nooit schijnt. Voor die prijs kan ik gaan eten in de Lunch Garden…”
“ Trezebees, een beetje respect voor een dode hé? Ze was toch uw vriendin of niet soms?”
“ Zo goed kende ik haar nu ook weer niet. En als ik haar verleden gekend had, had ik waarschijnlijk nooit met haar gesproken…” De kwezel, denkt Emiel. Heiliger dan de paus.
“ De Heilige Maria Magdalena was toch ook een prostituee en die was zelfs getrouwd met Jezus. Jezus moet gedacht hebben, die moet ik niets meer leren. Vandaar dat hij op ’t einde van z’n sermoenen steeds zei:” Ga en vermenigvuldig U…”
“ Is ’t waar?”
“ Natuurlijk is het waar, vraag maar aan meneer pastoor…”

De mis is ten einde. Het volk stroomt de kerk uit. De verzamelaars van doodsprentjes zijn er ook. Vragen er twee, zogezegd voor iemand die niet kon komen. De kostgangers van het bejaardentehuis worden in het busje geduwd. De koffietafel gaat door in het parochiecentrum “ Pax Christi”. Trezebees is niet van plan te betalen. Koffiekoeken zijn gratis en daarmee basta. Emiel komt aals laatste aangeslenterd, z’n gulp staat nog open. Een vlek tekent zich af op z’n broek, maar hij trekt er zich niets van aan. Hadden ze hem maar een pamper moeten aandoen. Twee uren in die godverdoemde kerk en in het wijwatervat mag men niet eens plassen. Al goed dat hij geen diaree heeft, dat zou pas een vertoning geweest zijn. Stank voor dank, meer moet dat niet zijn, besluit hij en stapt op het busje…

©GoNo